ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ!

ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ, ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟ ΠΑΡΑ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥΣ, ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;

 

Μέσα σ΄αυτήν την αθεϊστική λαίλαπα, ας δείξουμε με θάρρος την ορθόδοξη ταυτότητά μας. Θέλουν να μας βγάλουν το σταυρό; Ας τον φοράμε όλοι πάνω μας κι ας μη μείνει κανένα σπίτι χωρίς εσταυρωμένο! Εδώ κάποιοι δίνουν το αίμα τους για το σταυρό, εμείς τι κάνουμε για το Χριστό μας;

Μετά τη φασιστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, άρχισαν η μία μετά την άλλη οι διάφορες αθεϊστικές ομάδες να μάχονται εναντίον κάθε ιερού και όσιου στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας και να συναγωνίζονται σε μένος κατά των αυτονόητων δικαιωμάτων των Ορθόδοξων Ελλήνων. Τη σκυτάλη , μετά το παρατηρητήριο του Ελσίνκι , πήρε φυσικά ο Σύριζα, αλλά και ο «Συνήγορος του Πολίτη» (ποιου αλήθεια πολίτη, πάντως σίγουρα όχι του ΄Ελληνα που έχει πρώτιστα χρέος να προστατέψει !!) που δεν ντράπηκε να ζητήσει να γίνει προαιρετική η πρωινή προσευχή και ο εκκλησιασμός στα σχολεία με το πρόσχημα δήθεν της προστασίας των δικαιωμάτων των αλλόθρησκων μαθητών.

Μέσα σ΄αυτήν την αθεϊστική λαίλαπα, ας δείξουμε με θάρρος την ορθόδοξη ταυτότητά μας. Θέλουν να μας βγάλουν το σταυρό; Ας τον φοράμε όλοι πάνω μας κι ας μη μείνει κανένα σπίτι χωρίς εσταυρωμένο! Εδώ κάποιοι δίνουν το αίμα τους για το σταυρό, εμείς τι κάνουμε για το Χριστό μας; 

Και ας μην πούμε ότι σήμερα είναι άλλοι καιροί και δεν υπάρχουν αγωνιστές και μάρτυρες! Για ενίσχυσή μας, ας διαβάσουμε το βίο ενός σύγχρονου μάρτυρα.

Ευγένιος Ροντιόνωφ, 19χρονος νεομάρτυς των ημερών μας. Αποκεφαλίστηκε το 1996 τη μέρα που γινόταν 19 ετών διότι δεν δέχτηκε να βγάλει τον Σταυρό από τον λαιμό του!

Νεομάρτυρας Ευγένιος Ραντιόνωφ:

Μαρτύρησε στις 23 Μαΐου 1996

Τα παρακάτω σύντομο συναξάρι αποτελεί ένα ευλαβικό
αφιέρωμα από: http://www.impantokratoros.gr/BDC5C441.el.aspx


Η μετάφραση του ρωσικού κειμένου λήφθηκε από την ιστοσελίδα: http://www.peoples.ru/state/sacred/rodionov/


Ο Άγιος Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 κοντά στη Μόσχα, και συγκεκριμένα στο χωριό Κουρίλοβο, στην περιοχή της πόλεως Παντόλσκ. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ (=αγάπη) Βασίλιεβνα.


Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο μικρός Ευγένιος δεν τον έβγαλε ποτέ από πάνω του. Μάλιστα έφτιαξε ένα χονδρό κορδόνι και τον πέρασε εκεί. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελάσουν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε, αλλά και δεν την υπάκουσε.


Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός, επάγγελμα που του απέφερε πολλά έσοδα. Στις 25 Ιουνίου του 1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και μετά τη βασική του εκπαίδευση, στις 13 Ιανουαρίου του 1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας -Ηγκουερίνας. Ακριβώς ένα μήνα μετά, στις 13 Φεβρουαρίου του 1996, αιχμαλωτίστηκε.


Η αιχμαλωσία έγινε ως εξής: η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες-μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο-να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από ένα συγκεκριμένο δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει καμιά προηγούμενη οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από αυτόν το δρόμο περνούσαν πολύ συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο. Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν πάνω από δέκα Τσετσένοι, πολύ καλά οπλισμένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Αυτό έγινε στις 3 τη νύχτα. Στις 4 η ώρα ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς• φυσικά δεν τους βρήκαν και κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους.


Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι δεν πρόκειται για εξαφάνιση, αλλά για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην Τσετσενία, για να βρει το παιδί της. Έφτασε στην πόλη Χαγκαλά και μετά από πολλές προσπάθειες ήρθε σε επαφή με τους αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθει για την τύχη του Ευγένιου, διότι γνώριζε ότι οι Τσετσένοι δε σκοτώνουν αμέσως τους αιχμαλώτους, αλλά περιμένουν μήπως πάρουν λίτρα και τους ελευθερώσουν. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000. Όταν κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού για να τον ψάξει, πέρασε από χωριά, από δρόμους με νάρκες, από μέτωπα συγκρούσεων, γνώρισε πολλούς αξιωματικούς Τσετσένους και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του Άδη».


Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν ψυχικά, ώστε να καταφέρουν – αν ήταν δυνατόν - να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του, να βγάλει το Σταυρό, να γίνει μουσουλμάνος και να τον κάνουν δήμιο και φονιά των άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα πάμπολλα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν. Αργότερα, οι ίδιοι οι αρχηγοί των ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε».


Στις 23 Μαΐου του 1996, δηλαδή την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του. Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον Αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι.


Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Και πάλι ζήτησαν οι Τσετσένοι 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια. Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε, μέχρι και ρούχα, για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κλπ., τα οποία δεν ήταν και λίγα.


Τελικά στις 20 Νοεμβρίου του 1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Μετά από λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του. Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις:


Ένα κοριτσάκι που έμενε σε Ορθόδοξο ορφανοτροφείο διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε κάποτε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι είναι ο Ευγένιος, την έπιασε από το χέρι και τη οδήγησε στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν σήμερα τέτοιο μανδύα, και σκέφτηκα ότι αυτός πρέπει να είναι ο μανδύας του μάρτυρα».
Σε πολλές Εκκλησίες έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα, ο οποίος βοηθάει τους αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες κλπ.
Σε ένα νοσοκομείο τραυματιών πολέμου οι τραυματισμένοι στρατιώτες πιστοποιούν ότι έναςάγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα και αναγνώρισαν αυτόν που τους βοήθησε.
Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και οι φυλακισμένοι. Κυρίως βοηθάει τους πολύ καταβεβλημένους και συντετριμμένους ψυχικά λόγω της φυλακίσεως τους.
Το 1997 με ευλογία του Πατριάρχη Αλεξίου εκδόθηκε ένα βιβλίο με τίτλο «Νέος μάρτυς του Χριστού στρατιώτης Ευγένιος». Ένας ιερέας ονόματι Βαντίμ Σκλιαρένσκο από το Ντνεποπετρόφκ έστειλε στο Πατριαρχείο μία αναφορά όπου έγραφε ότι το εξώφυλλο του βιβλίου με τη φωτογραφία του αγίου μυροβλύζει.
Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο αρχηγός και όλη η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από τους ίδιους τους Τσετσένους μετά από εμφύλιες αντιπαραθέσεις.
Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα.
Aς τον παρακαλούμε να πρεσβεύει και για μας, να έχουμε θάρρος να ομολογούμε την πίστη μας, κάθε μέρα της ζωής μας...

Αναρτήθηκε από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ
http://orthodox-watch.blogspot.com/ 

ΘΡΑΚΙΚΑ!

SKYMNOS - Εδώ με την σάτιρα, λέμε τα πιό σοβαρά πράγματα: Προξενείο Στόπ: «Η θρακική κοινωνία μεταξύ κομματαρχών και πρακτόρων»!

Επακόλουθα του Σχίσματος των Εκκλησιών!

Harold II the last Orthodox king of England.

από AngloSaxon Celtic Orthodoksy, Πέμπτη, 14 Ιουνίου 2012 στις 11:54 μ.μ. ·

1. On October 14, 1066, at Hastings in southern England, the last Orthodox king of England, Harold II, died in battle against Duke William of Normandy. William had been blessed to invade England by the Roman Pope Alexander in order to bring the English Church into full communion with the “reformed Papacy”; for since 1052 the English archbishop had been... banned and denounced as schismatic by Rome. The result of the Norman Conquest was that the English Church and people were integrated into the heretical “Church” of Western, Papist Christendom, which had just, in 1054, fallen away from communion with the One, Holy, Catholic and Apostolic Church, represented by the Eastern Patriarchates of Constantinople, Alexandria, Antioch and Jerusalem. Thus ended the nearly five-hundred-year history of the Anglo-Saxon Orthodox Church, which was followed by the demise of the still older Celtic Orthodox Churches in Wales, Scotland and Ireland. 

Harold II (c1020-1066) last Anglo-Saxon king of England (1066): Harold swearing an oath on sacred relics (c1064) before William of Normandy to support his claim to the English throne on death of Edward the Confessor.

Ποιος ήρξατο χειρών αδίκων;

περιοδικό manifesto: Ποιος ήρξατο χειρών αδίκων;

Σιωπηρή συνενοχή ή αντίδραση στον φασισμό; «Η τόλμη, η ειλικρίνεια και το νοιάξιμο για τον αδιάκριτα πλησίον, μας καθιστούν αυθεντικούς ανθρώπους, φορείς ελπίδας και πολιτισμού για ένα ξάστερο αύριο»

Ημ. Δημοσίευσης: Jun 7, 2012 Hits: 1518 | Εκτύπωση    Αποστολή

του π.Δημητρίου Θεοφίλου* Θα περίμενε κανείς η «καθεύδουσα και αυτοαπασχολούενη» ελλαδική εκκλησία, να τολμήσει, να ρισκάρει, να διακινδυνεύσει να βρεθεί απέναντι από το σκοτάδι, το νεοφασισμό και το νεοναζισμό που εκκολάπτεται ξανά σαν το αυγό του φιδιού, και μας απειλεί σαν κοινωνία, σαν πολιτισμό, σαν δημοκρατία. Σιωπά όμως ενοχικά, όπως έκανε  το 1936-1940 με τη φασιστική-ναζιστική μεταξική δικτατορία, αλλά και πολύ πιο πρόσφατα με την αμερικανοκίνητη δικτατορία 1967-1974 των συνταγματαρχών. Η ιστορία πώς να ξεπλύνει τόση αδιάντροπη ενοχή και συνεργασία. Ακόμη μέχρι σήμερα βγαίνουν νοσταλγοί «δεσποτάδες» (θα ήταν προσβολή για τον επισκοπικό θεσμό να τους ονοματίσουμε αλλιώτικα)   και λιβανίζουν ξεδιάντροπα τους βρικόλακες και εμπόρους εθνικοφροσύνης του λαού και των ιερών και οσίων της ιστορίας μας.   Χείλη λοιπόν ερμητικά κλειστά, βρισκόμενα σε ουδέτερη σιωπή, αλλά ουδέτερη σιωπή δεν υπάρχει, παρά μόνο σιωπηρή συνενοχή. Γόνοι, παιδιά και εγγόνια συνεργατών κατακτητών, δοσίλογων και ταγματασφαλιτών σηκώσανε κεφάλι και έχουν άποψη για τα πάντα χρησιμοποιώντας τη δημοκρατία στης οποίας το σώμα έχουν ασελγήσει επανειλημμένως. Πριν αρκετούς αιώνες κάποιοι πρόγονοί μας θα αναφωνούσαν λίγη «ΑΙΔΩ ΑΡΓΕΙΟΙ». Ντρέπομαι ειλικρινά σαν πολίτης αλλά και σαν κληρικός αυτού του τόπου, να ανέχομαι και να συνεχίζω να καλύπτω με τη σιωπή και ανανδρία μου, όλο αυτό το συμφερτό δήθεν αγανακτισμένων φασιστοειδών που επαγγέλλονται μια νέα ναζιστική κοινωνία με «καθαρούς φυλετικά  άρειους με βάση το DNA», έτσι αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή μου και σε αυτό προσκαλώ και άλλους. Αν τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα δεν ήταν  τόσο ανατριχιαστικά, ίσως να περιοριζόταν το όλο ζήτημα στο χώρο της ψυχιατρικής, αλλά δυστυχώς η κατάσταση «ξεφεύγει» εχθές χτύπησαν και τραυμάτισαν κάποιους που είχαν διαφορετική άποψη, σήμερα χτύπησαν γυναίκες μέλη του κοινοβουλίου αύριο θα κάνουν πογκρόμ όπου και όποιον στοχοποιήσουν. Είναι μια  επικίνδυνη μειοψηφία, θα τους αφήσουμε «αδέσποτους» να μας «υπερασπίζονται» ή να μας «κακοποιούν» ανάλογα με τις αρρωστημένες διαθέσεις τους; Είμαστε οι πολλοί, ας βάλουμε τα όρια ανοχής και αντοχής, σαν συντεταγμένη κοινωνία, σαν πολιτισμός, σαν θρησκευτικό ή ιδεολογικό «πιστεύω» απέναντι στη βία, στο φασισμό και το σκοτάδι. Λυπάμαι πολύ γιατί τούτες εδώ οι σκέψεις αρθρώνονται από κάποιον χαμηλά στην εκκλησιαστική και κοινωνική ιεραρχία με οικογένεια και βαριές υποχρεώσεις και όχι από εκείνους που θα έπρεπε ως πνευματικοί ταγοί να αφήσουν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τις αξόδευτες «ευσεβείς» προθέσεις και να εκτεθούν, να διακριθούν, να τοποθετηθούν, να τολμήσουν, αφήνοντας πίσω Mercedes, μίτρες, αυτοκρατορικούς μανδύες, πατερίτσες και αυτό-ικανοποιητικά κιτς συλλείτουργα που προκαλούν τόσο με τη χλιδή τους όσο και με τον αρχοντο-χωριατισμό τους, τον αναξιοπαθούντα αδελφό. Στο πρόσωπο του καθενός χωριστά και όλων μαζί η εκκλησία, θα έπρεπε να αναγνωρίζει το πρόσωπο του Χριστού. Στο βαθμό λοιπόν και στην έλλειψη αναγνωρισιμότητας αυτού του ίδιου του Χριστού αναδεικνύεται περίτρανα το ξαστόχισμα του ουρανού και της Βασιλείας Εκείνου που τα έδωσε όλα δίχως να προσδοκά τίποτε.  Ξέρω πως με τα λόγια τούτα πολλοί ξεβολεύονται και ενοχλούνται, αλλά τι να κάνουμε ο Χριστός και η διδασκαλία του ποτέ δεν υπήρξαν, βολικά εργαλεία, στα χέρια τυράννων, δημοκόπων και άπραγων θεατών της ιστορίας. Αν η σύγχρονη ελλαδική εκκλησία δεν τολμήσει να αναμετρηθεί με τον κακό εαυτό της και δεν ανταποκριθεί με εμπειρικό και βιωματικό τρόπο (και όχι με αδάπανες φανφάρες από τους άμβωνες)  - στις ανάγκες των καιρών και του λαού της, που σίγουρα δεν περιορίζονται μόνο σε προσφορά τροφής αλλά σε δόσιμο νοήματος ζωής, με σταυρικό παράδειγμα που δείχνει και μαρτυρά την επερχόμενη φαεσφόρα ανάσταση -  είναι καταδικασμένη τόσο ενδοϊστορικά  όσο και μεταφυσικά σε μη αναγνωρισιμότητα, ως φορέα αληθινού νοήματος της όντως ζωής και κιβωτού της σωτηρίας, από τον μοναδικό Κύριο και Δεσπότη της. __________________ Σημείωση: O παπα-Δημήτρης Θεοφίλου είναι εφημέριος στη  Φωκίδα. Είναι έγγαμος, πατέρας 3 παιδιών, Πτυχ. Θεολογίας, Πτυχ. Ψυχολογίας, Μaster Θεολογίας, Πτυχ. βυζαντινής μουσικής.

Τουρκία

Ινφογνώμων Πολιτικά: Τούρκος στρατηγός: «Στην Κύπρο κάψαμε τζαμιά για προβοκάτσια»

''Δημιουργία Ξανά" - Πρόσχημα(;), Επίφαση(;) ή ένας εναλλακτικός ''Δούρειος Ίππος'' άλωσης της κοινωνίας υπέρ του ''Συστήματος''(Νέα Τάξη - Εποχή)!

Παραιτήθηκε από μέλος του κόμματος "Δημιουργία Ξανά" ο κ. Εμμανουήλ Επιτροπάκης, καθώς όπως αναφέρει στην επιστολή του "οι επιλογές και η εν γένει συμπεριφορά του προέδρου του κόμματος όχι μόνο το αλλοίωσαν, αλλά στην ουσία το παρέδωσαν σε συμφέροντα που εξ ορισμού αντιστρατεύεται η πολιτική ως λειτούργημα".

Σε άλλο σημείο της επιστολής του υπογραμμίζει πως: "Η αρχική ιδέα περί σχηματισμού ενός μεταρρυθμιστικού πολιτικού φορέα που θα είχε σκοπό να εξυγιάνει το πολιτικό σύστημα και να θεραπεύσει σταδιακά τα προβλήματα της Ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, δυστυχώς προδόθηκε πολύ γρήγορα από τον εμπνευστή της."
Αναλυτικά, η πλήρης επιστολή του κ. Επιτροπάκη έχει ως εξής:
«ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ!

Φίλες, φίλοι:

Υποβάλλω σήμερα την παραίτησή μου από μέλος του κόμματος «δημιουργία,ξανά», διότι οι επιλογές και η εν γένει συμπεριφορά του προέδρου του κόμματος όχι μόνο το αλλοίωσαν, αλλά στην ουσία το παρέδωσαν σε συμφέροντα που εξ ορισμού αντιστρατεύεται η πολιτική ως λειτούργημα.

Δεν μπορώ πλέον να ανήκω σε ένα κόμμα που αποδεικνύεται καθημερινά ότι δημιουργήθηκε ως πρόσχημα, ως επίφαση για την είσοδο στη Βουλή ανθρώπων και συμφερόντων υπό τον μανδύα της «συστημικής στήριξης». Η δε αναφορά του Προέδρου, κατά τη συνεδρίαση της 20ης Μαΐου 2012, στην αναγκαιότητα στήριξης από το συγκρότημα Αλαφούζου, αποτελεί για μένα απόπειρα διαφθοράς των μελών της ίδιας της Εθνικής Επιτροπής.

Ο Πρόεδρος ουδόλως ενδιαφέρθηκε να συγκροτήσει ένα κόμμα με πραγματικές αρχές, πρόγραμμα και πολιτικούς στόχους, αλλά να «στήσει» μια τεράστια επικοινωνιακή μηχανή, αξιοποιώντας τις πραγματικά εξαιρετικές ρητορικές ικανότητες του και χρησιμοποιώντας ως μόνιμο άλλοθι την πίεση του χρόνου. Ιδρυτική Διακήρυξη, καταστατικό, οικονομική διαφάνεια, όλα ήταν και παραμένουν προσχηματικά, εφόσον στην πραγματικότητα τίποτε δεν ακολουθείται.

Πολλοί πιστέψαμε πως ο «μεταρρυθμιστικός» λόγος του Προέδρου ήταν η αυθεντική έκφραση ενός πολίτη, ο οποίος αναζητούσε την κοινή λογική στην πολιτική. Ωστόσο, ο προσεκτικός παρατηρητής και αυτός που έχει αυθεντικό ενδιαφέρον για την αξιοπιστία ενός πολιτικού φορέα, σύντομα θα διέκρινε πως κάθε άλλο παρά πολιτικές αρχές ακολουθούνταν στη δημιουργία,ξανά! Μέσα από την Επιτροπή Δεοντολογίας, όπου βρέθηκα, δυστυχώς διαπίστωσα πολύ νωρίς πως ακόμα και απλές αρχές μας, όπως αυτές που αφορούν τη στρατιωτική θητεία των υποψηφίων βουλευτών μας, επιχειρήθηκε να παρακαμφθούν με ευτελή επιχειρήματα. Αποφάσεις της Εθνικής Επιτροπής αγνοήθηκαν και καταστρατηγήθηκαν, ενώ το καταστατικό ευτελίστηκε τόσο στον τύπο όσο και στην ουσία. Επιστέγασμα όλων αυτών ήταν η συγκρότηση λιστών κατά παράβαση των αποφάσεων της Εθνικής Επιτροπής και η επιλογή προσώπων που δεν είχαν ποτέ καμία σχέση με τον πολιτικό μας φορέα, με αποτέλεσμα την ένταξη εντός αυτών «αλεξιπτωτιστών» και γόνων πολιτικών. Φαινόμενα που τόσο έντονα καταδικάζαμε με τις «μεταρρυθμιστικές» θέσεις και απόψεις μας.

Εντάσσω επίσης στο ίδιο πλαίσιο την απόφαση για τη συνεργασία, την ευθύνη της οποίας φέρει εις το ακέραιον και η ίδια η Εθνική Επιτροπή με την ψήφο της. Ήταν μια απόφαση που άλλαξε εντελώς τη φυσιογνωμία του κόμματος, εξέθεσε ανεπανόρθωτα στους ψηφοφόρους μας τα μέλη, τους υποψηφίους βουλευτές, τα στελέχη και, κυρίως, ήταν μια απόφαση που πάρθηκε παρασκηνιακά με άγνωστους μέχρι σήμερα όρους. Υπενθυμίζω πως η απόφαση αυτή ουδέποτε συζητήθηκε με τα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου, αλλά ούτε και με τους υποψήφιους βουλευτές, οι οποίοι την πληροφορήθηκαν μέσω του Facebook αργά το βράδυ της Κυριακής 20/5. Ίσως δεν γνωρίζουν ακόμα όλοι οι υποψήφιοι βουλευτές μας (των εκλογών της 6ης Μαΐου), πως οι συζητήσεις για την επίμαχη συνεργασία ξεκίνησαν το Σάββατο 19/5, και δεν τους ανακοινώθηκε τίποτα στην ημερίδα, όπου είχαν κληθεί για να εκθέσουν την εμπειρία τους και να ακουστεί η φωνή τους! Πολύ πιθανόν να μην ζητείτο ούτε η γνώμη της Εθνικής Επιτροπής, εφόσον ουδέποτε υπήρξε πρόθεση να συγκληθεί. Η Εθνική Επιτροπή συνεκλήθη με πρωτοβουλία των μελών της, όταν διαπίστωσε πως σημαντικές αποφάσεις για το κόμμα θα λαμβάνονταν ερήμην της.

Χαρακτηριστικό δε είναι πως, ενώ η κύρια επιχειρηματολογία για τη συνεργασία με τη Δράση ήταν η καλλιέργεια μιας κουλτούρας συνεργασιών, στο ίδιο το κόμμα καλλιεργήθηκε ακριβώς το αντίθετο! Ο Πρόεδρος έπαιρνε και παίρνει όλες τις αποφάσεις μόνος του, συνεπικουρούμενος από τον Σοφέρ και τη Γραμματέα του, οι οποίοι συμμετέχουν σε όλες τις διαπραγματεύσεις, τη στιγμή που ο ίδιος ο Αντιπρόεδρος του κόμματος και τα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου έχουν παντελή άγνοια.

Πολλοί θα θεωρήσουν ότι απλά έγιναν λάθη και ότι δεν υπάρχει άλλη σκοπιμότητα. Αυτή ήταν ομολογώ και η δική μου αντιμετώπιση, όπως και πολλών άλλων χιλιάδων φίλων και ψηφοφόρων της δημιουργίας,ξανά! Και, σίγουρα, τέλειος δεν είναι κανείς. Σήμερα όμως, μετά από όλα όσα έχω δει, είμαι πεπεισμένος πως ό,τι γίνεται, δεν οφείλεται τόσο στο γεγονός ότι ο Πρόεδρος υπερεκτίμησε τις ικανότητές του, όσο σε ένα προμελετημένο σχέδιο για μια άνευ όρων είσοδο στη Βουλή, σχέδιο που επιχειρήθηκε πολλές φορές να υλοποιηθεί, αλλά εμποδίστηκε τελευταία στιγμή μετά από παρέμβαση του Πολιτικού Συμβουλίου. Η τελευταία ευκαιρία για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου ήταν η συνεργασία με τη Δράση, μια συνεργασία που θα γινόταν ίσως αδιαμαρτύρητα αποδεκτή, αν είχε συζητηθεί ανοιχτά και έγκαιρα. Εκτελέστηκε όμως με έναν εντελώς λανθασμένο τρόπο και την προκλητική απαίτηση συμμόρφωσης μελών και στελεχών με μια απόφαση η οποία δεν ωρίμασε ποτέ στους κόλπους της βάσης και της ηγεσίας του κόμματος που σκοπίμως παρακάμφθηκαν. Τα δε ιδεολογικά χαρακτηριστικά που επιχειρήθηκε να αποδοθούν στη συνεργασία αυτή, ακυρώθηκαν αυτοστιγμεί με τη δήλωση περί «συστημικής στήριξης» από συγκεκριμένα επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα, αποκαλύπτοντας θεαματικά πόσο χαλαρές ήταν οι αντιστάσεις του Προέδρου στους πειρασμούς της εξουσίας!

Η αρχική ιδέα της δημιουργίας,ξανά!, περί σχηματισμού ενός μεταρρυθμιστικού πολιτικού φορέα που θα είχε σκοπό να εξυγιάνει το πολιτικό σύστημα και να θεραπεύσει σταδιακά τα προβλήματα της Ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, δυστυχώς προδόθηκε πολύ γρήγορα από τον εμπνευστή της. Αποδείχτηκε πως για τον ίδιο δεν ήταν παρά ένα προϊόν επιθετικού μάρκετινγκ. Μια επιτυχημένη συσκευασία που το μόνο που χρειαζόταν πλέον ήταν ένα «έτοιμο» περιεχόμενο και μια αρχική «συστημική στήριξη». Οι «οδηγίες κατασκευής γι´αυτό που δεν ξανάγινε» υπήρχαν. Και βρέθηκαν και τα υλικά. Η Δράση-ΦΙΣ ήταν το «περιεχόμενο», η «συστημική στήριξη» ήταν το «κεφάλαιο», και η δημιουργία,ξανά! η «σούπερ συσκευασία», η σούπερ διαφήμιση. Απλά δεν έγινε το Μάη, διότι πριν γίνει η τελική συμφωνία έπρεπε να αποδειχτεί η αξία της «συσκευασίας». Έτσι εξηγείται η αδιαφορία του Προέδρου να καλλιεργήσει μια πολιτική κουλτούρα μέσα στο κόμμα, να εισάγει έναν μηχανισμό επεξεργασίας θέσεων να αναπτύξει δομές και να αναδείξει στελέχη, αφού ως επί το πλείστον τις θέσεις τις έγγραφε ο ίδιος και στα κανάλια εκπροσωπούσε πάντα το κόμμα ο ίδιος γεγονός που καταδεικνύει έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπο ακόμα και των στενών συνεργατών του. Όλα αυτά θα τα έβρισκε έτοιμα στη Δράση ή στη ΔΗΣΥ.

Το 2,15% που πέτυχε η δημιουργία,ξανά! στις εκλογές της 6ης Μαΐου οφείλεται όχι μόνο στο όραμα που γέννησε, αλλά και στο πρωτόγνωρο πάθος που ένωσε χιλιάδες ανθρώπους σε έναν πραγματικά ηρωικό αγώνα ενάντια στη σήψη του πολιτικού συστήματος. Οι 135.952 συμπολίτες μας που εμπιστεύτηκαν τη δημιουργια,ξανά!, γρήγορα μετατράπηκαν σε επιταγή προς εξαργύρωση και σε νούμερα μιας άθλιας αριθμητικής.

Ωστόσο, η Ελλάδα χρειάζεται να διαφυλάξει κάθε υγιές κύτταρό της, προκειμένου να ξαναχτίσει πάνω στα συντρίμμια που αφήνουν πίσω τους οι πολιτικοί μας. Κλείνω, με την ελπίδα οι συμπολίτες μας να διαφυλάξουν τις δυνάμεις τους και να μην τις σπαταλήσουν σε άλλη μια απατηλή επιλογή.

Με ιδιαίτερη τιμή

Εμμανουήλ Επιτροπάκης»

Υπενθυμίζεται ότι πριν από λίγες ημερες υπήρξαν κι άλλες παραιτήσεις μελών της εθνικής επιτροπής που διαφωνούσαν με την τακτική του κ. Τζήμερου.

πηγή : ΗΜΕΡΗΣΙΑ ONLINE