Αγιος Ιωάννης Μαξιμόβιτς.
Εἶναι ἀδύνατο νά ὑποτιμήσει κανείς τή
σημασία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ 20ου αἰῶνα.
Ὅσοι διάβασαν
ὁλόκληρο αὐτό τό βιβλίο ἄκουσαν ἀναντίρρητες μαρτυρίες -ἀπό κάθε γωνιά τοῦ
κόσμου- τῆς τρομερῆς πνευματικῆς δύναμης πού κατοικοῦσε σέ αὐτό τόν εὔθραυστο
καί ἀδύναμο ἄνθρωπο.
Ὁ Θεός τραβήχτηκε στή φλεγόμενη, γεμάτη ἀγάπη καρδιά τοῦ
Ἁγίου Ἰωάννη ἡ ὁποία ἔγινε ὄργανο τῆς Χάριτός Του.
Ἐμπιστεύτηκε τά μυστικά τῶν
οὐρανίων στόν Ἅγιο καί τήν ἱκανότητα νά ὑπερνικᾶ τούς φυσικούς νόμους, καθιστώντας
τον ἔτσι σημεῖο ἐπαφῆς ἀνάμεσα σ’ Ἐκεῖνον, τό Δημιουργό καί ἐμᾶς, τά πλάσματά
Του.
Τώρα πού ὅσοι εὐλαβοῦνται τόν Ἅγιο Ἰωάννη
προσπαθοῦν γιά περισσότερο ἀπό εἴκοσι χρόνια νά διαδώσουν τή δόξα του σέ ὁλόκληρο
τόν κόσμο, τό ὄνομά του ἔχει συνδεθεῖ μέ τήν εἰκόνα ἑνός θαρραλέου, ριψοκίνδυνου
ἥρωα ὁ ὁποῖος ἔκανε θαύματα σέ κάθε στροφή τῆς ζωῆς.
Αὐτή, πραγματικά, εἶναι ἡ εἰκόνα πού
παίρνει κανείς ἐάν κοιτάξει τή ζωή του ἀπό μιά πνευματική σκοπιά.
Ἀλλά αὐτοί
πού δέν τόν γνώριζαν ἐνόσω ζοῦσε, θά πρέπει νά ρωτήσουν εἰλικρινά τούς ἑαυτούς
τους:
Θά τόν εἴχαμε δεῖ ὡς τέτοιο, ἄν τόν εἴχαμε δεῖ ἀπευθείας καί ὄχι μέσα ἀπό
τό πρῖσμα τῆς εἰκοσαετοῦς παγκόσμιας εὐλάβειας καί προσκύνησης γι’ αὐτόν;
Ἄς
θυμηθοῦμε ὅτι πολλοί πιστοί, εὐσυνείδητοι κληρικοί καί σεβαστοί ἀπό ὅλο τόν
κόσμο ἱεράρχες ἀπέρριπταν ἤ καί μισοῦσαν ἀκόμη τόν Ἅγιο Ἰωάννη ἐνόσω ζοῦσε.
Τόν
ἔβριζαν ἀνοιχτά μόλις ἔμπαινε στήν Ἐκκλησία, τοῦ φώναζαν πώς ἦταν ἀλαζόνας καί
πλανεμένος καί τόν παρομοίαζαν μέ τόν ἄσχημο χαρακτήρα τοῦ πατρός Φέραποντ ἀπό
τούς Ἀδελφούς Καραμαζώφ τοῦ Ντοστογιέφσκι.
Ἡ πρώτη μας ἀντίδραση ὅταν ἀκοῦμε γιά
τέτοιους ἀνθρώπους εἶναι:
«Πῶς μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά εἶναι τόσο τυφλοί;
Δέν
ἦταν φανερό πῶς ἦταν Ἅγιος;»
Ὄχι, δέν ἦταν «φανερό».
Ἄν ἔβλεπε κανείς τόν Ἅγιο
ἐξωτερικά, ἦταν ἕνα θέαμα πού σίγουρα σόκαρε:
Ἀσουλούπωτος, καμπούρης, μέ ἕνα
ἐλάττωμα πού ὅταν μιλοῦσε ἀκουγόταν σάν νά ἔλεγε ἀσυναρτησίες.
Ἡ σταθερότητα
τῆς, ὁδηγούμενης ἀπό τό Θεό, θέλησής του –αὐτή ἡ ἀρετή πού τοῦ ἐπέτρεψε νά
φτάσει τέτοιο ἀσκητικό ὕψος- παρεξηγεῖτο ὡς ἀλαζονεία καί παράλογο πεῖσμα.
Γιά
πολλούς ἦταν ἁπλά ἕνας γκρινιάρης, ξεροκέφαλος γέρος πού ἐπέμενε πάντοτε στίς
δικές του, «λανθασμένες» ἰδέες σχετικά μέ τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.
Καί τό
χειρότερο γιά τούς μηχανορράφους καί τούς δολοπλόκους ἦταν πώς δέν μποροῦσε νά χρησιμοποιηθεῖ
γιά τή δόξα καμμίας κλίκας καί κανενός κόμματος.
Ἦταν ἐλεύθερος ἐνώπιον τοῦ
Θεοῦ.
Μέ λίγα λόγια, ἦταν μιά ἀπόλυτη προσβολή στή λογική τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία
κοιτάει μόνο τήν ἐξωτερική ἐμφάνιση καί ψάχνει γιά προσωρινά πλεονεκτήματα γιά
τήν ἴδια ἤ γιά κάποια συγκεκριμένη ὁμάδα της.
Ὁ κόσμος, πού κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ καί
κυβερνιέται ἀπό τόν πρίγκιπά του, τό διάβολο, προσπάθησε νά ἐκμηδενίσει τήν
ἐπιρροή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη.
Ἄν καί εἶναι ἀδύνατον γιά τό θεϊκό νά «πετύχει» ,
ὅπως ἐννοεῖ τήν "ἐπιτυχία" αὐτός ὁ ἔκπτωτος, διεφθαρμένος κόσμος,
ἅγιοι σάν τόν Ἅγιο Ἰωάννη εἶναι πράγματι νικητές ἐνώπιον τῆς αἰωνιότητος καί
τῆς τελικῆς κρίσεως.
Ἡ παροῦσα κυριαρχία τοῦ κακοῦ δέν πρέπει νά μᾶς μετατρέψει
σέ ἀπαθεῖς παρατηρητές πού ἐπιτρέπουν στήν κτηνωδία νά θριαμβεύσει.
Εἶναι
καθῆκον μας νά ὑπερασπιζόμαστε τό καλό ἀπό τίς ἐπιθέσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου.
Ἔτσι
λοιπόν, ἀκόμα καί ἄν ἀνήκαμε ἀνάμεσα σέ αὐτούς πού βλέπουν πέρα ἀπό ἐξωτερικές
ἐμφανίσεις καί τήν κοινή γνώμη, ἀκόμα καί ἄν εἴχαμε νιώσει συμπόνια γιά τόν
Ἅγιο Ἰωάννη ὅταν τόν κατηγοροῦσαν καί τόν δίκαζαν, καί πάλι δέν εἶναι ἀρκετό.
Ἐάν πρόκειται νά ἀκολουθήσουμε αὐτό πού εἶναι Θεϊκό, πρέπει νά γίνουμε ἥρωες,
ὅπως ἦταν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης.
Πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά διακινδυνεύσουμε ἀκόμη
καί «τό καλό μας ὄνομα»- τήν προσωπική ἤ ὁμαδική μας ἀξιοπιστία καί θέση- γιά
νά διακηρύξουμε τήν ἀσυγκράτητη δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δοξάζεται μέσα ἀπό
τούς Ἁγίους Του!
Ἕνας
Ὀρθόδοξος ἱερέας ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καί ὁ ἴδιος μάρτυρας σέ ὁρισμένα θαύματα τοῦ
Ἁγίου Ἰωάννη, εἶπε πολύ σωστά πώς: «Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εἶναι μιά ὄαση κατά κάποιο
τρόπο, εἰδικά στούς καιρούς μας, ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους>>.
Μπορεῖ νά δεῖ
κανείς ἄπειρα ξεκάθαρα παραδείγματα:
Αὐτοί πού εὐλαβοῦνται τόν Ἅγιο Ἰωάννη
ἀποδεικνύεται πώς εἶναι ἄνθρωποι ἀφιερωμένοι καί πιστοί στήν Ἐκκλησία τοῦ
Χριστοῦ ἐνῶ αὐτοί πού δέν τόν εὐλαβοῦνται καί φτάνουν μάλιστα νά τόν
συκοφαντοῦν, ἀποδεικνύονται ξιπασμένοι καί ἰδιοτελεῖς.
Στίς περισσότερες περιπτώσεις, εἶναι
ὁ φθόνος πού κάνει τούς ἀνθρώπους νά κρύψουν τή δόξα ἑνός Ἁγίου.
Ὡς ἕνας γνήσιος
ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἔφερνε σέ ἀμηχανία τούς γραφειοκράτες οἱ
ὁποῖοι δέν εἶχαν τό πνεῦμα του.
Παρεκινεῖτο ἀπό ἀγάπη καί αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ
ἐπιστρεφόταν τό ἴδιο ἁγνή, δίχως ὅρους.
Αὐτοί πού τόν φθονοῦσαν παρακινοῦνταν
ἀπό ἄψυχους ὑπολογισμούς τοῦ τί ἦταν πιό «συνετό» καί ὅποια «ἀγάπη» λάμβαναν
ἦταν πολύ ἁπλά ὁ καθιερωμένος σεβασμός πού ἀπολαμβάνουν τά ἄτομα τά ὁποῖα
κατέχουν ὑψηλά ἀξιώματα.
Ἤθελαν νά ξεγράψουν τόν Ἅγιο Ἰωάννη γιατί ἡ ἀγάπη του
τούς ἔκανε νά νιώθουν ἄβολα.
Διαφωνίες ὅσον ἀφορᾶ τήν προσκύνηση ἑνός Ἁγίου
εἶναι ἰδιαίτερα συνηθισμένες στήν Ἐκκλησία.
Γιά παράδειγμα, ὅλοι γνωρίζουμε καί
ἀγαπᾶμε τόν Ἅγιο Σεραφείμ σάν ἕναν ἀπό τούς μεγαλύτερους Ἁγίους τῆς Ρωσίας.
Αὐτό πού δέν εἶναι πολύ γνωστό, ὅμως, εἶναι σέ τί βαθμό ὑποτιμοῦσαν οἱ ἄνθρωποι
τόν Ἅγιο Σεραφείμ ἐνόσω ζοῦσε καί μέ τί μανία προσπάθησαν νά σβήσουν τή μνήμη
του ἀπό τούς πιστούς μετά τό θάνατό του.
Οἱ πιστοί του ἀντιμετώπισαν μεγάλες
δυσκολίες στήν πορεία γιά τήν ἁγιοποίηση τοῦ ἀγαπημένου τους δάσκαλου καί
πατέρα.
Οὐσιαστικά, ἄν δέν ἦταν ἡ ἐπιρροή τοῦ Τσάρου-Μάρτυρα Νικολάου τοῦ
Δευτέρου γιά τήν ἁγιοποίησή του, οἱ ζηλόφθονοι ἐχθροί του θά εἶχαν κάνει τό
δικό τους καί σήμερα δέν θά τόν ἤξερε σχεδόν κανένας.
Παρά τίς προσπάθειες τοῦ Διαβόλου νά ἀποκρύψει
τίς εὐγενικές εἰκόνες τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖες εἶναι ἱκανές νά ξυπνήσουν καί νά
ἐμπνεύσουν πίστη ἀνεκτίμητης δύναμης ἀνάμεσα στούς Χριστιανούς, ὁ Χριστός
ὑποσχέθηκε πώς οἱ πύλες τοῦ ἄδου δέν πρόκειται νά κατισχύσουν τῆς Ἐκκλησίας.
Στήν περίπτωση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη, οἱ μαρτυρίες τῆς ἁγιότητας εἶναι τόσο πολλές
καί ὀφθαλμοφανεῖς, πού ὅλες οἱ ἀπάτες καί τά κόλπα τοῦ πονηροῦ στάθηκαν ἀνίκανα
νά τήν κρύψουν.
Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἔχουν τελέσει ὁλόκληρες ἀκολουθίες στόν
Ἅγιο Ἰωάννη καί ἔχουν γίνει τοπικές ἀνακηρύξεις του σέ Ἅγιο.
Δὲν χωράει ἀμφιβολία πώς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης
στάλθηκε σάν δῶρο ἁγιότητας στούς ἀνθρώπους τῶν τελευταίων ἡμερῶν.
Σέ μιά ἐποχή
πού ἡ μίμηση θεωρεῖται πλέον φυσιολογική σέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς, ὅταν τό
πραγματικό πνεῦμα τῆς Χριστιανικῆς Πίστης ἔχει κρυφτεῖ τόσο πολύ, ὥστε οἱ
περισσότεροι ἀγνοοῦν τήν ὕπαρξή του ἀκόμα, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εἶναι ἕνα παράδειγμα
γνησιότητας.
Εἶναι ἕνα σταθερό μέτρο πού δείχνει ποιός καί τί εἶναι ἀληθινό
στούς μπερδεμένους καιρούς μας.
Ἡ μονάδα μέτρησης δέν εἶναι καμιά ἄλλη παρά ἡ
ἁγνή Χριστιανική ἀγάπη, τήν ὁποία ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εἶχε καί μοίραζε ἁπλόχερα.
Μέ
αὐτή τήν ἀγάπη, ἡ σκληρή μάχη τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἀξίζει τόν κόπο.
Χωρίς
αὐτή, τό μόνο πού ἀπομένει ἀπό τίς ἀνθρώπινες σχέσεις καί τήν ἐκκλησιαστική ζωή
εἶναι μιά σχέση συμφέροντος: Εἴτε μέ τή μορφή συκοφαντίας καί δόλιων παγίδων,
εἴτε μέ τή μορφή τῆς ἀμοιβαίας κολακείας καί ἀναγνώρισης.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἔδωσε τόν σωστό τόνο τοῦ
γνήσιου ἀποστολικοῦ ἔργου στόν σύγχρονο κόσμο.
Καθώς ὅλο καί περισσότεροι
ἄνθρωποι εἰσρέουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρίν τήν τελική μάχη μέ τό
κακό, εἴθε νά βλέπουν τόν Ἅγιο Ἰωάννη σάν τόν γεμάτο ἀγάπη ὁδηγό τους καί σάν
ποιμένα, ὁ ὁποῖος δέν γνώρισε ποτέ τό θάνατο!
Πηγή : Σαλογραία
