Δυτικοί Άγιοι του Νοέμβρη!

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Δυτικοί άγιοι στα μέσα Νοεμβρίου...: Ξεφυλλίζοντας το εξαιρετικό βιβλίο Πανάγιον του καθηγητή της Ιατρικής Αθηνών Γεωργίου Πιπεράκη (ενός πνευματικού ανθρώπου που πολύ αγαπά...

Αόρατη γωνιά....

Η εκκλησία δεν φτιάχνει οπαδούς. Η εκκλησία φτιάχνει αγίους!

Δεν αγκαλιάζεις το λαό μόνο με τα συσσίτια που είναι σημαντικό και αυτό δεν το αμφισβητώ βέβαια.
 Τον λαό, όμως, τον αγκαλιάζεις περισσότερο με τις πολιτιστικές ρίζες του, τον πολιτισμό που έχει μέσα του, τον τρόπο της σκέψης του, τις βαθύτερες εσωτερικές ανάγκες του. Δεν ξεδιψάσαμε τον λαό. Εμείς αρκεστήκαμε στα ήθη και τα έθιμα στους εξωτερικούς τύπους. Τι έχουμε να πούμε σήμερα στα νέα παιδιά; Ψάξαμε την διάλεκτο των νέων παιδιών; Αν τα θέλουμε, δεν τα θέλουμε για να αυξήσουμε τους οπαδούς του εκκλησιαστικού κλάμπ. Η εκκλησία δεν φτιάχνει οπαδούς. Η εκκλησία φτιάχνει αγίους.
 Διαφέρει το ένα από το άλλο. Και άγιος σημαίνει ελεύθερος άνθρωπος. Άγιος δεν είναι αυτός που τηρεί πέντε-δέκα κανόνες, μηχανικές εντολές. Θα πει ότι είναι κάποιος που κανονικά ελευθερώνεται «τω αγαθώ.» Συναντά έτσι το Θεό . Δεν φαίνεται ο Θεός, όταν υπάρχει το νέφος και η ομίχλη των παθών. Πρέπει να φύγει η ομίχλη για να δεις τον ήλιο.

πηγή: iereasanatolikisekklisias.blogspot.com

Ν. Λυγερός: Αναρχισμός και Θράκη

Ο Πιερ Ζοζέφ Προυντόν (Pierre Josef Prοudhon) 

(Μπεζανσόν, 15 Ιανουαρίου 1809 - Παρίσι, 19 Ιανουαρίου 1865)

Αναρχισμός και Θράκη

Αν δεν εξετάσουμε την περίπτωση της Ουκρανίας εναντίον του κομμουνισμού και τη περίπτωση της Ισπανίας εναντίον της χούντας, δεν μπορούμε να διανοηθούμε ένα πλαίσιο αναρχισμού που να αφορά τη Θράκη. Έχουμε την εντύπωση ότι οι πατριώτες δεν μπορούν παρά να είναι εθνικόφρονες. Στην πραγματικότητα, η ιστορία μας διδάσκει ότι ο αναρχισμός εμπεριέχει φυσιολογικά στοιχεία πατριωτισμού.

Η δυσκολία μας προέρχεται από την ταύτιση των εννοιών της πατρίδας και του κράτους. Επιπλέον, έχουμε την εντύπωση στον ελληνικό χώρο ότι ο αναρχισμός είναι εναντίον της τάξης, η οποία είναι ένα τρομερό σφάλμα που δεν δίνει σημασία ούτε και στον κύκλο του αναρχισμού που σημαίνει Ordre, δηλαδή τάξη. 

Πιο συγκεκριμένα, ο Joseph Proudhon γράφει ότι ο αναρχισμός είναι τάξη δίχως κράτος. Για το αρχικό πρόβλημα της ταύτισης αρκεί να θυμηθούμε ότι το κράτος είναι θεσμικό, ενώ η πατρίδα είναι ανθρώπινη, για να αντιληφθούμε ότι η διαφορά κάνει τη διαφορά. Δίχως αυτά τα δομικά στοιχεία στο μυαλό μας, έχουμε την εντύπωση ότι μόνο οι ακροδεξιοί ασχολούνται πραγματικά με το πρόβλημα της Θράκης, το οποίο μετατρέπεται λανθασμένα σε εθνικιστικό θέμα. 

Επιπλέον, θεωρούμε ότι αυτή η απασχόληση εμπεριέχει και ρατσιστικά στοιχεία εναντίον των Τούρκων. Για αυτούς τους λόγους πολλοί δεν ασχολούνται με τη Θράκη για να μην τους στιγματίσει η κοινωνία. Αυτό το επιχείρημα δεν είναι μόνο γελοίο, διότι, όπως λέγεται στη Γαλλία, το γελοίο δεν σκοτώνει, είναι τρομακτικό διότι αφήνουμε τη Θράκη να πεθαίνει λόγω πολιτικής αντίληψης. 

Το θέμα της Θράκης πριν μετατραπεί σε θρακικό, αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κι ο αναρχισμός ακόμα δεν μπορεί να παραμείνει αδιάφορος. ΟMustapha Kemal είναι ένας γενοκτόνος για την ανθρωπότητα όπως ήταν ο Hitler και ο Stalin. Δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική διαφορά και αυτό είναι που πρέπει να μας αφορά. Το να είναι Τούρκος, Γερμανός ή Ρώσος, δεν έχει σημασία. Το πρόβλημα είναι ο κεμαλισμός, ο ναζισμός κι ο σταλινισμός. Στη Θράκη, δεν πρέπει να μας απασχολεί ο λαός, αλλά οι θεσμοί, διότι πάνω σε αυτούς βασίζεται η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας. 

Παραδείγματος χάριν ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης ενός προξενείου στην Κομοτηνή, αφού μιλάμε για Έλληνες πολίτες. Οι Τουρκογενείς, οι Πομάκοι κι οι Τσιγγάνοι είναι όλοι Έλληνες πολίτες και πρέπει να τους προστατέψουμε με τον ίδιο τρόπο. 

Το πλαίσιο δεν είναι ούτε θεσμικό, ούτε κομματικό, αλλά ανθρώπινο και μόνο. Δεν μπορεί, λοιπόν, ένας στοχαστής του αναρχισμού να μη νιώθει ότι το πρέπον είναι να υπερασπισθεί τη Θράκη. Κι αν φοβάται να τον θεωρήσουν ακροδεξιό για αυτό το λόγο, τότε είναι άξιος της μοίρας του και μόνο. Χρησιμοποιούμε αυτό το ακραίο παράδειγμα, για να αποδείξουμε ότι η θεωρία της κομματικής προσέγγισης με τις εθνικιστικές τάσεις, είναι εσφαλμένη. Αυτό αποδεικνύει το κριτήριο του Karl Popper.

Ν. Λυγερός

Ξεχωριστές.... συμμετοχές!

ΕΛΛΗΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ τερματίζει -προχθές- στον Κλασσικό Μαραθώνιο των 42.195 μ. στο "Καλλιμάρμαρο" ! ΜΠΡΑΒΟ ! 
Πρόσθετες δυσχέρειες προκαλεί -αναμφίβολα- σε ένα τόσο επίπονο Αθλητικό Εγχείρημα η "ιερατική αμφίεση" ! 
Ομως, ο εικονιζόμενος ΙΕΡΕΑΣ (επίδοση 4.16) ΔΕΝ είναι ο πρώτος ... αποτολμήσας "Μαραθώνιο" !
Υπάρχει  «ενεργός» Μαραθωνοδρόμος Ελληνας ΙΕΡΕΑΣ με εξαιρετικές επιδόσεις (καλύτερες των 3 ωρών !), που παράλληλα είναι και επιφανής χειρουργός γιατρός !
Πρίν από ένα χρόνο, ο 15ετής γιός του γιατρού-ιερέα (μαθητής Γυμνασίου στη Βόρεια Ελλάδα) κέρδισε Παγκόσμιο Βραβείο -που του απονεμήθηκε στη Ντόχα του Κατάρ- γιά Αθλητική «Εκθεση Ιδεών» του !
Του αφιερώθηκε μάλιστα σχετική «ανάρτηση»  στα ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΣΤΙΒΟΥ !
Στη μία φωτό ο προχθές τερματίσας Ιερέας στο Παναθηναϊκό στάδιο και στην άλλη ο Ιερέας-γιατρός Μαραθωνοδρόμος. 
Νίκος Μουρατίδης, Θεσσαλονίκη, 14-11-2013.

Η ΑΝΙΕΡΗ ΣΧΕΣΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

π. Δημήτριος Θεοφίλου

Ένα από τα ζητήματα που αποτελεί για την εποχή μας ταμπού, σχεδόν για όλες τις χριστιανικές εκκλησίες γενικά, αλλά και για την ορθόδοξη εκκλησία ειδικά, είναι οι σχέσεις θεολογίας και καπιταλιστικής οικονομίας. Ένα επίκαιρο, όσο ποτέ θέμα στις μέρες μας, που αρνούνται όλοι να αγγίξουν, αφού εμπεριέχει σχέσεις διαχρονικής διαπλοκής και ενοχικής συναλλαγής. 
Το πολιτικό νεωτερικό δόγμα «ανήκουμε στη δύση», έγινε απόλυτα ανεκτό και αποδεκτό τόσο από τη συστημική εκκλησία, όσο και από την ορθόδοξη θεολογία. Το δόγμα αυτό φυσικά, δεν μπορεί να αντέξει στη μετανεωτερική εποχή την οποία διάγουμε, γι’ αυτό και «οι τριγμοί» του εθνικού σκάφους και «οι βρυγμοί των οδόντων» των επιβατών του, ως συνέπειες μιας τέτοιας πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής πρακτικής.
Δεν υπήρξε μεγαλύτερη αυταπάτη και τραγικότερο ψέμα στην μεταπολιτευτικής ζωή των 40 σχεδόν τελευταίων χρόνων, από την ανιστόρητη ρήση, του «ανήκουμε στη δύση». Ποτέ δεν ανήκαμε, ούτε πρόκειται να ανήκουμε, ιδεολογικά, βιωματικά, θεολογικά, φιλοσοφικά. Αφού απλά πρόκειται για έναν άλλο κόσμο από τον δικό μας, που δεν μας αφορά, όπως συμπεραίνεται εκ του αποτελέσματος, η Κοραϊκή θεωρία περί «μετακαίνωσης» απέτυχε τραγικά και το πείραμα κατέληξε σε σχεδόν θάνατο του «ασθενούς». Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε ΑΝΑΤΟΛΗ, αυτή είναι η πραγματικότητα, σε όσους δεν ταιριάζει, δεν είναι sic και τους «προσβάλλει» αυτή η πραγματικότητα προτείνεται από εμάς τους υπόλοιπους «ανατολίτες», να πάνε να ζήσουν στην εσπερία, όχι ως τουρίστες αλλά ως πολίτες της, ως αρνησιπάτρηδες και αρνησίθρησκοι (άλλωστε και δω το ίδιο κάνουν).
Από την στιγμή που αλλάξαμε αφέντες, το 1821, και την θέση των τούρκων πήραν οι άγγλοι, οι γάλλοι, οι αυστριακοί, οι ρώσοι και οι βαυαροί, μετ’ επιτάσεως πέσαμε με τα μούτρα να εξευρωπαϊστούμε, στο ντύσιμο, στο φέρσιμο, στην γλώσσα, στη κουλτούρα, ακόμη και στη θρησκεία. Ο Θ. Φαρμακίδης σε αγαστή συνεργασία με τους νέους κατακτητές βαυαρούς και συγκεκριμένα την αντιβασιλεία, κατεργάζεται σχέδια και προγράμματα «εκσυγχρονισμού», της εκβαρβαρισμένης ορθόδοξης ελλαδικής εκκλησίας. Χωρίζοντάς την με τους συνοδικούς τόμους, από το οικουμενικό πατριαρχείο, παίρνει μια τραγική διαχρονική απόφαση που οι αρνητικές της συνέπειες, μας ταλαιπωρούν ακόμη μέχρι σήμερα.
Η στάση της συστημικής ορθόδοξης εκκλησίας και της ομογάλακτης θεολογίας της, υπήρξαν στο σύνολό τους εκτός ελαχίστων ιστορικών εξαιρέσεων, οι οποίες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επιβεβαιώνουν τον κανόνα, απόλυτα ευθυγραμμισμένες σε αυτό το κλίμα και το πνεύμα σύμπλευσης και αρραγούς συνεργασίας, με τον πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό, κατεστημένο ντόπιο και ξένο καπιταλισμό. 
Θα περίμενε κανείς σήμερα μετά τα όσα έχουν συμβεί, να υψωθούν φωνές μεμονωμένες ή μαζικές, διαφοροποίησης, από αυτή τη θανατηφόρα πορεία, μα ούτε και τώρα «κουνιέται φύλλο» συνεχίζεται η «σιωπή ιχθύος».
Η ένοχη και δοσιλογική αυτή συνεργασία της συστημικής εκκλησίας και της θεολογίας της, που τόσα χρόνια υπηρέτησαν πιστά αυτό το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σάπιο σύστημα, παρατείνεται και η αστική τάξη αποτελεί τη «γαλακτοφόρο αγελάδα», του προνοιακού και φιλανθρωπικού έργου της, διανέμοντας ταυτόχρονα «συγχωροχάρτια» σε αυτούς που «χορηγούν» αφού προηγουμένως έχουν πιει το αίμα των συνανθρώπων τους, μέσα από καταστάσεις εκμετάλλευσης, τοκογλυφίας, κερδοσκοπίας και προδοσίας.
Κάποια στιγμή η ορθόδοξη θεολογία πρέπει να αρθρώσει ένα έντιμο, καθαρό και διάφανο λόγο, δίχως να δραπετεύει ευκαίρως – ακαίρως σε μεταφυσικές κρυψώνες, με συνέπεια και συναίσθηση, του ευαγγελίου και της ορθόδοξης παράδοσης όπου εδράζεται και ανατροφοδοτείται. Να αφήσει στην άκρη τα μισόλογα, τις υπεκφυγές, τα μεγάλα αδάπανα λόγια και τα άλλοθι, τελικά να αποφασίσει σε ποιες ιστορικές συντεταγμένες θα προσδιοριστεί ως οντολογικό στίγμα αν αποδέχεται τις ιστορικές ανθρωπολογικές προϋποθέσεις καλώς, αν όχι ας κλειστεί στους τέσσερις τοίχους της ιδεοληπτικής της αυτάρκειας – ψευδαίσθησης, εντρυφούσα σε ζητήματα που δεν αφορούν κανένα, ας αποσυρθεί αυτάρεσκα, τελικά από το γίγνεσθαι, της ανθρώπινης ιστορικότητας.
Ο καπιταλισμός αποτελεί το όνειδος της ανθρωπότητας, είναι το πλέον απάνθρωπο και κανιβαλικό κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σύστημα που επινόησε ο άνθρωπος στην εκτροπή του, από το καλό και την αλήθεια, της όντως ζωής. Ο καπιταλιστικός βαρβαρισμός στην εποχή μας αποτελεί ένα διαστροφικό στρέβλωμα, που έχει ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής και αντοχής, και αυτό συμβαίνει επειδή ακριβώς ο καπιταλισμός πεθαίνει, αφού έκανε τον ιστορικό ματωμένο κύκλο του, από το 1789 έως σήμερα, πεθαίνει και επιδιώκει να πάρει όλη την ανθρωπότητα, αν είναι δυνατόν, μαζί του.
Η εκκλησία και η ορθόδοξη θεολογία, κατόπιν όλων αυτών των εξελίξεων, καλούνται με σαφήνεια, αλήθεια και εντιμότητα να πάρουν θέση, με ποιον είναι και με ποιον δεν είναι, οι εποχές των συμψηφισμών, των συνεργασιών και των μισόλογων πέρασαν οριστικά, ο χρόνος πιέζει οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν τώρα.
Όσοι επίμονα συνεχίσουν να είναι δεμένοι πίσω από το καπιταλιστικό άρμα στις διάφορες εκδοχές, είναι καταδικασμένοι να χαθούν μαζί του.
Ο Χριστός και το ευαγγέλιό του, δεν μας αφήνουν κανένα περιθώριο, για φλερτάρισμα με τον καπιταλισμό, ο Χριστός προβάλλει την κοινότητα απέναντι στο άτομο, τον αλτρουισμό και τη θυσία απέναντι στο συμφέρον, τη δωρεά και τη προσφορά απέναντι στο κέρδος, πόσο τυφλοί και κωφοί μπορεί να υπήρξαμε όλα αυτά τα χρόνια, συνεργαζόμενοι με το μαμωνά ο οποίος αποτελεί τον θεό, του καπιταλισμού, και:
με ιερατείο, τους αστούς, τους χρηματιστές, και τους τραπεζίτες,
με καντηλανάφτες – νεωκόρους τους πολιτικούς, δικαστές και οικονομολόγους, 
με φύλακες ασφαλείας στη φυσική εκδοχή, το στρατό και την αστυνομία, στη δε μεταφυσική τους, τα διάφορα θρησκευτικά ιερατεία, συστημικών ά-Χριστών εκκλησιών.

Αμφίκυρτος Σελήνη!

Αναφορικά με την «Τουρκική» σημαία! Ένα Βυζαντινό/χριστιανικό σύμβολο που «δανείστηκαν» οι Οθωμανοί

Ο όρος ημισέληνος στα Ελληνικά είναι λανθασμένος, αφού το σύμβολο δεν απεικονίζει «μισό» φεγγάρι, αλλά το ένα τέταρτο αυτού. Πιο σωστός θα ήταν ο όρος «αμφίκυρτος σελήνη». Επειδή όμως έχει καθιερωθεί, έστω και λανθασμένα θα το χρησιμοποιούμε και εμείς. Στα τουρκικά την ονομάζουν (περιγραφικά) ακόμα πιο λάθος ως «φεγγάρι-άστρο» (ay yıldız), σαν να ήταν ολόκληρο φεγγάρι.

Το σύμπλεγμα της ημισελήνου (δηλ. το μισοφέγγαρο και το άστρο) έχει βαθιά σχέση στο χρόνο με την Ελληνική παράδοση και τον πολιτισμό.

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Το αρχαιότερο ελληνικό νόμισμα πάνω στο οποίο υπάρχει η ημισέληνος είναι νόμισμα από την Κάτω Ιταλία που χρονολογείται στον 6ο αιώνα π.Χ. Στη συνέχεια το βρίσκουμε σε πολλές ελληνικές περιοχές του αρχαίου ελληνικού κόσμου από την Κρήτη μέχρι τη Μακεδονία και την Μικρά Ασία. Την ημισέληνο τη βρίσκουμε και στην αρχαία ελληνική αποικία του Βυζαντίου, πάνω στην οποία βρίσκεται η σημερινή Κωνσταντινούπολη.

 

ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Στον 5ο αιώνα μ.Χ. σε νόμισμα του αυτοκράτορα Αναστασίου Ι (491-518 μ.Χ.), βρίσκουμε νόμισμα που στη μια μεριά έχει την προτομή του αυτοκράτορα και στην άλλη την ημισέληνο. Στη συνέχεια και για πολλούς αιώνες συναντούμε την ημισέληνο με πολλούς τρόπους σε απεικονίσεις στο Βυζάντιο.

 

Όταν έφτασαν οι Οθωμανοί στην περιοχή της Μικράς Ασίας (κυρίως όμως οι Σελτζούκοι, οι οποίοι αντέγραψαν σε πάρα πολλά πράγματα το ανώτερο πολιτισμικά Βυζάντιο), «δανείστηκαν» την ημισέληνο από τους Βυζαντινούς και σταδιακά έγινε το έμβλημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

 

Σήμερα όσοι θέλουν να δουν την ημισέληνο σε βυζαντινά νομίσματα δεν έχουν παρά να επισκεφθούν τις νομισματικές συλλογές των Ελληνικών Μουσείων αλλά ακόμα και σε Βυζαντινές τοιχογραφίες στη Λακωνία (χωριό Γεράκι κ.α.), όπου υπάρχει πεντακάθαρο σε ασπίδα του Αγίου Γεωργίου.

 

Μέχρι τον 18ο αι. το τουρκικό εθνόσημο ήταν η απλή ημισέληνος, χωρίς το άστρο. Το άστρο το πρόσθεσε ο σουλτάνος Σελίμ Γ΄ (1789-1808) και είχε οκτώ ακτίνες, ενώ ο σουλτάνος Αβδούλ Μετζίτ (1840-1861) το έκανε με πέντε ακτίνες.

 

Φαίνεται λοιπόν ότι οι Οθωμανοί όπως αντέγραψαν το Βυζάντιο σε διοίκηση, θεσμούς, μοντέλα σκέψης και χίλια άλλα πράγματα έτσι και η ίδια η σημαία τους ήταν ένα κλεμμένο βυζαντινό σύμβολο.

 

 

 

Λυπούμαστε που αυτή η παρουσίασή μας, θα στεναχωρήσει τους Γενίτσαρους Πομάκους που βλέπουν την τουρκική σημαία και νιώθουν ρίγος. Τους συνιστούμε να μην νιώθουν τόσο εθνικό ρίγος γιατί θα κρυολογήσουν και να σκεφτούν ότι αυτό το σύμβολο ήταν και σύμβολο χριστιανών Αγίων. Ας συγκρατήσουν λοιπόν την εθνική τους συγκίνηση, γιατί αλλιώς θα κινδυνεύουν να τους κατηγορήσουμε εμέις ότι θέλουν να κάνουν τους Πομάκους χριστιανούς…

 

Αν δεν μας πιστεύετε τότε οργανώστε με την «Τουρκική ΄Ενωση Ξάνθης» ή με τον Σύλλογο Επιστημόνων Μειονότητας, μία εκδρομή στην Πελοπόννησο και πηγαίνετε στις τοιχογραφίες των χριστιανικών εκκλησιών να θαυμάσετε την … Τουρκική σημαία δίπλα σε σταυρούς και κεριά! Αλλάχ κορουσούν!!!

(τεύχος 24, Δεκέμβριος 2008)

Πηγή : http://www.zagalisa.gr

Κυριακή της Πεντηκοστής

αναδημοσιευση αναρτησησ απο σαλογραια

Τις Θεός Μέγας -Βασίλης Χατζηνικολάου-Βυζαντινά ακούσματα στον 21ο αιώνα- και γιατί γονατίζουμε τρεις φορές στον Εσπερινό της Κυριακής της Πεντηκοστής

«Θεέ μου…Είμαι πεσμένος… 

Σήκωσέ με.
 Ανάστησέ με. 
Σώσε με!…»

Κατά την «έσχατη» και «μεγάλη» και «σωτήρια» ημέρα της Πεντηκοστής,
κατά την οποία μας αποκαλύφθηκε και προσκυνούμε και δοξάζουμε το μέγα μυστήριο της Αγίας και Ομοουσίου και Ζωοποιού και Αδιαιρέτου και Ασυγχύτου Τριάδας, 
του Ενός και Μοναδικού Θεού, 
του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, 

αμέσως μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, 
τελούμε τον «Εσπερινό της Γονυκλισίας», 
κατά τον οποίο ψάλλουμε ύμνους 
αφιερωμένους κατ’ εξοχήν στο Πανάγιο Πνεύμα, 
το τρίτο Πρόσωπο της Τρισηλίου Θεότητας, 
που είναι «φως και ζωή και ζώσα πηγή νοερά. 

Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, αγαθόν, ευθές, νοερόν, ηγεμονεύον, 
καθαίρον τα πταίσματα, Θεός και θεοποιούν, 
πυρ εκ πυρός προϊόν, λαλούν, ενεργούν, διαιρούν τα χαρίσματα».

Αμέσως μετά την «Είσοδο» του Εσπερινού, 
κι αφού ψαλεί το «Φως ιλαρόν» και το πανηγυρικό Μέγα Προκείμενο:

 «Τίς Θεός Μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια μόνος!» 

σε ήχο βαρύ, μεγαλόπρεπο, αντάξιο του νοήματος και του μηνύματός του, 
ο Διάκονος μας καλεί, κλήρο και λαό, να γονατίσουμε 
και ν’ απευθύνουμε στο Θεό γονυπετείς λόγο ικεσίας: 

«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».

Από τη λαμπροχαρμόσυνη αγία ημέρα του Πάσχα μέχρι και σήμερα,
 η γονυκλισία ήταν απαγορευμένη. 

Σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, 
και για να υπογραμμίζεται το χαρούμενο και σωτήριο μήνυμα 
των αναστάσιμων βιωμάτων της Εκκλησίας, 
η προσευχή των Ορθοδόξων γίνεται «ορθοστάδην». 

Σε όρθια δηλαδή στάση, και όχι με γονυκλισία. 

Όμως την ώρα τούτη το «ορθοστάδην» παραμερίζεται, 
όχι μόνο για να χαιρετίσουμε θεοπρεπώς το Πανάγιο Πνεύμα,
«δι’ ου Πατήρ γνωρίζεται και Υιός δοξάζεται, 
και παρά πάντων γινώσκεται μία δύναμις, 
μία σύνταξις, μία προσκύνησις τής Αγίας Τριάδος», 
μα και για να πούμε κατά πως ταιριάζει σε παραστρατημένους, όπως είμαστε όλοι μας, χωρίς εξαίρεση, το «ημάρτομεν!», 
και να ζητήσουμε το έλεος του Θεού, την άφεση, την κάθαρση, τη συγγνώμη.

Τη γονυκλισία την ονομάζει ο λαός μας και «μετάνοια». 
Γιατί η στάση του μετανοούντος είναι το «κλίνειν τα γόνατα». 
Κάτω τα γόνατα, κάτω και το πρόσωπο,σημαίνει απλούστατα:

 «Θεέ μου, βρίσκομαι κάτω. 
Είμαι πεσμένος. 
Έχω καταντήσει “γη και σποδός”. 
Σήκωσέ με. 
Ανάστησέ με. 
Σώσε με!…». 

Έτσι, σήμερα που ήρθε στον κόσμο ο Παράκλητος, 
το Πνεύμα της Αληθείας το «καθαίρον(που καθαρίζει)  
τα πταίσματα», 
καλούμαστε να πάρουμε στάση
 (όχι μόνο σώματος, μα και ζωής!) 
μετανοούντος:

«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεη­θώμεν».

Στην Κρήτη λένε οι παλαιότεροι: 
«Και στην κορυφή του βουνού να βρεθείς τούτη την ημέρα ολομόναχος, 
θα πρέπει να γονατίσεις και να κάμεις το σταυρό σου». 

Και κρύβουν τα λόγια τούτα την αίσθηση της πραγματικής μετοχής στη ζωή του Ενός Σώματος της Εκκλησίας, 
ανεξάρτητα από εξωτερικές συνθήκες. 

Την αίσθηση της εν Θεώ τω εν Τριάδι οργανικής ενότητας των πιστών, 
όπου κι αν οι συγκυρίες της ζωής τους θέλουν να βρίσκονται…

 Και γονατίζει ο πιστός όπου κι αν είναι: 
Στην εκκλησιά του· στο σπίτι του ή στο νοσοκομείο, αν είναι άρρωστος·· 
στο πλοίο του, αν θαλασσοπορεί· στο βουνό στον κάμπο· στη στάνη· στο δάσος· 
στην ξενιτιά·
στο κάτεργο· στη φυλακή… 

Όπου βρίσκεται!

«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, 
του Κυρίου δεη­θώμεν».

Η πρώτη Ευχή της Γονυκλισίας απευθύνεται 
στον «Άχραντο, αμίαντο, άναρχο, αόρατο, ακατάληπτο, ανεξιχνίαστο, αναλλοίωτο, ανυπέρβλητο, αμέτρητο, ανεξίκακο Κύριο», 
τον «Πατέρα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» 
και Τον παρακαλεί, με μόνο συνήγορό μας τη δική Του «συμπάθεια», να μας δεχθεί καθώς προσπέφτουμε ενώπιον Του μετανοημένοι και φωνάζοντας το «ημάρτομεν!». 

Του θυμίζει πως από τη μήτρα της μητέρας μας ήδη, 
Αυτόν μονάχα είχαμε για Θεό μας, αλλά, επειδή τη ζωή μας τη χαραμίσαμε στη ματαιότητα, μείναμε γυμνοί από τη βοήθειά Του και δεν έχουμε λόγια για ν’ απολογηθούμε. 

Όμως παίρνουμε Θάρρος από τους οικτιρμούς Του και κράζουμε: 

«Αμαρτίας νεότητος ημών και αγνοίας μη μνησθής, και εκ των κρυφίων ημών καθάρισον ημάς».(Μη θυμηθείς τις αμαρτίες που κάναμε στα νιάτα μας, όταν είχαμε άγνοια των εντολών Σου, και από τα κρυφά και ανομολόγητα κρίματα της καρδιάς μας καθάρισέ μας).

  Του ζητά, πριν βρεθούμε πίσω στο χώμα, σ’ Αυτόν να μας αξιώσει να επιστρέψουμε! 

Να ζυγομετρήσει τις αμαρτίες μας με τους οικτιρμούς Του και ν’ αντιπαραθέσει την άβυσσο των οικτιρμών και του ελέους Του στο πλήθος των πλημμελημάτων μας! 

Να μας ρύσει, να μας γλυτώσει από την αβάσταχτη τυραννία του διαβόλου! 

Ν’ ασφαλίσει τη ζωή μας μέσα στους άγιους και ιερούς Του νόμους και να μας συνάξει όλους στη Βασιλεία Του. 

Και καταλήγει ικετευτικά: 

«Δος συγγνώμη σε όσους ελπίζουν σε Σένα… καθάρισέ μας με την ενέργεια του Αγίου Σου Πνεύματος».

Πρόκειται για προσευχή «αντρίκια»! 

Εξομολογητική, χωρίς προσπάθειες άσκοπης δικαιολογίας ή αποποιήσεως ευθυνών.

 «Ημάρτομεν!» 

«Αμαρτίας νεότητος ημών και αγνοίας μη μνησθής!»

 «Εκ των κρύφιων ημών καθάρισον ημάς!» 

«Δος συγγνώμην τοις ελπίζουσιν επί Σε!» 

Δεν είναι λόγια αυτά! 
Είναι βέλη που σαϊτεύουν την πατρική καρδιά του Ανεξίκακου και Πολυέλεου και Φιλάνθρωπου Θεού!…

«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».

Η δεύτερη Ευχή απευθύνεται στο Κύριο ημών Ιησού Χριστό, το «απαύγασμα του Πατρός»( που πηγάζει από τον πατέρα), τον «της ουσίας και της φύσεως Αυτού απαράλλακτον και αμετακίνητον χαρακτήρα», την «πηγή της σωτηρίας και της χάριτος» και Του ζητά να μας ανοίξει Αυτός, ο «διδούς ευχήν τω εύχομένω»

(αυτός που δίνει προσευχή στον προσευχόμενο), 

τα αμαρτωλά μας χείλη και να μας διδάξει «πώς δει και υπέρ ων χρή προσεύχεσθαι» – ρεαλιστική παραδοχή πως χωρίς Αυτόν, ούτε να Τον ζητήσουμε μπορούμε, ούτε να Του ζητήσουμε τα συμφέροντα ξέρουμε. 

Κι αφού Του δηλώσει με ταπείνωση πως περιμένουμε η ευσπλαχνία Του να νικήσει το άμετρο πλήθος των αμαρτιών μας. 

Του λέει πως με φόβο θείο στεκόμαστε μπροστά Του, έχοντας ρίξει την απελπισία της ψυχής μας μέσα στου ελέους Του το πέλαγος, 
και Του ζητάει για λογαριασμό μας: 

«Κυβέρνησε μου την ζωήν… και γνώρισέ μου το δρόμο που θα  πορευτώ».

 «Το Πνεύμα της Σοφίας Σου, χάρισε στη σκέψη μου. 
Πνεύμα συνέσεως δώρισε στην «αφροσύνη» μου. 
Τα έργα μου ας τα κατευθύνει πνεύμα θεοφοβίας. 
Πνεύμα ευθές και ηγεμονικό μη μου στερήσεις, για ν’ αξιωθώ, με του Αγίου Πνεύματος την καθοδήγηση, να εργάζομαι τις εντολές Σου και πάντοτε να νιώθω την παρουσία Σου». 

Και κορυφώνει: «Την Σην ικετεύω αγα­θότητα. 
Όσα ηυξάμην απόδος μοι εις σωτηρίαν»(την καλοσύνη Σου ικετεύω: 
Όσα σχετικά με τη σωτηρία μου Σου ζήτησα προσευχόμενος, χάρισέ μου), για να Του υπογραμμίσει πιο κάτω πως Αυτός είναι η μοναδική μας ελπίδα, παρά τις αμαρτίες μας: «Σε Σένα μόνο αμαρτάνουμε, αλλά και Σένα μόνο λατρεύουμε. 

Δεν ξέρουμε να προσκυνούμε άλλο Θεό, ούτε να υψώνουμε ικετευτικά τα χέρια μας σε κάποιο άλλο Θεό ». 

Κι αυτός ο τονισμός ότι Αυτός είναι ο μοναδικός μας Θεός, το μοναδικό μας, δηλαδή, και έσχατο καταφύγιο, θέλει -αν μπορούμε να το πούμε έτσι (χωρίς, πάντως, άσεβη διάθεση)- να κινήσει το φιλότιμο του Θεανθρώπου να μας δώσει χέρι βοηθείας, να μας χαρίσει την άφεση και τα προς σωτηρία αιτήματα, δεχόμενος τη γονυκλισία και την προσευχή μας, «ως θυμίαμα δεκτό, αναλαμβανόμενο ενώπιον της υπεράγαθης Βασιλείας Του».

Είναι και τούτη η ευχή μια προσευχή τολμηρή. 
«Σοι μόνω αμαρτάνομεν, αλλά και Σοι μόνω λατρεύομεν». 

Δεν ξέρουμε να προσκυνούμε ξένο θεό, ούτε να υψώνουμε χέρια ικετευτικά σ’ άλλο θεό έξω από Σένα! 
Ομολογία πτώσεως, φθοράς, εξαχρειώσεως, έσχατου κινδύνου! 

Αλλά ταυτόχρονα και ομολογία πίστεως, θεοφοβίας, ζωντανής ελπίδας σ’ Αυτόν που είναι «η ελπίς πάντων των περά­των της γης» (Ψαλμ. 64: 6), και αγάπης λατρευτικής γι’ Αυτόν που «πρώτος ηγάπησεν ημάς» (Α’ Ίωάν. 4: 19). 

Προσευχή δίχως φαρισαϊσμούς και υποκρισίες. 
Σωστό ξέσπασμα αληθινά ορθόδοξης καρδιάς!…

«Έτι και έτι κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».

Ακολουθεί η τρίτη Ευχή, που απευθύνεται κι αύτη στο δεύτερο Πρόσωπο της Υπερουσίου Τριάδος, που είναι «η πηγή που πάντοτε και ασταμάτητα αναβλύζει ζωή και φως, η δημιουργική Δύναμη που είναι αιώνια όπως ο Πατέρας, Εσύ που εκπλήρωσες κατά τον καλύτερο τρόπο, πανέμορφα, ό,τι χρειαζόταν για τη σωτηρία των ανθρώπων», Ιησούς Χριστός, που έλυσε τους άλυτους δεσμούς του θανάτου και έσπασε του άδη τα κλειδιά και καταπάτησε τα πλήθη των πονηρών πνευμάτων, και πρόσφερε τον Εαυτό Του για χατίρι μας «άμωμον ιερείον»(αψεγάδιαστη θυσία) και θυσία άχραντη, και με θεόσοφο δόλωμα αγκίστρωσε τον «αρχέκακο και βύθιο δράκοντα» και τον δέσμευσε για πάντα, και τον κατέστησε αδύναμο κι ανίσχυρο, να περιμένει το «πυρ το άσβεστο» (Μάρκ. 9: 45) και το «σκότος το εξώτερο» (Ματθ. 25: 30). 

Απευθύνεται στον Υιό που είναι «η μεγαλώνυμος Σοφία του Πατρός», «αΐδιον φως εξ αϊδίου φωτός. 

Ήλιος δικαιοσύνης» και Τον καθικετεύει:. Συ που μας αξίωσες να φτάσουμε σ’ αυτή τη μεγάλη ήμερα της Πεντηκοστής, δέξου ακόμα μια ικεσία μας.

Όχι για μας τους ίδιους τούτη τη φορά, μα γι’ αυτούς που έφυγαν πριν από μας. 

Για τους κεκοιμημένους συγγενείς μας κατά σάρκα και όλους τους «οικείους της πίστεως». Συ που και κατ’ αυτή τήν «παντέλεια» και «σωτηριώδη» εορτή μας αξίωσες να δέχεσαι «ιλασμούς ικεσίους» γι’ αυτούς που βρίσκονται στον Αδη, δίνοντας μας μεγάλες ελπίδες, άκουσε τη φωνή μας που αξιοσυμπάθητα Σου απευθύνουμε: 

«Ανάπαυσον τας ψυχάς των δούλων Σου των προκεκοιμημένων», εκεί που υπάρχει, το φως κ’ η δροσιά κ’ η αναψυχή, εκεί που δεν υπάρχει πόνος, λύπη ή στεναγμός. 

Ανάπαυσε τα πνεύματά τους με τους δικαίους, γιατί αυτοί που βρίσκονται στον Άδη δεν μπορούν να Σου ζητήσουν συγγνώμη, αλλά μονάχα εμείς που ζούμε Σε ευλογούμε και Σε ικετεύουμε και τις εξιλαστήριες ευχές και ιερουργίες Σου προσφέρουμε για τις ψυχές τους!

Κι επισυνάπτεται σ’ αυτή και δεύτερη Ευχή υπέρ των τεθνεώτων, των νεκρών, απευθυνόμενη σ’ Αυτόν που είναι «της αναστάσεως ημών Αρχηγός και των βεβιωμένων(όσων πράξαμε) αδέκαστος και φιλάνθρωπος Κριτής και της μισθαποδοσίας Δεσπότης και Κύριος», ικετεύοντας Τον: 

«Ανάπαυσον πάντας, τους πατέρας εκάστου και μητέρας και αδελφούς και αδελφάς και τέκνα, και ει τι άλλον ομογενές και ομόφυλον, και πάσας τας προαναπαυσαμένας ψυχάς επ’ ελπίδι αναστάσεως, ζωής αιωνίου, και κατάταξον τα πνεύματα αυτών και τα ονόματα εν βίβλω ζωής», στην αγκαλιά του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, στη Χώρα των Ζώντων, στη Βασιλεία των ουρανών, στον Παράδεισο. 

Και ανάστησε και τα σώματα όλων μας κατά την αγία ήμερα της επαγγελίας Σου. 

Γιατί είναι αλήθεια πως δεν υπάρχει θάνατος για τους δούλους του Θεού, μα φεύγουν απ’ το σώμα κι έρχονται σε Σένα, τον Κύριο. 

Φεύγουν από τα λυπηρά κι έρχονται «στα καλύτερα και τα πιο ευχάριστα», σε Σένα, που είσαι η ανάπαυση και η χαρά!

Ζητά γι’ άλλη μια φορά συγχώρηση αμαρτημάτων για όλους, ζώντες και κεκοιμημένους, από τον μόνο Αναμάρτητο: 

«Δος μας συγγνώμη, άφεση και συγχώρηση για τα παραπτώματά μας, τα θεληματικά και τα αθέλητα, αυτά που κάναμε ξέροντας πως είναι κρίματα, και αυτά που κάναμε έχοντας άγνοια, τα φανερά, τα κρυφά, όσα διαπράξαμε με έργα, με το λογισμό μας και με λόγια, κάθε συναναστροφή και σε κάθε κίνησή μας… » 

και καταλήγει: «Και στους μεν αποβιώσαντες δώρισε  ελευθερία και άνεση δώρισε, και εμάς που είμαστε εδώ ευλόγησε, χαρίζοντας μας  το τέλος της ζωής μας  καλό και ειρηνικό».

Λέει κάποιος Άγιος πως τίποτε δεν συγκινεί τόσο το Θεό, όσο η προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων.

Επειδή «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια», οι προαπελθόντες δεν έχουν πια τη δυνατότητα να βοηθήσουν τον εαυτό τους. 

Έτσι, μοναδική φωνή γι’ αυτούς είναι η φωνή μας! 

Μοναδική ικεσία τους η δική μας ικεσία! 

Μοναδική προσευχή τους η προσευχή μας! 

Για το λόγο αυτό , αυτή η τρίτη Ευχή της Γονυκλισίας έχει ξεχωριστή βαρύτητα και σημασία! 

Είναι προσευχή αγάπης και ελεημοσύνης και φιλαδελφίας και ευγνωμοσύνης,
 για πρόσωπα που βρίσκονται πια στα χέρια του Θεού!

«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα…»

Τί να προσθέσει κανείς στην τριπλή αυτή γονυκλινή ευχή της Εκκλησίας; 

Τί επί πλέον να ζητήσει από το Θεό; 

Μονάχα έναν ύμνο εκκλησιαστικό που είναι ιερή υπόσχεση με την  ευκαιρία της Πεντηκοστής, ύμνο του Εσπερινού της παραμονής, διαλέγω σαν επίλογο καί επιστέγασμα των ταπεινών τούτων γραμμών:

«Εν ταις αυλαίς Σου υμνήσω Σε τον Σωτήρα του κόσμου,
και κλίνας γόνυ προσκυνήσω Σου την αήττητον δύναμιν, έν εσπέρα και πρωί και μεσημβρία, και εν παντί καιρώ ευλογήσω Σε, Κύριε»! Που θέλει να πει: 

«Στις εκκλησίες Σου μέσα θα Σε υμνήσω, 
τον Σωτήρα του κόσμου,

και θα γονατίσω να προσκυνήσω την αήττητη δύναμή Σου, 
και βράδυ, και πρωί, και μεσημέρι, και κάθε ώρα και στιγμή 

θα Σε ευλογήσω, Κύριε».

(Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ, «Οσμή ζωής», εκδ. Άθως)

 Πηγή: Προσκυνητής

π.Λίβυος: π. Β. Γιάγκου: Ο πόνος, υπαρξιακός και κοινωνικός

π.Λίβυος: π. Β. Γιάγκου: Ο πόνος, υπαρξιακός και κοινωνικός: πηγή: Αντίφωνο http://www.youtube.com/user/antifono?feature=watch

Γράμμα σε ένα κορίτσι που θα αποτύχει στις Πανελλαδικές

Το χειρότερο, όταν θα βγουν τα αποτελέσματα, δεν θα είναι η προσωπική, η δική σου τσαντίλα. Εσύ, από προχθές, που έγραψες άλλα αντ’ άλλων στην Ιστορία, ξέρεις περίπου τι να περιμένεις. Το χειρότερο τότε θα ’ναι η απογοήτευση των γονιών σου. Το ελαφρώς αφ’ υψηλού βλέμμα του πατέρα σου - εκείνος, βλέπεις, είχε πετύχει με την πρώτη το 1980 στην ΑΣΟΕΕ κι ας μεγάλωσε στο χωριό, και ας μάζευε ελιές αντί να κάνει φροντιστήριο. Το παρηγορητικό χάδι της μάνας σου και οι κουβέντες της με συγγενείς και φίλους: «Το παιδί είχε μιαν ατυχία… Ναι, εννοείται πως θα ξαναδώσει…». Κι ο θείος Στέλιος να δικαιώνεται που πάντα πίστευε πως είσαι ηλίθια. Και η κολλητή της μάνας σου να ρωτάει -μες στην αδιακρισία- μήπως τυχόν είχες περίοδο εκείνη τη μοιραία μέρα και οι πόνοι δεν σε άφησαν να συγκεντρωθείς.
Το χειρότερο θα είναι οι νοεροί τους υπολογισμοί πόσα ξοδέψανε σε ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια και πόσα έχουν να πληρώνουν ακόμα. Και η πίκα τους με τον φιλόλογο που τους είχε διαβεβαιώσει πως θα πετύχαινες, ο κόσμος να χαλάσει. Νιώθουν -κι ας μην το ομολογούν ούτε στους εαυτούς τους- σαν να ποντάρανε σε λάθος άλογο. Τα ρίχνουν στον προπονητή, τα ρίχνουνε στο στάβλο -δηλαδή στο σχολείο- τα ρίχνουν στην ατμόσφαιρα που επικρατούσε μες στο σπίτι αφότου η μαμά έπιασε τον μπαμπά σχεδόν στα πράσα με εκείνη τη συνάδελφό του, στους συνεχείς καβγάδες τους οι οποίοι σε αποσπούσαν απ’ το διάβασμα. Τα ρίχνουνε σε εκείνους κι εν τέλει σε εσένα…
Πώς να τους εξηγήσεις ότι και καθαρόαιμο του ιπποδρόμου να ήσουν, οι Πανελλαδικές δεν μοιάζουν με κανονική κούρσα; Έχουν τόσο παράλογους κανόνες, ώστε το μόνο που μετράει ουσιαστικά είναι να φοράς χοντρές παρωπίδες, να βάζεις το κεφάλι κάτω και να τρέχεις δίχως να σκέφτεσαι τίποτα απολύτως. Στο μάθημα της Ιστορίας, φερ’ ειπείν, οφείλεις να αποστηθίσεις καμιά τριακοσαριά σελίδες, με τα «και» και με τα κόμματα τους, ώστε το γραπτό που θα παραδώσεις να μοιάζει με φωτοτυπία του διδακτικού βιβλίου. Στην Έκθεση, πρέπει να μάθεις να υποστηρίζεις τις πιο ανόητες απόψεις, ότι το διαδίκτυο απομονώνει δήθεν τους ανθρώπους, πως τα παιδιά νιώθουν βαριά στους ώμους τους την ευθύνη για τη σωτηρία του περιβάλλοντος… Πού τους κατέβηκαν όλα ετούτα του Υπουργείου Παιδείας και των καθηγητών; Τα έχουν δει ποτέ τα παιδιά; Ή καθρεφτίζουν απλώς στα μάτια των μαθητών τη δική τους αλαζονεία; Τα είχες πει μια μέρα έξαλλη στον πατέρα σου. «Έτσι λειτουργεί το σύστημα», σου είχε απαντήσει εκείνος, με ένα ηττημένο μάλλον ύφος. «Μακάρι όταν εσύ μεγαλώσεις να καταφέρεις να τους αλλάξεις. Για αυτό, για να έχεις δύναμη κι επιρροή, πρέπει να μπεις στο Πανεπιστήμιο…».
Και τώρα που τα σκάτωσες στις εξετάσεις; Που τον Σεπτέμβριο ο γιος των κουμπάρων θα μετακομίσει στην Ξάνθη -έκτος, παρακαλώ, επιτυχών στο Πολυτεχνείο!- και η κόρη των Αλβανών του ισογείου θα γραφτεί, άκουσον άκουσον, στην Παιδαγωγική; Εσύ, μικρή μου αποτυχία, τι σκοπεύεις να κάνεις; Να πας στο παρακατιανό ΤΕΙ που σε έριξε η κακιά ώρα και δεν (θες να) θυμάσαι ούτε καν το όνομά του; Όχι ασφαλώς! Θα στρώσεις κάτω κώλο και θα ξαναδοκιμάσεις! Τον Μάιο του 2014, θα βγάλεις από πάνω σου το στίγμα. Θα απαλλάξεις τους καλούς γονείς σου από το μαράζι. Σε λίγα χρόνια δε, όταν θα αριστεύεις στη Σχολή και θα ετοιμάζεσαι για μεταπτυχιακά, κανείς δεν θα θυμάται πως είχες μπει με τη δεύτερη.
Τόσο καλά… Έλα όμως που και μόνο η θέα των σχολικών βιβλίων σού φέρνει πλέον αναγούλα; Που η προοπτική να ξαναμπείς απ’ το φθινόπωρο στο ίδιο μαγγανοπήγαδο -γνωστό κείμενο, άγνωστο κείμενο, γραμματικά φαινόμενα, συνώνυμα και αντώνυμα- σου φαίνεται εφιάλτης; Και έχεις από πάνω κι εκείνους που ισχυρίζονται ότι δεν έχουν νόημα όλα αυτά καθότι η ανεργία των νέων -και ειδικά των πτυχιούχων- καλπάζει. Εκείνους που σε προειδοποιούν ότι σε λίγα χρόνια οι μισθοί θα έχουν πέσει σε επίπεδα Βουλγαρίας -τι Βουλγαρίας; Κίνας!- κι ότι οι Έλληνες θα δουλεύουν μέχρι τα ογδόντα. «Αντί να ασχολείσαι με τις πανελλαδικές, πάλεψε για να ανατραπεί το σύστημα!», σε είχε προτρέψει ένας συμμαθητής σου με μπλουζάκι Τσε Γκεβάρα. Ο ίδιος, βέβαια, ευχόταν να απεργήσουν οι καθηγητές για να έχει στη διάθεσή του περισσότερες μέρες για διάβασμα. Πρώτος στα μαθήματα, πρώτος και στον αγώνα…
Ντρέπεσαι να το ομολογήσεις, μα στην πραγματικότητα δεν χολοσκάς για τον μελλοντικό μισθό ούτε βεβαίως για τη σύνταξή σου. Είσαι δεκαοχτώ χρονών! -ότι βρίσκεται σε ορίζοντα μακρύτερο από λίγους μήνες, σου φαίνεται εξαιρετικά αβέβαιο και άρα αδιάφορο. Έλα όμως που όλοι, ακόμα και το αγόρι σου, σε καλούν να σχεδιάσεις τη ζωή σου; Να σοβαρέψεις. Να θέσεις τις βάσεις…
Θέλεις τη γνώμη μου; Μην τους ακούς! Μοναδικός λόγος να δώσεις δεύτερη φορά, στο καπάκι, Πανελλαδικές είναι να λαχταράς να μπεις σε μια συγκεκριμένη σχολή. Να ονειρεύεσαι μέσα από την καρδιά σου να γίνεις αρχιτέκτονας ή δικηγόρος ή οπτικός. Άμα κάτι τέτοιο δεν σου συμβαίνει, τότε απλώς χαλάρωσε. Εάν κατά βάθος θα ’θελες να φτιάχνεις μαλλιά ή νύχια ή ακόμα και κοκτέiλ πίσω απ’ τον πάγκο ενός μπαρ, ακολούθησε την κλίση σου. Χίλιες φορές μία ευτυχισμένη -και άρα επιτυχημένη- κομμώτρια, παρά μία γιατρός με το στανιό.
Σε πολλές χώρες του λεγόμενου «ανεπτυγμένου κόσμου», σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, θεωρείται αυτονόητο σχεδόν πως τα παιδιά -τελειώνοντας το σχολείο- θα πάρουν έναν χρόνο off, για να ταξιδέψουν, για να απασχοληθούν από εδώ κι από εκεί, για να καταλάβουν τι πραγματικά συμβαίνει γύρω τους και μέσα τους. Μονάχα στην Ελλάδα τα ταξίδια θεωρούνται αναψυχή πολυτελείας και οι ευκαιριακές δουλειές παρηγοριά -και ταπείνωση παράλληλα- για τον άνεργο.
Καλά, μην τρομάζεις! Δεν σου προτείνω να πας στον πατέρα σου, που του ’χουν κόψει τον μισό μισθό, και να του ζητήσεις λεφτά για να γυρίσεις τον κόσμο. Σε πληροφορώ απλώς πως όταν εγώ, το 1985, βαθμολογήθηκα με 12 στην Έκθεση κι έμεινα έξω για ένα μόριο από τη Νομική, κατέβηκα με τον τότε κολλητό μου στον Πειραιά και εκδώσαμε ναυτικά φυλλάδια. Το ότι δεν μπάρκαρα τελικά το θεωρώ προσωπική μου αποτυχία. Κι αν η δουλειά του μούτσου ή του καμαρότου παραμένει καθαρά ανδρική, σίγουρα θα υπάρχουν αντίστοιχες ευκαιρίες για κορίτσια που δεν κωλώνουν να βγουν απ’ την πεπατημένη, να αγνοήσουν τις προκαταλήψεις του περιβάλλοντός τους.
Δεν σε καλώ ντε και καλά να επαναστατήσεις. Δεν σε προτρέπω να εκβιάσεις την περιπέτεια. Σου ενημερώνω απλώς (με το δικαίωμα της πείρας που εγώ έχω, ενώ εσύ στερείσαι) πως η ζωή είναι αδιανόητα μεγάλη και εξαιρετικά απρόβλεπτη. Η τράπουλα θα μοιραστεί πολλές-πολλές φορές, οι έσχατοι θα γίνουν πρώτοι και θα ξαναγίνουν έσχατοι. Ασφαλή σχέδια, σίγουρες επενδύσεις δεν υπάρχουν - το απέδειξε άλλωστε περίτρανα και η κρίση, η οποία μας πήρε και μας σήκωσε, από το 2009. Η μόνη, συνεπώς, πυξίδα που έχει νόημα να συμβουλεύεσαι, βρίσκεται μέσα σου. Όσοι την ακολούθησαν, ακόμα και αν έχασαν, δεν χάθηκαν. Όσοι την αγνόησαν, καταδίκασαν τους εαυτούς τους σε «επιτυχημένες» ίσως πλην σκυφτές ζωές.
Ο Ξενοφών -ο αρχαίος εκείνος συγγραφέας- μας παραδίδει την ιστορία ενός ανθρώπου που όταν τον καταδίκασαν να πιει το κώνειο, το κατέβασε άσπρο πάτο και γλείφοντας τα μουστάκια του, είπε «γεια στα χέρια σου!» στον δήμιό του. «Εκείνο γαρ κρίνω του ανδρός αγαστόν, το -του θανάτου παρεστηκότος- μήτε το φρόνιμον μήτε το παιγνιώδες απολίπειν εκ της ψυχής…». Υποκλίνεται, δηλαδή, μπροστά στον άνδρα που στην πιο δεινή του ώρα διατηρεί τόσο την ψυχραιμία, όσο και το χιούμορ του. Μια αποτυχία στις Πανελλαδικές Εξετάσεις απέχει -στο ορκίζομαι- έτη φωτός από τις δυσκολίες που σου είναι, που είναι σε όλους μας, γραφτές. Κράτα λοιπόν το κέφι σου, φίλα το σαν τα μάτια σου! Μην το ανταλλάξεις με καμία -ενήλικη δήθεν- σοβαρότητα.
Να σε κεράσω ένα παγωτό;
 Χρήστος Χωμενίδης 

Πηγή : Άσμα Ασμάτων

http://www.asma-asmaton.blogspot.gr/

…(Είναι μια ιστορία που διδάσκει, ελπίδα, πίστη, υπομονή, και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας.)

Γιατί όχι σε μένα;

 

«…Σύρθηκα μέχρι το παράθυρο…
Έξω η βροχή πέφτει ορμητικά, λες και θέλει να ξεπλύνει τις ανομίες μας πάνω στη γη…
Ο πόνος στο στομάχι αβάσταχτος… Πέρασε η επήρεια της ψευδαίσθησης των αισθήσεων που προκαλεί το παυσίπονο…
Το επόμενο σε μία ώρα…Μετράω το χρόνο με τον πόνο, μόνιμο σύντροφο μου…
Ο καρκίνος στο στομάχι μου, είναι η κλεψύδρα μου, και ο πόνος κόκκοι άμμου στο νευρικό μου σύστημα… Η ανακοίνωση από το γιατρό της ύπαρξης του καρκίνου, μου γκρέμισε τον κόσμο μου…
Αυτόν που ιδανικά έφτιαχνα στο μυαλό μου για το αύριο…Σίγουρα αλλιώτικο από αυτό που ήρθε…Όνειρα, λεφτά, δόξα, επιτυχία, καριέρα…Από την άλλη ο καρκίνος…Ο φονέας των ονείρων…Ο φονέας του πόνου μου…

Γιατί σε μένα Θεέ μου; Γιατί τόσο νέος; Τελικά γίναμε φιλαράκια, εγώ και ο πόνος…Αυτός που έγινε ο δάσκαλος μου…Ο δάσκαλος της ζωής…Δύσκολη η μετεξέλιξη…Όποιος δεν πονέσει δεν ξέρει…Όποιος δεν πονέσει δεν ξέρει από ζωή…Τελικά γιατί όχι σε μένα; Γιατί να ήταν κάποιος άλλος στη θέση μου; Μήπως ο πόνος κάποιου άλλου θα σήμαινε τη δική μου χαρά; Κι αν η χαρά είναι κρυμμένη κάπου αλλού… Πλησιάζει Πάσχα…Κάποιοι θα το ζήσουν και κάποιοι όχι…Ποιος ξέρει; Ίσως να μην προλάβω το φετινό Πάσχα…Ίσως, όμως να το ζήσω ολοκληρωτικά, παντοτινά…Ποιος ξέρει; Η ζωή μου όμορφη, με χαμόγελα και χαρές…Είχε και στενάχωρες στιγμές και άλλες με πίκρα…Χαίρομαι για ό,τι έζησα…Πικραίνομαι για ό,τι μπορούσα και δεν το έζησα…Προσμένω το Πάσχα…Όχι το φετινό…Εκείνο της αιώνιας Ανάστασης…

Η βροχή σταμάτησε…Ένα ουράνιο τόξο πάνω από το απέναντι βουνό…Τώρα το φως, πριν τα μαύρα σύννεφα…Το φως απλωμένο με όλα του τα χρώματα, σημάδι ελπίδας…Πρέπει να ξαπλώσω, να ξαποστάσω, ίσως κοιμηθώ λίγο…Μέσα στο δωμάτιο μόνο το φως του καντηλιού…Η φλόγα του τρεμοπαίζει μπροστά στο πρόσωπο του Εσταυρωμένου… η μόνη μου ελπίδα… Όχι για τον πόνο… Αυτός είναι, είμαι…εγώ. Μαζί πορευόμαστε…Μόνη μου ελπίδα κι αποκούμπι η Χάρις Του…Αυτός ξέρει από πόνο…Με καταλαβαίνει, με νοιώθει…Μόνη ελπίδα η γνώση του σταυρού…Ο δικός μου είναι βαρύς! Τον αντέχω όμως, γιατί τον σηκώνει Εκείνος… Εκείνος είναι η ελπίδα για τη στιγμή που θα ξαναρχίσει να βρέχει, μέσα μου…

Έξω η βροχή ξανάρχισε τον χορό της…Τα μάτια μου κλείνουν… Το νέο παυσίπονο έδρασε… Ας κοιμηθώ λίγο…
π.Βασίλειος Θερμός

Πηγή : Άσμα Ασμάτων

http://www.asma-asmaton.blogspot.gr/

«Χάσαμε τον άνθρωπο που αγαπούσαμε και κερδίσαμε έναν άγγελο!».

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Ένας σύγχρονος Σκωτσέζος Γέροντας: π. Ιωάννης Maitland Moir: ο Γέροντας της αγάπης (1924 – 17 Απριλίου 2013) Κείμενο: π. Δημήτριος Ι. Μαρούλης Σταυροδρόμι - Προσκυνητής...

Η Ορθόδοξη Θεολογία με...καρέκλες: Η Αγάπη Νικά!

Οι Κρυπτοχριστιανοί της Aνατολής και οι ψευδοχριστιανοί της Δύσης

Άρθρο π. Δημητρίου Θεοφίλου

Οι Κρυπτοχριστιανοί της Aνατολής και οι ψευδοχριστιανοί της Δύσης | Amen.gr - Πύλη Εκκλησιαστικών Ειδήσεων

Χρυσός "Εωσφόρος"!!

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Κόντρα "Χρυσής Αυγής" - Πειραιώς Σεραφείμ: Επιτέλους! Ζητώ συγγνώμη από τους φίλους μπλογκοναύτες (διερχόμενους ή... ναυαγήσαντες ε δώ πέρα) και βεβαιώνω ότι δεν πολιτικολογώ , ...

Ο "ΑΓΙΟΣ" ΤΩΝ ''ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΩΝ''...

Πηγή : Αγιορείτικο Βήμα

Συνέντευξη στη Στέλλα Μεϊμάρη

Ο φύλακας άγγελος των τσιγγανόπουλων και των εξαρτημένων παιδιών στο Δενδροπόταμο Θεσσαλονίκης, Αρχιμανδρίτης Αθηναγόρας Λουκατάρης, μιλάει στο"Αγιορείτικο Βήμα"

Το Κέντρο Προστασίας Ανηλίκων "ΡΟΜ", "Φάρος του Κόσμου",είναι φορέας έμπρακτης αγάπης προς τα εξαρτημένα παιδιά που καθημερινά εγκλωβίζονται στο παιχνίδι του θανάτου καθώς και προς τα παιδιά των ROM που τόσο βίαια και πρόωρα χάνουν την παιδική αθωοτητά τους εξυπηρετώντας απάνθρωπα συμφέροντα.

Από τον Φεβρουάριο του 2005 ο Αρχιμανδρίτης Αθηναγόρας Λουκατάρης, με την προτροπή και ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. κ. Βαρνάβα, αναλαμβάνει την ίδρυση και την λειτουργία του ‘’Κέντρου προστασίας ανηλίκων ROM’’ αλλά και του ‘’Κέντρου υποδοχής εθισμένων νέων’’ στον Δενδροπόταμο της Θεσσαλονίκης.

Πατέρα Αθηναγόρα, θα θέλατε να μας πείτε πως προέκυψε η όλη ιδέα δημιουργίας του "Φάρου του Κόσμου";

Τα παιδιά του Δενδροποτάμου, στην πλειοψηφία τους τσιγγανόπουλα, δεν πηγαίνουν στο σχολείο. Μεγαλώνοντας αναπτύσσουν, όπως είναι φυσικό, έντονη παραβατικότητα, καθώς αδυνατούν να αποκατασταθούν επαγγελματικά και να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο. Η Ι. Μ. Νεαπόλεως και  Σταυρουπόλεως, ανταποκρινόμενη στις απεγνωσμένες εκκλήσεις κάποιων ευαίσθητων δασκάλων για βοήθεια, αποφάσισε να στείλει στην ενορία του Αγ. Νεκταρίου έναν ιερέα με κύρια αποστολή να οδηγήσει τα παιδιά στα θρανία. Αποφασίστηκε να είμαι εγώ ο ιερέας αυτός.

Έφτασα στο Δενδροπόταμο πριν από οκτώ χρόνια. Πρώτιστο μέλημά μου ήταν να εξασφαλίσω τα γεύματα των παιδιών, ενώ για το πρωινό τους ξύπνημα χρειάστηκε να βγω πόρτα πόρτα  στις γειτονιές για να τα συγκεντρώσω. Σύντομα κατάλαβα ότι  για ορισμένα από αυτά,  που οι γονείς τους βρίσκονταν στη φυλακή, έπρεπε να δημιουργηθεί ένας χώρος μόνιμης και συνεχούς φροντίδας. Έτσι, παράλληλα με το μαγειρείο, οργανώσαμε και φιλοξενείο στην κατακόμβη του Αγ. Νεκταρίου αρχικά και στη συνέχεια σε μονοκατοικία που μας παραχωρήθηκε στην ίδια περιοχή από ενορίτες μας.

Σήμερα φιλοξενούμε οκτώ παιδιά, ενώ είμαστε σε θέση να παρέχουμε όλα τα γεύματα της ημέρας στα παιδιά του συνοικισμού που προσέρχονται στην τραπεζαρία της κατακόμβης. Στον ίδιο χώρο διατίθενται  καθημερινά περίπου διακόσιες μερίδες φαγητού σε συντοπίτες μας που το έχουν ανάγκη. Επιπλέον φροντίζουμε για την ιατροφαρμακευτική κάλυψή τους και για τους τακτικούς εμβολιασμούς των μικρότερων παιδιών.


Τελείτε ένα πραγματικά τεράστιο έργο. Όλο αυτό βασίζεται αποκλειστικά στην ιδιωτική πρωτοβουλία και τους εθελοντές;

Ο Φάρος του Κόσμου δεν είναι επιδοτούμενο ίδρυμα και δεν διαχειρίζεται κονδύλια κρατικά ή ιδιωτικά. Οτιδήποτε διαθέτουμε προς τα έξω ή καταναλώνουμε για τις λειτουργικές μας ανάγκες  προέρχεται από ευγενικές χορηγίες συνανθρώπων μας. Τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια, καύσιμα και φάρμακα προσφέρονται από επαγγελματίες ή ιδιώτες, άλλοτε από το περίσσευμα και άλλοτε από το υστέρημά τους. Παράλληλα μια πολυάριθμη ομάδα εθελοντών φροντίζει για την έγκαιρη και σωστή διεκπεραίωση όλων των εργασιών, αλλά και την ενισχυτική διδασκαλία και τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών μας.

Σύντομα όλες οι δραστηριότητες που αφορούν τα παιδιά θα στεγαστούν σε ειδικά μελετημένους χώρους , που θα χτίσει για μας η Φιλόπτωχος Αδελφότης Ανδρών Θεσσαλονίκης. Σε αυτές τις εγκαταστάσεις θα μπορέσουν οι εθελοντές μας να αναπτύξουν με μεγαλύτερη άνεση και πολλαπλάσια απόδοση το θεάρεστο κοινωνικό τους έργο. 

Θα ήθελα να μας μεταφέρετε τη βιωματική σας εμπειρία και να μας πείτε πως είναι η καθημερινή συναναστροφή με αυτά τα παιδιά;

Η συναναστροφή με αυτά τα παιδιά μου χαρίζει καθημερινά έντονες συγκινήσεις, τις οποίες χαίρομαι να μοιράζομαι με τους συνεργάτες μου. Δύο ξεχωριστές για μένα στιγμές θα ήθελα να μοιραστώ και μαζί σας.

Οδηγούσα μια μέρα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όταν με σταμάτησε το κόκκινο στο ύψος της Διεθνούς Εκθέσεως. Ένα παιδάκι με κουβά πετάχτηκε από τη νησίδα και βάλθηκε να καθαρίζει το τζάμι του αυτοκινήτου μου. Τότε ακούστηκε από το πίσω κάθισμα ο μικρός που είχα μαζί μου να λέει «μπαμπά, πότε θα κάνεις το μεγάλο σπίτι για να πάρεις και αυτό το παιδάκι κοντά σου και όλα τα παιδάκια που τα βγάζουνε στους δρόμους; Έτσι μου ‘ρχεται να δώσω μια κλωτσιά στους κουβάδες και να καπελώσω τους κακούς ανθρώπους που τα εκμεταλλεύονται». Ίσως μαντέψατε ότι ο μικρός μου  ήταν κι αυτός παιδί των φαναριών, πριν τον αποσπάσουμε από τη συμμορία των ναρκομανών που τον εξέθετε στα φανάρια των μεγάλων δρόμων και στους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται.

Μια άλλη φορά ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά μου είδε κάποιον να χτυπάει στο δρόμο ένα αδέσποτο σκυλάκι και μου είπε «μπαμπά, σε παρακαλώ, πες του να σταματήσει να χτυπάει  το σκυλάκι, γιατί δεν αντέχω να το βλέπω να υποφέρει, επειδή είναι μικρό και απροστάτευτο». Δεν πέσατε έξω, αν ήδη σκεφτήκατε, ότι και αυτό το παιδί μου είχε ανάλογες τραυματικές εμπειρίες πριν έλθει στο Κέντρο Προστασίας Ανηλίκων του Δενδροποτάμου.


Πιστεύετε ότι στις δύσκολες εποχές "της κρίσης και της απελπισίας" που διανύουμε, ο Χριστός δίνει διέξοδο και ελπίδα;

Ο Χριστός έδωσε ξεκάθαρο το μήνυμα σε όλους μας, όταν είπε «ο Παράδεισός σου είναι ο Συνάνθρωπός σου». Δεν είναι, λοιπόν, ο Παράδεισος μακριά για κανέναν. Αρκεί να κοιτάξει δίπλα του και να δει με τα μάτια της ψυχής του τον πλησίον του. Και να αναγνωρίσει μέσα σε αυτόν τη μοναδική και ανεπανάληπτη εικόνα του Θεού που αντιπροσωπεύει ο καθένας μας.

Αυτή η χειροπιαστή παρουσία του Θεού δίπλα μας και γύρω μας και μέσα μας είναι που μπορεί να μας στηρίξει στις κρίσιμες περιόδους της ζωής μας. Γιατί ο Θεός είναι αγάπη και ελπίδα, είναι δύναμη και παρηγοριά. Και ο Χριστός με τη Σταυρική Του θυσία μας έδωσε διέξοδο από την κρίση και την απελπισία. Έδειξε ότι η έξοδος από το μικρό και μίζερο και ματαιόδοξο εαυτό μας και το ανιδιοτελές και ανυπόκριτο πλησίασμα του συνανθρώπου μας είναι η μόνη λύση.

Κάθε προσφορά βοήθειας και συμπαράστασης προς τους αδελφούς μας αποτελεί ανταποδοτική κατάθεση θετικής ενέργειας σε έναν μυστικό λογαριασμό, ο οποίος ελέγχεται από ένα Υπερκόσμιο Λογισμικό. Η παγκοσμιοποίηση της ανθρωπιάς είναι η απάντηση.

http://www.agioritikovima.gr