ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ

Από τον Έβρο στον Εύξεινο Πόντο

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ

Μερικά χιλιόμετρα βόρεια της Ορεστιάδας βρίσκονται οι Καστανιές. Χωριό που εκτός από το ετήσιο φεστιβάλ του Άρδα που γίνεται εκεί κάθε χρόνο, αποτελεί και συνοριακό σημείο για να περάσει κανείς από την Ελλάδα στην Τουρκία.

Λίγο πριν μπούμε στις Καστανιές, διακρίνουμε στο βάθος να αχνοφαίνονται οι μιναρέδες του Σελίμιγιε του εντυπωσιακού τζαμιού που βρίσκεται στο κέντρο της Αδριανούπολης (Edirne), έργο του διάσημου αρχιτέκτονα της οθωμανικής περιόδου Μιμάρ Σινάν, ο οποίος έχει σχεδιάσει πάνω από 150 κτίρια (τεμένη, μαυσωλεία, πτωχοκομεία, υδραγωγεία, γέφυρες, λουτρά, ανάκτορα κλπ), αρκετά από τα οποία μπορούμε να θαυμάσουμε και σήμερα.

Η απόσταση από τις Καστανιές μέχρι τη δεύτερη πόλη της οθωμανικής αυτοκρατορίας είναι μόλις 6 χιλιόμετρα, έτσι ώστε πολλοί επισκέπτες από την Ελλάδα να περνούν τα σύνορα το Σαββατοκύριακο για μια βόλτα και για ψώνια στη μεγαλύτερη πόλη της Ανατολικής Θράκης.

Η ομορφιά του Έβρου
Στα σύνορα οι διατυπώσεις είναι σχετικά σύντομες. Παρόλα αυτά αρκούσαν μερικά λεπτά έξω από το αυτοκίνητο για να διαπιστώσουμε πως το καιρός είχε βγάλει τα δόντια του και δάγκωνε. Κρύο και υγρασία που σε λίγο έγινε δυνατή βροχή η οποία μας συνόδευσε μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.

Παρά τη βροχή το θέμα του Έβρου –Μέριτς στα τούρκικα- ο οποίος στο σημείο εκείνο κάνει έναν μαίανδρο και κυλά μέσα στο έδαφος της γειτονικής χώρας, είναι εντυπωσιακό. Ο πλακόστρωτος δρόμος, ο οποίος πηγαίνει παράλληλα στο ποτάμι, στρίβει αριστερά και μια θαυμάσια οθωμανική γέφυρα ενώνει τις δύο όχθες του. Το φάρδος του ποταμού στο σημείο εκείνο προκαλεί δέος. Μετά τη γέφυρα του Έβρου και αφού προχωρήσουμε λίγες εκατοντάδες μέτρα, συναντούμε μια δεύτερη οθωμανική γέφυρα η οποία ενώνει τις δύο όχθες του ποταμού Τούντζα και αφού τη διασχίσουμε βρισκόμαστε στην Αδριανούπολη.

Οι μιναρέδες του Σελιμιγιέ
Οι πινακίδες μας οδηγούν εύκολα στο κέντρο της πόλης. Ήδη έχει νυχτώσει ενώ η βροχή δεν έχει σταματήσει να πέφτει. Φτάνουμε στην κεντρική πλατεία Δημοκρατίας και μπροστά μας σε ένα υπερυψωμένο σημείο δεσπόζει εντυπωσιακό και θαυμάσια φωτισμένο το περίφημο Σελιμιγιέ τζαμίμ το οποίο βρίσκεται εκεί με τους τέσσερις μιναρέδες, ύψους 80 μέτρων, του από το 1575. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι όμως το εσωτερικό του τζαμιού, το οποίο επισκεφθήκαμε την επόμενη ημέρα. Ο τρούλος του στηρίζεται σε οκτώ κολώνες ενώ το άπλετο φως εξασφαλίζεται από έναν μεγάλο αριθμό παραθύρων που σχεδίασε ο Σινάν.

Ακολουθώντας την οδό Ταλάτ πασά, η οποία στρίβει προς τα δεξιά και είναι η κατεύθυνση που παίρνει ο ταξιδιώτης αν θέλει να συνεχίσει προς την Κωνσταντινούπολη, φτάσαμε κατάκοποι στο ξενοδοχείο.

Μια Σαμιώτισα στην Αδριανούπολη
Ο ήλιος, αν και ήταν με δόντια, προσφερόταν για βόλτα στην πόλη. Φυσικά το Σελίμιγιε ήταν ο πρώτος στόχος. Η συνέχεια μας βρήκε να περπατάμε στο κέντρο της πόλης όπου δεσπόζουν ακόμη δύο μεγάλα τζαμιά. Το Εσκί τζαμί (Παλιό τζαμί), απέναντι από το Σελίμιγιε, και μερικές δεκάδες μέτρα πιο πέρα το Ουτσερεφελί τζαμί.

Κοιτάζοντας το χάρτη ανακαλύψαμε πως στις βόρειες παρυφές της πόλης, κοντά στον ποταμό Τούντζα, βρίσκεται το Μπεγιαζίτ τζαμί. Η όρεξη για περπάτημα υπήρχε ακόμη και σς 20 μλεπτά περίπου βρεθήκαμε μπροστά σε ένα θαυμάσιο κτίριο του 1397. Λειτουργεί ως μουσείο υγείας και μάλιστα, στο παρελθόν, όπως μάθαμε εκεί, είχε λειτουργήσει ως ψυχιατρικό άσυλο.

Η επιστροφή ήταν πιο δύσκολη. Ακολουθήσαμε για λίγο την όχθη του Τούντζα, είδαμε τα ερείπια του Χουμανουγιού Σαράι, το οποίο ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο παλάτι της οθωμανικής αυτοκρατορίας μετά το περίφημο Τόπκαπι της Κωνσταντινούπολης και περάσαμε δίπλα από το στάδιο όπου γίνονται κάθε χρόνο, στις αρχές Ιουνίου, οι περίφημοι παραδοσιακοί αγώνες πάλης.

Ο επόμενος στόχος μας ήταν… ένας καφές. Επιστρέψαμε στο κέντρο, περπατήσαμε στα γεμάτα λιχουδιές και άλλη προϊόντα καταστήματα του κέντρου και δίπλα στην σκεπαστή αγορά Καβαφλάρ, είδαμε… τη Σαμιώτισα. Μόνο που δεν ήταν με σάρκα και οστά αλλά ένα πολύ όμορφο καφέ. Το όνομα γραμμένο στα ελληνικά και η επιτόπια δημοσιογραφική έρευνα μας έδειξε πως ο τούρκος ιδιοκτήτης, ο οποίος δεν γνωρίζει λέξη στα ελληνικά, ονόμασε έτσι το μαγαζί του επειδή έχει μια μακρινή καταγωγή, κατά το ¼, από το ελληνικό νησί των Δωδεκανήσων.

Καλός ο καφές, αλλά τώρα ήρθε η ώρα να καταλαγιάσουμε την πείνα μας. Ένας θεσπέσιος πατσάς και στη συνέχεια οι νοστιμότατοι κεφτέδες ήταν το καλύτερο φάρμακο. Επιδόρπιο, οι καταπληκτικές τουλούμπες που πήραμε από το σούπερ μάρκετ (!) κι ακόμη τους θυμόμαστε…

Στα μέρη του Βιζυηνού
Το ψιλόβροχο της επόμενης δεν μας εμπόδισε να ξεκινήσουμε για τη θάλασσα, τον Εύθξεινο Πόντο ή Μαύρη Θάλασσα, που βρίσκεται στα ανατολικά.

Αφού πήγαμε για μερικά χιλιόμετρα στον τεράστιο αυτοκινητόδρομο με τις 6 λωρίδες και την ελάχιστη κίνηση που οδηγεί στην Πόλη, στρίψαμε προς τις Σαράντα Εκκλησιές (Κιρκαλερί). Συμπαθητική πόλη, με το άγαλμα του Κεμάλ –σιγά την πρωτοτυπία- να μας υποδέχεται στην πλατεία. Ένας μικρός περίπατος και συνεχίσαμε προς το Βιζέ, την ελληνική Βιζύη, πατρίδα του Γεώργιου Βιζυηνού. Με 10.000 κατοίκους περίπου σήμερα, η Βιζύη έχει να επιδείξει στο επισκέπτη τα ερείπια ενός βυζαντινού πύργου στο λόφο και κοντά σε αυτά το ναό της Αγίας Σοφίας, που χτίστηκε μεταξύ 850 και 890. Βασιλική μετά τρούλου, σε καλή κατάσταση σχετικά, βρίσκεται στο στάδιο αποκατάστασης.

Από εδώ ακολουθούμε ένα δρόμο γεμάτο στροφές, ο οποίος διασχίζει υπέροχα δάση με στόχο να φτάσουμε στη θάλασσα. Έτσι φτάνουμε στο Κιγίκιοϊ, ελληνική ονομασία Μήδεια, που οι ντόπιοι υποστηρίζουν πως προέρχεται από… τα μύδια (μίντιε στα τουρκικά), τα οποία αφθονούν στην περιοχή. Στο γραφικό χωριό μπαίνουμε από την πύλη των τειχών της ελληνιστικής περιόδου. Στο τέλος του δρόμου υπάρχει ένα θέμα που σου κόβει την ανάσα. Ένας λόφος με ένα φάρο και μπροστά σου απλώνεται ανταριασμένος ο Εύξεινος Πόντος. Το τοπίο γίνεται αόμη πιο εντυπωσιακό αφού από τη δεξιά μεριά εκνβνάλει ο ποταμός Λέβης (Καζάν Ντερέ) και από την αριστερή ο Πλήσιος (Παπούτς Ντερέ). Ο χωματόδρομος που οδηγεί στις όχθες του Πλησίου δεν μας πτοεί. Άλλωστε είναι λιγότερο από 500 μέτρα. Τον ακολουθούμε και φτάνουμε στο λαξευμένο στο βράχο βυζαντινό ναό του Αγίου Νικολάου, ο οποίος θυμίζει τους αντίστοιχους που υπάρχουν στην Καππαδοκία.

Μετά από ένα ταξίδι 170 κουραστικών χιλιομέτρων, βόλτες στις πόλεις και φωτογραφίσεις έχει έρθει η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας. Η στιγμή του φαγητού, στο εστιατόριο που βρίσκεται στην κορυφή του λόφου. Ένα θαυμάσιο γεύμα καλκάνια (είδος ψαριού), και θέα προς τη Μαύρη Θάλασσα, είναι ό, τι καλύτερο.

Αξίζει να το δοκιμάσετε.