Η Ορθόδοξη Θεολογία με...καρέκλες: Η Αγάπη Νικά!

Οι Κρυπτοχριστιανοί της Aνατολής και οι ψευδοχριστιανοί της Δύσης

Άρθρο π. Δημητρίου Θεοφίλου

Οι Κρυπτοχριστιανοί της Aνατολής και οι ψευδοχριστιανοί της Δύσης | Amen.gr - Πύλη Εκκλησιαστικών Ειδήσεων

Χρυσός "Εωσφόρος"!!

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Κόντρα "Χρυσής Αυγής" - Πειραιώς Σεραφείμ: Επιτέλους! Ζητώ συγγνώμη από τους φίλους μπλογκοναύτες (διερχόμενους ή... ναυαγήσαντες ε δώ πέρα) και βεβαιώνω ότι δεν πολιτικολογώ , ...

Ο "ΑΓΙΟΣ" ΤΩΝ ''ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΩΝ''...

Πηγή : Αγιορείτικο Βήμα

Συνέντευξη στη Στέλλα Μεϊμάρη

Ο φύλακας άγγελος των τσιγγανόπουλων και των εξαρτημένων παιδιών στο Δενδροπόταμο Θεσσαλονίκης, Αρχιμανδρίτης Αθηναγόρας Λουκατάρης, μιλάει στο"Αγιορείτικο Βήμα"

Το Κέντρο Προστασίας Ανηλίκων "ΡΟΜ", "Φάρος του Κόσμου",είναι φορέας έμπρακτης αγάπης προς τα εξαρτημένα παιδιά που καθημερινά εγκλωβίζονται στο παιχνίδι του θανάτου καθώς και προς τα παιδιά των ROM που τόσο βίαια και πρόωρα χάνουν την παιδική αθωοτητά τους εξυπηρετώντας απάνθρωπα συμφέροντα.

Από τον Φεβρουάριο του 2005 ο Αρχιμανδρίτης Αθηναγόρας Λουκατάρης, με την προτροπή και ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. κ. Βαρνάβα, αναλαμβάνει την ίδρυση και την λειτουργία του ‘’Κέντρου προστασίας ανηλίκων ROM’’ αλλά και του ‘’Κέντρου υποδοχής εθισμένων νέων’’ στον Δενδροπόταμο της Θεσσαλονίκης.

Πατέρα Αθηναγόρα, θα θέλατε να μας πείτε πως προέκυψε η όλη ιδέα δημιουργίας του "Φάρου του Κόσμου";

Τα παιδιά του Δενδροποτάμου, στην πλειοψηφία τους τσιγγανόπουλα, δεν πηγαίνουν στο σχολείο. Μεγαλώνοντας αναπτύσσουν, όπως είναι φυσικό, έντονη παραβατικότητα, καθώς αδυνατούν να αποκατασταθούν επαγγελματικά και να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο. Η Ι. Μ. Νεαπόλεως και  Σταυρουπόλεως, ανταποκρινόμενη στις απεγνωσμένες εκκλήσεις κάποιων ευαίσθητων δασκάλων για βοήθεια, αποφάσισε να στείλει στην ενορία του Αγ. Νεκταρίου έναν ιερέα με κύρια αποστολή να οδηγήσει τα παιδιά στα θρανία. Αποφασίστηκε να είμαι εγώ ο ιερέας αυτός.

Έφτασα στο Δενδροπόταμο πριν από οκτώ χρόνια. Πρώτιστο μέλημά μου ήταν να εξασφαλίσω τα γεύματα των παιδιών, ενώ για το πρωινό τους ξύπνημα χρειάστηκε να βγω πόρτα πόρτα  στις γειτονιές για να τα συγκεντρώσω. Σύντομα κατάλαβα ότι  για ορισμένα από αυτά,  που οι γονείς τους βρίσκονταν στη φυλακή, έπρεπε να δημιουργηθεί ένας χώρος μόνιμης και συνεχούς φροντίδας. Έτσι, παράλληλα με το μαγειρείο, οργανώσαμε και φιλοξενείο στην κατακόμβη του Αγ. Νεκταρίου αρχικά και στη συνέχεια σε μονοκατοικία που μας παραχωρήθηκε στην ίδια περιοχή από ενορίτες μας.

Σήμερα φιλοξενούμε οκτώ παιδιά, ενώ είμαστε σε θέση να παρέχουμε όλα τα γεύματα της ημέρας στα παιδιά του συνοικισμού που προσέρχονται στην τραπεζαρία της κατακόμβης. Στον ίδιο χώρο διατίθενται  καθημερινά περίπου διακόσιες μερίδες φαγητού σε συντοπίτες μας που το έχουν ανάγκη. Επιπλέον φροντίζουμε για την ιατροφαρμακευτική κάλυψή τους και για τους τακτικούς εμβολιασμούς των μικρότερων παιδιών.


Τελείτε ένα πραγματικά τεράστιο έργο. Όλο αυτό βασίζεται αποκλειστικά στην ιδιωτική πρωτοβουλία και τους εθελοντές;

Ο Φάρος του Κόσμου δεν είναι επιδοτούμενο ίδρυμα και δεν διαχειρίζεται κονδύλια κρατικά ή ιδιωτικά. Οτιδήποτε διαθέτουμε προς τα έξω ή καταναλώνουμε για τις λειτουργικές μας ανάγκες  προέρχεται από ευγενικές χορηγίες συνανθρώπων μας. Τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια, καύσιμα και φάρμακα προσφέρονται από επαγγελματίες ή ιδιώτες, άλλοτε από το περίσσευμα και άλλοτε από το υστέρημά τους. Παράλληλα μια πολυάριθμη ομάδα εθελοντών φροντίζει για την έγκαιρη και σωστή διεκπεραίωση όλων των εργασιών, αλλά και την ενισχυτική διδασκαλία και τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών μας.

Σύντομα όλες οι δραστηριότητες που αφορούν τα παιδιά θα στεγαστούν σε ειδικά μελετημένους χώρους , που θα χτίσει για μας η Φιλόπτωχος Αδελφότης Ανδρών Θεσσαλονίκης. Σε αυτές τις εγκαταστάσεις θα μπορέσουν οι εθελοντές μας να αναπτύξουν με μεγαλύτερη άνεση και πολλαπλάσια απόδοση το θεάρεστο κοινωνικό τους έργο. 

Θα ήθελα να μας μεταφέρετε τη βιωματική σας εμπειρία και να μας πείτε πως είναι η καθημερινή συναναστροφή με αυτά τα παιδιά;

Η συναναστροφή με αυτά τα παιδιά μου χαρίζει καθημερινά έντονες συγκινήσεις, τις οποίες χαίρομαι να μοιράζομαι με τους συνεργάτες μου. Δύο ξεχωριστές για μένα στιγμές θα ήθελα να μοιραστώ και μαζί σας.

Οδηγούσα μια μέρα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όταν με σταμάτησε το κόκκινο στο ύψος της Διεθνούς Εκθέσεως. Ένα παιδάκι με κουβά πετάχτηκε από τη νησίδα και βάλθηκε να καθαρίζει το τζάμι του αυτοκινήτου μου. Τότε ακούστηκε από το πίσω κάθισμα ο μικρός που είχα μαζί μου να λέει «μπαμπά, πότε θα κάνεις το μεγάλο σπίτι για να πάρεις και αυτό το παιδάκι κοντά σου και όλα τα παιδάκια που τα βγάζουνε στους δρόμους; Έτσι μου ‘ρχεται να δώσω μια κλωτσιά στους κουβάδες και να καπελώσω τους κακούς ανθρώπους που τα εκμεταλλεύονται». Ίσως μαντέψατε ότι ο μικρός μου  ήταν κι αυτός παιδί των φαναριών, πριν τον αποσπάσουμε από τη συμμορία των ναρκομανών που τον εξέθετε στα φανάρια των μεγάλων δρόμων και στους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται.

Μια άλλη φορά ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά μου είδε κάποιον να χτυπάει στο δρόμο ένα αδέσποτο σκυλάκι και μου είπε «μπαμπά, σε παρακαλώ, πες του να σταματήσει να χτυπάει  το σκυλάκι, γιατί δεν αντέχω να το βλέπω να υποφέρει, επειδή είναι μικρό και απροστάτευτο». Δεν πέσατε έξω, αν ήδη σκεφτήκατε, ότι και αυτό το παιδί μου είχε ανάλογες τραυματικές εμπειρίες πριν έλθει στο Κέντρο Προστασίας Ανηλίκων του Δενδροποτάμου.


Πιστεύετε ότι στις δύσκολες εποχές "της κρίσης και της απελπισίας" που διανύουμε, ο Χριστός δίνει διέξοδο και ελπίδα;

Ο Χριστός έδωσε ξεκάθαρο το μήνυμα σε όλους μας, όταν είπε «ο Παράδεισός σου είναι ο Συνάνθρωπός σου». Δεν είναι, λοιπόν, ο Παράδεισος μακριά για κανέναν. Αρκεί να κοιτάξει δίπλα του και να δει με τα μάτια της ψυχής του τον πλησίον του. Και να αναγνωρίσει μέσα σε αυτόν τη μοναδική και ανεπανάληπτη εικόνα του Θεού που αντιπροσωπεύει ο καθένας μας.

Αυτή η χειροπιαστή παρουσία του Θεού δίπλα μας και γύρω μας και μέσα μας είναι που μπορεί να μας στηρίξει στις κρίσιμες περιόδους της ζωής μας. Γιατί ο Θεός είναι αγάπη και ελπίδα, είναι δύναμη και παρηγοριά. Και ο Χριστός με τη Σταυρική Του θυσία μας έδωσε διέξοδο από την κρίση και την απελπισία. Έδειξε ότι η έξοδος από το μικρό και μίζερο και ματαιόδοξο εαυτό μας και το ανιδιοτελές και ανυπόκριτο πλησίασμα του συνανθρώπου μας είναι η μόνη λύση.

Κάθε προσφορά βοήθειας και συμπαράστασης προς τους αδελφούς μας αποτελεί ανταποδοτική κατάθεση θετικής ενέργειας σε έναν μυστικό λογαριασμό, ο οποίος ελέγχεται από ένα Υπερκόσμιο Λογισμικό. Η παγκοσμιοποίηση της ανθρωπιάς είναι η απάντηση.

http://www.agioritikovima.gr

21η Απριλίου - 46 χρόνια μετά, μια τραγική επέτειος

του π.Δημητρίου Θεοφίλου Μ.D

http://www.amen.gr/

Σημείο αντιλεγόμενο, τούτη η «αποφράδα» μέρα, για κάποιους μνήμες αναβίωσης μιας «ιδιότυπης εθνεγερσίας»…, για κάποιους  αναμνήσεις πόνου και προβληματισμού και για άλλους μια ημερομηνία σαν όλες τις άλλες.  

Μετά από 46 χρόνια, περίπου δηλαδή μισό αιώνα, μήπως έχει φτάσει επιτέλους  η ώρα, η ελλαδική εκκλησία να ανοίξει τα «αρχεία της», και να κάνει δημόσια την αυτοκριτική της, για την «σκοτεινή» και ταραγμένη εκείνη ιστορική περίοδο, τότε που  γινόντουσαν παιχνίδια εξουσίας, με τον ξένο παράγοντα σε ρόλο ρυθμιστή και εντολέα, και στη σκακιέρα χανόντουσαν «βασιλιάδες», «βασίλισσες» και «πύργοι», προωθώντας σε πρωταγωνιστικό ρόλο τους «αξιωματικούς» και τα «άλογα» σε βάρος των απλών «στρατιωτών» . Τότε που ένστολοι, ρασοφόροι, ενδεδυμένοι την διδακτορική τήβεννο, «παραγωγικές» τάξεις και όχλος, χειροκροτούσαν ανερυθρίαστα, ένα καθεστώς, τρόμου, καταπίεσης, οδύνης, ντροπής και προδοσίας,  αναζωπυρώνοντας  αλυτρωτικές φαντασιώσεις και δήθεν εξορκίζοντας φοβίες και ανασφάλειες του πρόσφατου και απώτερου  παρελθόντος. 

Η σχέση της επίσημης ελλαδικής εκκλησίας με το απριλιανό δικτατορικό καθεστώς, παραμένει στη ντουλάπα της ιστορίας, σκελετωμένη και στοιχειωμένη. Κανείς δεν τολμάει να ανοίξει τη ντουλάπα αυτή. Μια σιωπηρή συνενοχή, σκεπάζει με το πέπλο της, βασανιστήρια, δολοφονίες, εκτοπίσεις, διώξεις, εθνικές μειοδοσίες και προδοσίες, όπως τότε έτσι και σήμερα, επιδιώκεται μια δήθεν αποστασιοποιημένη ουδετερότητα… δίχως  να κατανοείται ότι αυτά τα ανεξόφλητα «ιστορικά γραμμάτια» προς το λαό, έχουν βαρείς τόκους. Συγκεκριμένα την συνεργασία της με τη χούντα, η εκκλησία την «πληρώνει» έως σήμερα. Και το κλίμα αυτό το αναζωπυρώνουν και το διατηρούν, «ενδο-εκκλησιαστικές;;;» φωνές διακατεχόμενες από εθνικιστική υστερία, στερούμενες παντελώς αιδούς, ιστορικής μνήμης και χριστιανικής ορθόδοξης θεολογίας και φιλαδελφίας.

Για τον εκκλησιαστικό ιστορικό του μέλλοντος, θα αποτελέσει ένα σημαντικό «στοίχημα», η έρευνα αυτής της «ζώνης», της νεώτερης εκκλησιαστικής ιστορίας, που είναι γεμάτη από πλήθος  αναπάντητων ερωτημάτων, γρίφων και ανεξερεύνητων ανθρωπίνων «βουλών». Μιας σκοτεινής και επονείδιστης ιστορικής σελίδας, που σημάδεψε και σημαδεύει (στοιχειώνει) ανεξίτηλα. για μισό αιώνα μετά, την εκκλησιαστική πορεία της ελλαδικής εκκλησίας, σε μια πορεία μάλλον παράλληλη  και ασύμβατη με το ευαγγέλιο και την πεμπτουσία της ορθόδοξης παράδοσής, παρά σε μια διαδρομή συνάντησης και επικαιροποίησης του, στο σήμερα, για το εσχατολογικό αύριο του ανθρώπου, ως εικόνα Θεού, στη αέναη πορεία του, προς το καθ’ ομοίωση. 

ΜΟΝΑΧΟΣ ΙΩΣΗΦ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ Ο προστάτης των πιλότων (ΒΙΝΤΕΟ)

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=pDPVx_vG5rA

 

Κείμενο: Λουδάρος Ανδρέας

ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ

• Γεννήθηκε στην Κόρινθο
• Είναι γιός Ιερέα
• Από τα 25 του είναι Μοναχός
• Είναι γνωστός ψάλτης
• Σε κάθε ευκαιρία οι πιλότοι της Π.Α. τον επισκέπτονται
•  
•  

Η φωτογραφία του, έχει κάνει το γύρο του κόσμου. Είναι ο μοναχός που κάθε φορά που κάποιο αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας περνά πάνω από την Χερσόνησο του Άθωνα, «αναγκάζει» τους πιλότους να κάνουν χαμηλή διέλευση για να τον «χαιρετίσουν».

Και πώς να μην το κάνουν όταν ο μοναχός αυτός βγαίνει στην άκρη του βουνού και με μια τεράστια σημαία, πότε ελληνική και πότε βυζαντινή, τους χαιρετά και με το δικό του τρόπο τιμά την αποστολή τους.

Ποιος είναι όμως αυτό ο μοναχός και ποια η ιστορία του;

Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ

Χρόνια πριν, ο Ιωσήφ βρέθηκε στην Σκύρο για ένα τοπικό πανηγύρι. Εκεί επισκέφθηκε την αεροπορική βάση. Ένας από τους πιλότους των μαχητικών τον αναγνώρισε.

Ήταν ο καλόγερος στο μικρό κελί σε μια από τις κορυφές του Άθωνα πάνω από ένα «σημείο στροφής» όπως λέγεται στη γλώσσα της αεροπορίας.

Μετά την γνωριμία αυτή, ο ιπτάμενος κάθε φορά που περνούσε από το σημείο φρόντιζε να μειώνει το ύψος του χαιρετώντας με τον τρόπο του το μοναχό, κι εκείνος από την γη έκανε το ίδιο κουνώντας τα χέρια.

Μέχρι που μια μέρα ο μοναχός Ιωσήφ, πήρε μια τεράστια ελληνική σημαία. Ο χαιρετισμός πήρε άλλη χροιά.

Ο μοναχός την κυμάτιζε όσο πιο περήφανα και πανηγυρικά μπορούσε και ο πιλότος, σαν να υποκλινόταν στην Γαλανόλευκη έκανε μια χαμηλή διέλευση δίπλα ανταποδίδοντας την τιμή.

Η ιστορία του καλόγερου με τη σημαία διαδόθηκε σχεδόν αστραπιαία μεταξύ των χειριστών της Πολεμικής Αεροπορίας και ο ένας μετά τον άλλο, κάθε φορά που η αποστολή τους ήταν στην περιοχή, περνούσε για να χαιρετήσει τον καλόγερο.
 

Οι πρώτες φωτογραφίες άρχισαν ήδη να κυκλοφορούν και μέσω του διαδικτύου αυτή η μοναδική σχέση του ταπεινού Αγιορείτη με τους πιλότους των μαχητικών έκανε τον γύρο του κόσμου.

Ο ερημίτης «γαντζωμένος» στην άκρη του γκρεμού να κουνά τη σημαία και οι πιλότοι να περνούν τόσο κοντά του που τα πρόσωπα τους να διακρίνονται.

Οι φωτογραφίες είναι εκπληκτικές, σπάνιες και αν μη τι άλλο σε ανατριχιάζουν. Είναι από αυτές τις εικόνες που σε κάνουν περήφανο, που ζηλεύεις γιατί δεν είσαι εκεί.
 

Κάποιες φορές το σκηνικό επαναλαμβάνεται και με σκάφη του Πολεμικού Ναυτικού, ενώ δεν είναι λίγοι οι προσκυνητές που όταν τυχαίνει να βρίσκονται σε τέτοιες στιγμές παίρνουν και αυτοί μια σημαία και συμμετέχουν. 

Αυτός ο ερημίτης έχει μετατραπεί σε έναν «προστάτη» των αεροπόρων. Τους βλέπει όταν πηγαίνουν για τις αερομαχίες και τους περιμένει να γυρίσουν πάλι από το ίδιο σημείο.

Πολλοί πιλότοι δεν έχουν μείνει μόνο στον χαιρετισμό από αέρος. Τον έχουν αναζητήσει και τον έχουν επισκεφθεί στο κελί του που πλέον είναι γεμάτο ενθύμια. 
Μέχρι και στολή πιλότου του έχουν δώσει με το όνομα του γραμμένο πάνω της «Μοναχός Ιωσήφ» και δίπλα «Είσαι έτοιμος για το ταξίδι της ζωής».

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

Γεννήθηκε στην Κόρινθο πριν 55 χρόνια. Είναι γιός παπά. Τον βάφτισαν Χρήστο, αλλά αυτός προτίμησε να ακολουθήσει το Χριστό και το 1983 έγινε ο Μοναχός Ιωσήφ της Μονής Μεγίστης Λαύρας. Ήταν μόλις 25 ετών.

Στο κελί του Αγίου Μηνά στη Βίγλα βρέθηκε τυχαία, αν και οι μοναχοί δεν θεωρούν τίποτα τυχαίο. 

Ο τότε Ηγούμενος της Λαύρας έψαχνε κάποιον νέο, δυνατό που «να πιάνουν τα χέρια του» για να πάει στο μικρό κελί στην άκρη του βουνού, να το συντηρήσει. Ο τελευταίος ένοικος του είχε φύγει από τη ζωή και τα καντήλια του δεν άναβαν πια, σαν το τραγούδι που μαθαίναμε στο Κατηχητικό… «εις το βουνό ψηλά εκεί είναι εκκλησιά ερημική».

Σ αυτό το εκκλησάκι το ερημικό, που πρωτοχτίστηκε τον 19ο αιώνα, ο Ιωσήφ φρόντισε να ξανακουστεί η καμπάνα και τα καντήλια να μην ξανασβήσουν.

Λένε ότι το σημείο που βρίσκεται το μοναστηράκι, Κελλί κατά την αγιορείτικη ορολογία, βλέπει στο σημείο όπου ο Μαρδώνιος το 492π.Χ. έχασε το μισό του στόλο εκστρατεύοντας εναντίον των Ελλήνων.

Ο Ιωσήφ σαν γνήσιος Αγιορείτης, δεν συμπαθεί ιδιαίτερα την δημοσιότητα. Για να τον βρει κάποιος πρέπει να κάνει μεγάλο κόπο. Ότι έχει να πει το λέει στους προσκυνητές που τον επισκέπτονται. 

Άλλωστε αν ήθελε «πολυκοσμία» δεν θα ζούσε σ’ ένα μικρό μοναστηράκι στην άκρη του «πουθενά».

Αν πάντως είστε τυχεροί μπορεί να τον συναντήσετε και εκτός Αγίου Όρους σε κάποια θρησκευτική πανήγυρη. Είναι από τους πιο γνωστούς ιεροψάλτες του Αγίου Όρους και συχνά επισκέπτεται Μητροπόλεις και Πατριαρχεία που τον προσκαλούν για να ψάλλει.

ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ, ΩΣ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ «ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ»

Η ορατή δυσκολία πλέον για την εξασφάλιση του καθημερινού «επιούσιου άρτου», η  κατάρρευση των αυτονόητων γοητευτικών μύθων που περιέβαλαν και «προστάτευαν» ως άλλος αερόσακος τη ζωή μας, σπρώχνει πολλούς συμπατριώτες μας, στη «ζώνη του λυκόφωτος», στη ντουλάπα με τους «σκελετούς και τα φαντάσματα» της ιστορίας, το φασισμό. Ακόμα και όσοι ως τώρα δεν αποτολμούν να συνταχθούν ανοιχτά και ανερυθρίαστα μαζί του, συμπορεύονται όταν τους δίνεται η ευκαιρία, προς την ναζιστική ιδεολογία, με αποτέλεσμα καθημερινά η κοινωνία μας να «φασίζει» όλο και πιο πολύ.

Στις 21/4 συμπληρώνονται 46 χρόνια από το πραξικόπημα της χούντας των αμερικανόδουλων και ξενοκίνητων συνταγματαρχών, ένα ιστορικό πάθημα που δεν φαίνεται να έγινε μάθημα, και είναι γνωστό ιστορικά, πως όποιος δεν μαθαίνει από τα παθήματά του, είναι καταδικασμένος να επαναβιώσει περισσότερο οδυνηρές καταστάσεις, από όσες έζησε, αλλά λησμόνησε, ωσάν να υποβλήθηκε σε λοβοτομή.

Στις μέρες μας είναι προφανής και αδιαμφισβήτητη πλέον, η επιστροφή του δουλοκτητικού δουλεμπορίου. Μην εστιάζουμε σε συγκεκριμένα περιστατικά (στο δέντρο) και χάνουμε την συνολική ουσία των γεγονότων (το δάσος). Συμπεριφορές που μας γυρίζουν αιώνες πριν, ως ανθρώπινα εξελικτικά όντα, πράξεις και δράσεις ξένες προς τον πολιτισμό, την κουλτούρα, την παιδεία  και τη θρησκεία μας, προσβάλλουν την πολιτισμική καταγωγή μας και μας ακυρώνουν μελλοντικά, ως σημεία αναφοράς, ανεκτικότητας στη διαφορά και ενσυνείδητους χριστιανούς (τουλάχιστον όσους συνεχίζουν και θέλουν έτσι να αυτοπροσδιορίζονται), και το κυριότερο, μας μηδενίζουν ως παραδείγματα ζωής, για τα παιδιά μας και τις επερχόμενες γενιές, γράφοντας εμείς σήμερα αυτή τη «προσωπική μαύρη» ιστορική μας σελίδα, προδιαγράφουμε ένα ζοφερό αυριανό μέλλον.

Το πιο ανησυχητικό φαινόμενο όμως, δεν είναι αυτοί που δρουνκακοποιώντας συνανθρώπους μας, αλλά αυτοί που τους ανέχονται καιδεν αντιδρούν, αλλά παρακολουθούν ψυχρά και αδιάφορα, δίχως να καταγγέλλουν, σιωπώντας συνενοχικά. Θα περίμενε κάποιος, ίσως αιθεροβάμων, μια κάποια αντίδραση, από τοπικούς φορείς, όπως εκκλησία, τοπική αυτοδιοίκηση, συλλόγους, πρωτοβουλίες πολιτών, τίποτε όμως… επιλεκτική τύφλωση και κώφωση, πλήρης υποταγή στην 11^η εντολή την «ου μπλέξεις», με αποτέλεσμα ξανά στο «ίδιο έργο θεατές», της στυγνής και ανηλεούς εξουθενωτικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ουσιαστικά την μετατροπή της κοινωνίας σε κανιβαλικό συμφερτό, ανελέητη ζούγκλα, όπου οι ισχυρότεροι «τρώνε» τους ασθενέστερους, βασική και πάγια αρχή άλλωστε, του καπιταλισμού και των παραγώγων του, όπως είναι ο φασισμός.

Αν όμως θέλουμε ακόμα και τώρα στο παρά 5΄, να διατηρήσουμε την αυτοεκτίμηση που μας απέμεινε ως κοινωνία και να μπορούμε να κοιταζόμαστε στο «καθρέφτη» της ιστορίας, δίχως να ντρεπόμαστε και να αηδιάζουμε για το ανθρώπινο είδος,  προλαβαίνουμε από το χείλος της αβύσσου όπου βρισκόμαστε να σταματήσουμε, αναλογιζόμενοι το βάθος του βαράθρου, που απλώνεται μπροστά μας και να του γυρίσουμε τη πλάτη οριστικά,  επιστρέφοντας, στην ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, την αδελφοσύνη, την ισονομία, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία, αξίες που έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη στους χαλεπούς καιρούς μας, αλλά εμείς επιμένουμε να τις έχουμε λησμονημένες, στα «αζήτητα».

  

Από : π. Δημήτριο Θεοφίλου