Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος

Μοναχoύ Μωϋσή Αγιορείτη

Δεν συνηθίζω να γράφω εγκώμια για ζώντες και πολύ περισσότερο κολακείες. Εξ άλλου είμαι μικρός και μάλιστα μοναχός για να γράψω για εναν άξιο ιεράρχη.

Το κάνω για δύο κυρίως λόγους, γιατί κατηγορήθηκε ως αντιμοναχικός και φιλοχρήματος.

Οι κατηγορίες δεν ευσταθούν καθόλου. Πρόκειται για ένθερμα φιλομόναχο και φιλαθωνίτη και για άνθρωπο αφιλοχρήματο, αποδεδειγμένα.

Τα έργα του «Μια βραδυά στην έρημο του Αγίου Όρους», «Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ως Αγιορείτης», «»Ο Ορθόδοξος Μοναχισμός», «Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ» φανερώνουν το γνήσιο φιλοαθωνίτικο και φιλομόναχο πνεύμα του, το οποίο απέκτησε κατόπιν πολυχρόνιας μελέτης, γνωριμίας του μ’ εναρέτους Γέροντες και προσωπικού αγώνος.

Ο ανατολικός ορθόδοξος μοναχισμός, κατά τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεο, είναι ευαγγελιογέννητος, αποστολοπαράδοτος, αγιοπατερικός, ησυχαστικός, νηπτικός και αγιοτρόφος.

Έχει επισταμένα ασχοληθεί μ’ έναν πολύτιμο βλαστό του Αγίου Όρους, τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, τον θεατή του ακτίστου φωτός, τον κήρυκα της χάριτος και της θεώσεως, τον υψίνου θεολόγο, που μας μίλησε για κάθαρση, νήψη, φωτισμό και θέωση, θεία μέθεξη και δοξασμό.

Αν δεν είχαμε τον Άγιο Γρηγόριο, με την προτροπή των πατέρων, την έξοδό του από τον ιερό Άθωνα και την υπεράσπιση του Ορθοδόξου δόγματος κατά του Καλαβρού Βαρλαάμ, σήμερα θα είμεθα τουλάχιστον Ουνίτες.

Μελέτησε επισταμένα ο άγιος Ναυπάκτου την αγιοπατερική σοφία. Τα έργα του κινούνται στο γνήσιο καθαρά πνευματοκίνητο πατερικό πνεύμα. Γνωρίζει καλά τι γράφει.

Αποφεύγει τον στοχασμό, τον μοντερνισμό, προσωπικές του εκδοχές και αναλύσεις. Γνωρίζει τη δύναμη της παραδόσεως, τη σημασία και αξία των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.

Γι’ αυτό δίκαια αντιδρά στη μεταπατερική σχολή και σκέψη, την οποία εύστοχα και δικαιολογημένα στιγματίζει.

Τον μοναχισμό τον βλέπει ως μία προφητική, αποστολική και μαρτυρική ζωή και μαρτυρία και όχι τόσο ως κέντρο ιεραποστολής και φιλανθρωπίας.

Η θεολογία θέλει νήψη, άσκηση και ησυχία. Δεν είναι στείρα γνώση και απομνημόνευση όρων, αλλά ζωντανό βίωμα και δυνατή εμπειρία. Το πνεύμα του ησυχασμού θα πρέπει να διέλθει τις μονές, τις εκκλησίες και τις θεολογικές σχολές. Έχουμε μεγάλη ανάγκη σήμερα από ησυχαστές θεολόγους.

Είναι αρκετά λυπηρό ένας τέτοιος άνθρωπος να κατηγορείται ως πολέμιος κι εχθρός του μοναχισμού.

Απ’ ότι γνωρίζω τα έσοδα των βιβλίων του προσφέρει στη Μονή που τα επιμελείται. Μέρος του μηνιαίου μισθού του δίνει για τις ανάγκες των γραφείων της με πολλές ανάγκες μητροπόλεώς του.

Δεν συνηθίζει να λαμβάνει χρήματα από καμία ιεροπραξία. Έτσι με πληροφορούν. Θα ήταν πολύ άδικο να κατηγορείται ως φιλοχρήματος αυτός ο ιεράρχης.

Ποτέ δεν πήρε χρήματα από ναούς και μονές. Αμαρτάνουν όσοι επιδίδονται στην ιεροκατηγορία. Δυστυχώς ορισμένοι καταφεύγουν και σε ψεύδη, για να δικαιολογήσουν τη θέση τους.

Η φιλαργυρία κατά τον απόστολο Παύλο και τον ιερό Χρυσόστομο είναι ειδωλολατρεία θεομίσητη.

Φαίνεται πως είναι ίδιον των πνευματικών ανθρώπων να κατηγορούνται, να συκοφαντούνται, να διαβάλλονται και να εξουθενώνονται.

Οι πειρασμοί συνήθως ενδυναμώνουν. Ασκούν στην υπομονή, οδηγούν στην προσευχή, στη συγχώρηση των διωκτών. Η ζηλοφθονία είναι άστοχη, μανιώδης και δαιμονοφορούμενη.

Η δίωξη των νοθευόντων την ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση δημιουργεί ισχυρές αντιδράσεις.

Η γνώση, η δύναμη, ο πνευματικός οπλισμός, η θεολογική επάρκεια, δεν θα πρέπει να τον πτοούν ουδόλως. Η ομολογία της πίστεως έχει κόστος.

Ο σταυρός ταπεινώνει και τελικά εξυψώνει. Μη παύσετε, Σεβασμιώτατε, να θέτετε λάδι στο καντήλι, ώστε να μένει ακοίμητο και να φωτίζει τα πρόσωπα του Χριστού, της Παναγίας, των Αγίων Πατέρων, που τόσο αγαπάτε και σίγουρα σας προστατεύουν.

Το πλούσιο, βραβευμένο και πολυμεταφρασμένο έργο σας θέλει σίγουρα συνέχεια…

Μητροπολ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου

ΤΟ ΣΟΚ ΤΟΥ «ΑΘΕΟΥ» ΦΟΙΤΗΤΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ!

 
Πριν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής. Με πολλή διστακτικότητα, άλλα και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή, μού δήλωσε ότι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, άλλα δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα..

Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους. Άλλα δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό. Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του. Μού ζήτησε μια επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.

-Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις; τον ρώτησα.
-Δυστυχώς όχι, μού άπαντα. Είμαι της Φιλοσοφικής.
-Κρίμα! διότι ήξερα μία τέτοια απόδειξη, είπα εμφανώς αστειευόμενος.
Ένιωσε αμήχανα και κάπου σιώπησε για λίγο.
-Κοίταξε, του λέω. Συγγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Άλλα ο Θεός δεν είναι εξίσωση, ούτε μαθηματική απόδειξη. Αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος; Έχεις ποτέ συναντήσει κανέναν ασκητή;
-Όχι, πάτερ, αλλά σκέπτομαι να πάω, έχω ακούσει τόσα. πολλά.. Αν μού πείτε, μπορώ να πάω και αύριο.

Ξέρετε κανέναν μορφωμένο να πάω να τον συναντήσω;
-Τι προτιμάς; Μορφωμένο που μπορεί να σε ζαλίσει ή άγιο που μπορεί να σε ξυπνήσει;
-Προτιμώ τον μορφωμένο. Τους φοβάμαι τους αγίους.
-Η πίστη είναι υπόθεση της καρδιάς. Για δοκίμασε με κανέναν άγιο. Πώς σε λένε; ρωτώ.
-Γαβριήλ, μου άπαντα.

Τον έστειλα σε έναν ασκητή. Του περιέγραψα τον τρόπο προσβάσεως και του έδωσα τις δέουσες οδηγίες. Κάναμε κι ένα σχεδιάγραμμα. Θα πας, του είπα, και θα ρωτήσεις το ίδιο πράγμα. Είμαι άθεος, θα του πεις, και θέλω να πιστεύσω.
Θέλω μια απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.

-Φοβάμαι, ντρέπομαι, μου άπαντα.
-Γιατί ντρέπεσαι και φοβάσαι τον άγιο και δεν ντρέπεσαι και φοβάσαι έμενα; ρωτώ. Πήγαινε απλά και ζήτα το ίδιο πράγμα.
Σε λίγες μέρες, πήγε και βρήκε τον ασκητή να συζητάει με κάποιον νέο στην αυλή του. Στην απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι σε κάτι κούτσουρα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Γαβριήλ βρήκε δειλά την θέση του. Δεν πέρασαν περισσότερα από δέκα λεπτά και η συνομιλία του Γέροντα με τον νεαρό τελείωσε.

-Τι γίνεστε, παιδιά; ρωτάει. Έχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Έχετε πιει λίγο νεράκι;
-Ευχαριστούμε, Γέροντα, απήντησαν, με συμβατική κοσμική ευγένεια.
-Έλα εδώ, λέει απευθυνόμενος στον Γαβριήλ, ξεχωρίζοντας τον από τους υπόλοιπους. Θα φέρω εγώ το νερό, πάρε εσύ το κουτί αυτό με τα λουκούμια. και έλα πιο κοντά να σού πω ένα μυστικό: Καλά να είναι κανείς άθεος, άλλα να έχει όνομα αγγέλου και να είναι άθεος; Αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει.

Ο φίλος μας κόντεψε να πάθει έμφραγμα από τον αποκαλυπτικό αιφνιδιασμό.
Πού εγνώρισε το όνομα του; Ποιος του αποκάλυψε το πρόβλημα του; Τι, τελικά, ήθελε να του πει ο γέροντας;
-Πάτερ, μπορώ να σας μιλήσω λίγο; Μόλις που μπόρεσε να ψελλίσει.
-Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει, πάρε το λουκούμι, πιες και λίγο νεράκι και πήγαινε στο πιο κοντινό μοναστήρι να διανυκτερεύσεις.
-Πάτερ μου, θέλω να μιλήσουμε, δεν γίνεται;
-Τι να πούμε, ρε παλικάρι; Για ποιόν λόγο ήλθες;

Στο ερώτημα αυτό ένιωσα αμέσως να ανοίγει η αναπνοή μου, αφηγείται. Η καρδιά μου να πλημμυρίζει από πίστη. Ο μέσα μου κόσμος να θερμαίνεται. Οι απορίες να λύνονται χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα, δίχως καμία συζήτηση, χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης απάντησης. Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αυτομάτως όλα τα αν, τα γιατί, τα μήπως και έμεινε μόνον το πώς και το Τι από δω κι εμπρός.

Ό,τι δεν του έδωσε η σκέψη των μορφωμένων, του το χάρισε ο ευγενικός υπαινιγμός ενός άγιου, αποφοίτου μόλις της τέταρτης τάξης του δημοτικού. Οι άγιοι είναι πολύ διακριτικοί. Σού κάνουν την εγχείρηση χωρίς αναισθησία και δεν πονάς. Σου κάνουν την μεταμόσχευση χωρίς να σού ανοίξουν την κοιλιά. Σε ανεβάζουν σε δυσπρόσιτες κορυφές δίχως τις σκάλες της κοσμικής λογικής. Σου φυτεύουν την πίστη στην καρδιά, χωρίς να σου κουράσουν το μυαλό. 

Πηγή : Τρελο-γιάννης

Θηβών και Λεβαδείας Γεώργιος....

Ο Μητροπολίτης Θηβών πήγε στο χωράφι να μαζέψει ελιές για τους φτωχούς

Φορώντας ένα τζόκεϊ για τον ήλιο, ένα απλό ζωστικό και χωρίς τίποτα που να θυμίζει τον βαθμό του, ο Μητροπολίτης Θηβών π. Γεώργιος έκανε κάτι που σπάνια βλέπουμε στην Ελλάδα. Πήγε σε ένα χωράφι και μαζί με άλλους κληρικούς αλλά και εθελοντές, μάζεψε ελιές προκειμένου να φτιαχτεί λάδι για τους φτωχούς.

Μάλιστα η ιδέα για την συγκομιδή των καρπών του δέντρου - συμβόλου της Ελλάδας ήταν δική του.

Το χωράφι και οι ελιές ανήκουν στην κοινότητα Λουκισίων. Οι κάτοικοι και οι φορείς της περιοχής αποφάσισαν να παραχωρήσουν τους καρπούς των δέντρων τους με σκοπό το λάδι που θα παραχθεί να χρησιμοποιηθεί αφενός μεν για τις ανάγκες το ιδρυμάτων της Μητροπόλεως αφετέρου δε για τους συνανθρώπους μας, που βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση.

Πηγή : Τρελο-γιάννης