ΛΥΡΕΙΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Οι «μάνες» με τα ράσα που μεγαλώνουν ορφανά: e-Μητερικό   Μέχρι και το πρωινό της περασμένης Πέμπτης εστερνιζόμουν τη λαϊκή ρήση «μάνα είναι μόνο μία». Μόλις, όμως, πέρασα το κα...

Δυτικοί Άγιοι του Νοέμβρη!

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Δυτικοί άγιοι στα μέσα Νοεμβρίου...: Ξεφυλλίζοντας το εξαιρετικό βιβλίο Πανάγιον του καθηγητή της Ιατρικής Αθηνών Γεωργίου Πιπεράκη (ενός πνευματικού ανθρώπου που πολύ αγαπά...

Αόρατη γωνιά....

Η εκκλησία δεν φτιάχνει οπαδούς. Η εκκλησία φτιάχνει αγίους!

Δεν αγκαλιάζεις το λαό μόνο με τα συσσίτια που είναι σημαντικό και αυτό δεν το αμφισβητώ βέβαια.
 Τον λαό, όμως, τον αγκαλιάζεις περισσότερο με τις πολιτιστικές ρίζες του, τον πολιτισμό που έχει μέσα του, τον τρόπο της σκέψης του, τις βαθύτερες εσωτερικές ανάγκες του. Δεν ξεδιψάσαμε τον λαό. Εμείς αρκεστήκαμε στα ήθη και τα έθιμα στους εξωτερικούς τύπους. Τι έχουμε να πούμε σήμερα στα νέα παιδιά; Ψάξαμε την διάλεκτο των νέων παιδιών; Αν τα θέλουμε, δεν τα θέλουμε για να αυξήσουμε τους οπαδούς του εκκλησιαστικού κλάμπ. Η εκκλησία δεν φτιάχνει οπαδούς. Η εκκλησία φτιάχνει αγίους.
 Διαφέρει το ένα από το άλλο. Και άγιος σημαίνει ελεύθερος άνθρωπος. Άγιος δεν είναι αυτός που τηρεί πέντε-δέκα κανόνες, μηχανικές εντολές. Θα πει ότι είναι κάποιος που κανονικά ελευθερώνεται «τω αγαθώ.» Συναντά έτσι το Θεό . Δεν φαίνεται ο Θεός, όταν υπάρχει το νέφος και η ομίχλη των παθών. Πρέπει να φύγει η ομίχλη για να δεις τον ήλιο.

πηγή: iereasanatolikisekklisias.blogspot.com

Ν. Λυγερός: Αναρχισμός και Θράκη

Ο Πιερ Ζοζέφ Προυντόν (Pierre Josef Prοudhon) 

(Μπεζανσόν, 15 Ιανουαρίου 1809 - Παρίσι, 19 Ιανουαρίου 1865)

Αναρχισμός και Θράκη

Αν δεν εξετάσουμε την περίπτωση της Ουκρανίας εναντίον του κομμουνισμού και τη περίπτωση της Ισπανίας εναντίον της χούντας, δεν μπορούμε να διανοηθούμε ένα πλαίσιο αναρχισμού που να αφορά τη Θράκη. Έχουμε την εντύπωση ότι οι πατριώτες δεν μπορούν παρά να είναι εθνικόφρονες. Στην πραγματικότητα, η ιστορία μας διδάσκει ότι ο αναρχισμός εμπεριέχει φυσιολογικά στοιχεία πατριωτισμού.

Η δυσκολία μας προέρχεται από την ταύτιση των εννοιών της πατρίδας και του κράτους. Επιπλέον, έχουμε την εντύπωση στον ελληνικό χώρο ότι ο αναρχισμός είναι εναντίον της τάξης, η οποία είναι ένα τρομερό σφάλμα που δεν δίνει σημασία ούτε και στον κύκλο του αναρχισμού που σημαίνει Ordre, δηλαδή τάξη. 

Πιο συγκεκριμένα, ο Joseph Proudhon γράφει ότι ο αναρχισμός είναι τάξη δίχως κράτος. Για το αρχικό πρόβλημα της ταύτισης αρκεί να θυμηθούμε ότι το κράτος είναι θεσμικό, ενώ η πατρίδα είναι ανθρώπινη, για να αντιληφθούμε ότι η διαφορά κάνει τη διαφορά. Δίχως αυτά τα δομικά στοιχεία στο μυαλό μας, έχουμε την εντύπωση ότι μόνο οι ακροδεξιοί ασχολούνται πραγματικά με το πρόβλημα της Θράκης, το οποίο μετατρέπεται λανθασμένα σε εθνικιστικό θέμα. 

Επιπλέον, θεωρούμε ότι αυτή η απασχόληση εμπεριέχει και ρατσιστικά στοιχεία εναντίον των Τούρκων. Για αυτούς τους λόγους πολλοί δεν ασχολούνται με τη Θράκη για να μην τους στιγματίσει η κοινωνία. Αυτό το επιχείρημα δεν είναι μόνο γελοίο, διότι, όπως λέγεται στη Γαλλία, το γελοίο δεν σκοτώνει, είναι τρομακτικό διότι αφήνουμε τη Θράκη να πεθαίνει λόγω πολιτικής αντίληψης. 

Το θέμα της Θράκης πριν μετατραπεί σε θρακικό, αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κι ο αναρχισμός ακόμα δεν μπορεί να παραμείνει αδιάφορος. ΟMustapha Kemal είναι ένας γενοκτόνος για την ανθρωπότητα όπως ήταν ο Hitler και ο Stalin. Δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική διαφορά και αυτό είναι που πρέπει να μας αφορά. Το να είναι Τούρκος, Γερμανός ή Ρώσος, δεν έχει σημασία. Το πρόβλημα είναι ο κεμαλισμός, ο ναζισμός κι ο σταλινισμός. Στη Θράκη, δεν πρέπει να μας απασχολεί ο λαός, αλλά οι θεσμοί, διότι πάνω σε αυτούς βασίζεται η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας. 

Παραδείγματος χάριν ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης ενός προξενείου στην Κομοτηνή, αφού μιλάμε για Έλληνες πολίτες. Οι Τουρκογενείς, οι Πομάκοι κι οι Τσιγγάνοι είναι όλοι Έλληνες πολίτες και πρέπει να τους προστατέψουμε με τον ίδιο τρόπο. 

Το πλαίσιο δεν είναι ούτε θεσμικό, ούτε κομματικό, αλλά ανθρώπινο και μόνο. Δεν μπορεί, λοιπόν, ένας στοχαστής του αναρχισμού να μη νιώθει ότι το πρέπον είναι να υπερασπισθεί τη Θράκη. Κι αν φοβάται να τον θεωρήσουν ακροδεξιό για αυτό το λόγο, τότε είναι άξιος της μοίρας του και μόνο. Χρησιμοποιούμε αυτό το ακραίο παράδειγμα, για να αποδείξουμε ότι η θεωρία της κομματικής προσέγγισης με τις εθνικιστικές τάσεις, είναι εσφαλμένη. Αυτό αποδεικνύει το κριτήριο του Karl Popper.

Ν. Λυγερός

Ξεχωριστές.... συμμετοχές!

ΕΛΛΗΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ τερματίζει -προχθές- στον Κλασσικό Μαραθώνιο των 42.195 μ. στο "Καλλιμάρμαρο" ! ΜΠΡΑΒΟ ! 
Πρόσθετες δυσχέρειες προκαλεί -αναμφίβολα- σε ένα τόσο επίπονο Αθλητικό Εγχείρημα η "ιερατική αμφίεση" ! 
Ομως, ο εικονιζόμενος ΙΕΡΕΑΣ (επίδοση 4.16) ΔΕΝ είναι ο πρώτος ... αποτολμήσας "Μαραθώνιο" !
Υπάρχει  «ενεργός» Μαραθωνοδρόμος Ελληνας ΙΕΡΕΑΣ με εξαιρετικές επιδόσεις (καλύτερες των 3 ωρών !), που παράλληλα είναι και επιφανής χειρουργός γιατρός !
Πρίν από ένα χρόνο, ο 15ετής γιός του γιατρού-ιερέα (μαθητής Γυμνασίου στη Βόρεια Ελλάδα) κέρδισε Παγκόσμιο Βραβείο -που του απονεμήθηκε στη Ντόχα του Κατάρ- γιά Αθλητική «Εκθεση Ιδεών» του !
Του αφιερώθηκε μάλιστα σχετική «ανάρτηση»  στα ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΣΤΙΒΟΥ !
Στη μία φωτό ο προχθές τερματίσας Ιερέας στο Παναθηναϊκό στάδιο και στην άλλη ο Ιερέας-γιατρός Μαραθωνοδρόμος. 
Νίκος Μουρατίδης, Θεσσαλονίκη, 14-11-2013.

Η ΑΝΙΕΡΗ ΣΧΕΣΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

π. Δημήτριος Θεοφίλου

Ένα από τα ζητήματα που αποτελεί για την εποχή μας ταμπού, σχεδόν για όλες τις χριστιανικές εκκλησίες γενικά, αλλά και για την ορθόδοξη εκκλησία ειδικά, είναι οι σχέσεις θεολογίας και καπιταλιστικής οικονομίας. Ένα επίκαιρο, όσο ποτέ θέμα στις μέρες μας, που αρνούνται όλοι να αγγίξουν, αφού εμπεριέχει σχέσεις διαχρονικής διαπλοκής και ενοχικής συναλλαγής. 
Το πολιτικό νεωτερικό δόγμα «ανήκουμε στη δύση», έγινε απόλυτα ανεκτό και αποδεκτό τόσο από τη συστημική εκκλησία, όσο και από την ορθόδοξη θεολογία. Το δόγμα αυτό φυσικά, δεν μπορεί να αντέξει στη μετανεωτερική εποχή την οποία διάγουμε, γι’ αυτό και «οι τριγμοί» του εθνικού σκάφους και «οι βρυγμοί των οδόντων» των επιβατών του, ως συνέπειες μιας τέτοιας πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής πρακτικής.
Δεν υπήρξε μεγαλύτερη αυταπάτη και τραγικότερο ψέμα στην μεταπολιτευτικής ζωή των 40 σχεδόν τελευταίων χρόνων, από την ανιστόρητη ρήση, του «ανήκουμε στη δύση». Ποτέ δεν ανήκαμε, ούτε πρόκειται να ανήκουμε, ιδεολογικά, βιωματικά, θεολογικά, φιλοσοφικά. Αφού απλά πρόκειται για έναν άλλο κόσμο από τον δικό μας, που δεν μας αφορά, όπως συμπεραίνεται εκ του αποτελέσματος, η Κοραϊκή θεωρία περί «μετακαίνωσης» απέτυχε τραγικά και το πείραμα κατέληξε σε σχεδόν θάνατο του «ασθενούς». Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε ΑΝΑΤΟΛΗ, αυτή είναι η πραγματικότητα, σε όσους δεν ταιριάζει, δεν είναι sic και τους «προσβάλλει» αυτή η πραγματικότητα προτείνεται από εμάς τους υπόλοιπους «ανατολίτες», να πάνε να ζήσουν στην εσπερία, όχι ως τουρίστες αλλά ως πολίτες της, ως αρνησιπάτρηδες και αρνησίθρησκοι (άλλωστε και δω το ίδιο κάνουν).
Από την στιγμή που αλλάξαμε αφέντες, το 1821, και την θέση των τούρκων πήραν οι άγγλοι, οι γάλλοι, οι αυστριακοί, οι ρώσοι και οι βαυαροί, μετ’ επιτάσεως πέσαμε με τα μούτρα να εξευρωπαϊστούμε, στο ντύσιμο, στο φέρσιμο, στην γλώσσα, στη κουλτούρα, ακόμη και στη θρησκεία. Ο Θ. Φαρμακίδης σε αγαστή συνεργασία με τους νέους κατακτητές βαυαρούς και συγκεκριμένα την αντιβασιλεία, κατεργάζεται σχέδια και προγράμματα «εκσυγχρονισμού», της εκβαρβαρισμένης ορθόδοξης ελλαδικής εκκλησίας. Χωρίζοντάς την με τους συνοδικούς τόμους, από το οικουμενικό πατριαρχείο, παίρνει μια τραγική διαχρονική απόφαση που οι αρνητικές της συνέπειες, μας ταλαιπωρούν ακόμη μέχρι σήμερα.
Η στάση της συστημικής ορθόδοξης εκκλησίας και της ομογάλακτης θεολογίας της, υπήρξαν στο σύνολό τους εκτός ελαχίστων ιστορικών εξαιρέσεων, οι οποίες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επιβεβαιώνουν τον κανόνα, απόλυτα ευθυγραμμισμένες σε αυτό το κλίμα και το πνεύμα σύμπλευσης και αρραγούς συνεργασίας, με τον πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό, κατεστημένο ντόπιο και ξένο καπιταλισμό. 
Θα περίμενε κανείς σήμερα μετά τα όσα έχουν συμβεί, να υψωθούν φωνές μεμονωμένες ή μαζικές, διαφοροποίησης, από αυτή τη θανατηφόρα πορεία, μα ούτε και τώρα «κουνιέται φύλλο» συνεχίζεται η «σιωπή ιχθύος».
Η ένοχη και δοσιλογική αυτή συνεργασία της συστημικής εκκλησίας και της θεολογίας της, που τόσα χρόνια υπηρέτησαν πιστά αυτό το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σάπιο σύστημα, παρατείνεται και η αστική τάξη αποτελεί τη «γαλακτοφόρο αγελάδα», του προνοιακού και φιλανθρωπικού έργου της, διανέμοντας ταυτόχρονα «συγχωροχάρτια» σε αυτούς που «χορηγούν» αφού προηγουμένως έχουν πιει το αίμα των συνανθρώπων τους, μέσα από καταστάσεις εκμετάλλευσης, τοκογλυφίας, κερδοσκοπίας και προδοσίας.
Κάποια στιγμή η ορθόδοξη θεολογία πρέπει να αρθρώσει ένα έντιμο, καθαρό και διάφανο λόγο, δίχως να δραπετεύει ευκαίρως – ακαίρως σε μεταφυσικές κρυψώνες, με συνέπεια και συναίσθηση, του ευαγγελίου και της ορθόδοξης παράδοσης όπου εδράζεται και ανατροφοδοτείται. Να αφήσει στην άκρη τα μισόλογα, τις υπεκφυγές, τα μεγάλα αδάπανα λόγια και τα άλλοθι, τελικά να αποφασίσει σε ποιες ιστορικές συντεταγμένες θα προσδιοριστεί ως οντολογικό στίγμα αν αποδέχεται τις ιστορικές ανθρωπολογικές προϋποθέσεις καλώς, αν όχι ας κλειστεί στους τέσσερις τοίχους της ιδεοληπτικής της αυτάρκειας – ψευδαίσθησης, εντρυφούσα σε ζητήματα που δεν αφορούν κανένα, ας αποσυρθεί αυτάρεσκα, τελικά από το γίγνεσθαι, της ανθρώπινης ιστορικότητας.
Ο καπιταλισμός αποτελεί το όνειδος της ανθρωπότητας, είναι το πλέον απάνθρωπο και κανιβαλικό κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σύστημα που επινόησε ο άνθρωπος στην εκτροπή του, από το καλό και την αλήθεια, της όντως ζωής. Ο καπιταλιστικός βαρβαρισμός στην εποχή μας αποτελεί ένα διαστροφικό στρέβλωμα, που έχει ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής και αντοχής, και αυτό συμβαίνει επειδή ακριβώς ο καπιταλισμός πεθαίνει, αφού έκανε τον ιστορικό ματωμένο κύκλο του, από το 1789 έως σήμερα, πεθαίνει και επιδιώκει να πάρει όλη την ανθρωπότητα, αν είναι δυνατόν, μαζί του.
Η εκκλησία και η ορθόδοξη θεολογία, κατόπιν όλων αυτών των εξελίξεων, καλούνται με σαφήνεια, αλήθεια και εντιμότητα να πάρουν θέση, με ποιον είναι και με ποιον δεν είναι, οι εποχές των συμψηφισμών, των συνεργασιών και των μισόλογων πέρασαν οριστικά, ο χρόνος πιέζει οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν τώρα.
Όσοι επίμονα συνεχίσουν να είναι δεμένοι πίσω από το καπιταλιστικό άρμα στις διάφορες εκδοχές, είναι καταδικασμένοι να χαθούν μαζί του.
Ο Χριστός και το ευαγγέλιό του, δεν μας αφήνουν κανένα περιθώριο, για φλερτάρισμα με τον καπιταλισμό, ο Χριστός προβάλλει την κοινότητα απέναντι στο άτομο, τον αλτρουισμό και τη θυσία απέναντι στο συμφέρον, τη δωρεά και τη προσφορά απέναντι στο κέρδος, πόσο τυφλοί και κωφοί μπορεί να υπήρξαμε όλα αυτά τα χρόνια, συνεργαζόμενοι με το μαμωνά ο οποίος αποτελεί τον θεό, του καπιταλισμού, και:
με ιερατείο, τους αστούς, τους χρηματιστές, και τους τραπεζίτες,
με καντηλανάφτες – νεωκόρους τους πολιτικούς, δικαστές και οικονομολόγους, 
με φύλακες ασφαλείας στη φυσική εκδοχή, το στρατό και την αστυνομία, στη δε μεταφυσική τους, τα διάφορα θρησκευτικά ιερατεία, συστημικών ά-Χριστών εκκλησιών.

Αμφίκυρτος Σελήνη!

Αναφορικά με την «Τουρκική» σημαία! Ένα Βυζαντινό/χριστιανικό σύμβολο που «δανείστηκαν» οι Οθωμανοί

Ο όρος ημισέληνος στα Ελληνικά είναι λανθασμένος, αφού το σύμβολο δεν απεικονίζει «μισό» φεγγάρι, αλλά το ένα τέταρτο αυτού. Πιο σωστός θα ήταν ο όρος «αμφίκυρτος σελήνη». Επειδή όμως έχει καθιερωθεί, έστω και λανθασμένα θα το χρησιμοποιούμε και εμείς. Στα τουρκικά την ονομάζουν (περιγραφικά) ακόμα πιο λάθος ως «φεγγάρι-άστρο» (ay yıldız), σαν να ήταν ολόκληρο φεγγάρι.

Το σύμπλεγμα της ημισελήνου (δηλ. το μισοφέγγαρο και το άστρο) έχει βαθιά σχέση στο χρόνο με την Ελληνική παράδοση και τον πολιτισμό.

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Το αρχαιότερο ελληνικό νόμισμα πάνω στο οποίο υπάρχει η ημισέληνος είναι νόμισμα από την Κάτω Ιταλία που χρονολογείται στον 6ο αιώνα π.Χ. Στη συνέχεια το βρίσκουμε σε πολλές ελληνικές περιοχές του αρχαίου ελληνικού κόσμου από την Κρήτη μέχρι τη Μακεδονία και την Μικρά Ασία. Την ημισέληνο τη βρίσκουμε και στην αρχαία ελληνική αποικία του Βυζαντίου, πάνω στην οποία βρίσκεται η σημερινή Κωνσταντινούπολη.

 

ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Στον 5ο αιώνα μ.Χ. σε νόμισμα του αυτοκράτορα Αναστασίου Ι (491-518 μ.Χ.), βρίσκουμε νόμισμα που στη μια μεριά έχει την προτομή του αυτοκράτορα και στην άλλη την ημισέληνο. Στη συνέχεια και για πολλούς αιώνες συναντούμε την ημισέληνο με πολλούς τρόπους σε απεικονίσεις στο Βυζάντιο.

 

Όταν έφτασαν οι Οθωμανοί στην περιοχή της Μικράς Ασίας (κυρίως όμως οι Σελτζούκοι, οι οποίοι αντέγραψαν σε πάρα πολλά πράγματα το ανώτερο πολιτισμικά Βυζάντιο), «δανείστηκαν» την ημισέληνο από τους Βυζαντινούς και σταδιακά έγινε το έμβλημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

 

Σήμερα όσοι θέλουν να δουν την ημισέληνο σε βυζαντινά νομίσματα δεν έχουν παρά να επισκεφθούν τις νομισματικές συλλογές των Ελληνικών Μουσείων αλλά ακόμα και σε Βυζαντινές τοιχογραφίες στη Λακωνία (χωριό Γεράκι κ.α.), όπου υπάρχει πεντακάθαρο σε ασπίδα του Αγίου Γεωργίου.

 

Μέχρι τον 18ο αι. το τουρκικό εθνόσημο ήταν η απλή ημισέληνος, χωρίς το άστρο. Το άστρο το πρόσθεσε ο σουλτάνος Σελίμ Γ΄ (1789-1808) και είχε οκτώ ακτίνες, ενώ ο σουλτάνος Αβδούλ Μετζίτ (1840-1861) το έκανε με πέντε ακτίνες.

 

Φαίνεται λοιπόν ότι οι Οθωμανοί όπως αντέγραψαν το Βυζάντιο σε διοίκηση, θεσμούς, μοντέλα σκέψης και χίλια άλλα πράγματα έτσι και η ίδια η σημαία τους ήταν ένα κλεμμένο βυζαντινό σύμβολο.

 

 

 

Λυπούμαστε που αυτή η παρουσίασή μας, θα στεναχωρήσει τους Γενίτσαρους Πομάκους που βλέπουν την τουρκική σημαία και νιώθουν ρίγος. Τους συνιστούμε να μην νιώθουν τόσο εθνικό ρίγος γιατί θα κρυολογήσουν και να σκεφτούν ότι αυτό το σύμβολο ήταν και σύμβολο χριστιανών Αγίων. Ας συγκρατήσουν λοιπόν την εθνική τους συγκίνηση, γιατί αλλιώς θα κινδυνεύουν να τους κατηγορήσουμε εμέις ότι θέλουν να κάνουν τους Πομάκους χριστιανούς…

 

Αν δεν μας πιστεύετε τότε οργανώστε με την «Τουρκική ΄Ενωση Ξάνθης» ή με τον Σύλλογο Επιστημόνων Μειονότητας, μία εκδρομή στην Πελοπόννησο και πηγαίνετε στις τοιχογραφίες των χριστιανικών εκκλησιών να θαυμάσετε την … Τουρκική σημαία δίπλα σε σταυρούς και κεριά! Αλλάχ κορουσούν!!!

(τεύχος 24, Δεκέμβριος 2008)

Πηγή : http://www.zagalisa.gr