Τουρκία

Ινφογνώμων Πολιτικά: Τούρκος στρατηγός: «Στην Κύπρο κάψαμε τζαμιά για προβοκάτσια»

''Δημιουργία Ξανά" - Πρόσχημα(;), Επίφαση(;) ή ένας εναλλακτικός ''Δούρειος Ίππος'' άλωσης της κοινωνίας υπέρ του ''Συστήματος''(Νέα Τάξη - Εποχή)!

Παραιτήθηκε από μέλος του κόμματος "Δημιουργία Ξανά" ο κ. Εμμανουήλ Επιτροπάκης, καθώς όπως αναφέρει στην επιστολή του "οι επιλογές και η εν γένει συμπεριφορά του προέδρου του κόμματος όχι μόνο το αλλοίωσαν, αλλά στην ουσία το παρέδωσαν σε συμφέροντα που εξ ορισμού αντιστρατεύεται η πολιτική ως λειτούργημα".

Σε άλλο σημείο της επιστολής του υπογραμμίζει πως: "Η αρχική ιδέα περί σχηματισμού ενός μεταρρυθμιστικού πολιτικού φορέα που θα είχε σκοπό να εξυγιάνει το πολιτικό σύστημα και να θεραπεύσει σταδιακά τα προβλήματα της Ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, δυστυχώς προδόθηκε πολύ γρήγορα από τον εμπνευστή της."
Αναλυτικά, η πλήρης επιστολή του κ. Επιτροπάκη έχει ως εξής:
«ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ!

Φίλες, φίλοι:

Υποβάλλω σήμερα την παραίτησή μου από μέλος του κόμματος «δημιουργία,ξανά», διότι οι επιλογές και η εν γένει συμπεριφορά του προέδρου του κόμματος όχι μόνο το αλλοίωσαν, αλλά στην ουσία το παρέδωσαν σε συμφέροντα που εξ ορισμού αντιστρατεύεται η πολιτική ως λειτούργημα.

Δεν μπορώ πλέον να ανήκω σε ένα κόμμα που αποδεικνύεται καθημερινά ότι δημιουργήθηκε ως πρόσχημα, ως επίφαση για την είσοδο στη Βουλή ανθρώπων και συμφερόντων υπό τον μανδύα της «συστημικής στήριξης». Η δε αναφορά του Προέδρου, κατά τη συνεδρίαση της 20ης Μαΐου 2012, στην αναγκαιότητα στήριξης από το συγκρότημα Αλαφούζου, αποτελεί για μένα απόπειρα διαφθοράς των μελών της ίδιας της Εθνικής Επιτροπής.

Ο Πρόεδρος ουδόλως ενδιαφέρθηκε να συγκροτήσει ένα κόμμα με πραγματικές αρχές, πρόγραμμα και πολιτικούς στόχους, αλλά να «στήσει» μια τεράστια επικοινωνιακή μηχανή, αξιοποιώντας τις πραγματικά εξαιρετικές ρητορικές ικανότητες του και χρησιμοποιώντας ως μόνιμο άλλοθι την πίεση του χρόνου. Ιδρυτική Διακήρυξη, καταστατικό, οικονομική διαφάνεια, όλα ήταν και παραμένουν προσχηματικά, εφόσον στην πραγματικότητα τίποτε δεν ακολουθείται.

Πολλοί πιστέψαμε πως ο «μεταρρυθμιστικός» λόγος του Προέδρου ήταν η αυθεντική έκφραση ενός πολίτη, ο οποίος αναζητούσε την κοινή λογική στην πολιτική. Ωστόσο, ο προσεκτικός παρατηρητής και αυτός που έχει αυθεντικό ενδιαφέρον για την αξιοπιστία ενός πολιτικού φορέα, σύντομα θα διέκρινε πως κάθε άλλο παρά πολιτικές αρχές ακολουθούνταν στη δημιουργία,ξανά! Μέσα από την Επιτροπή Δεοντολογίας, όπου βρέθηκα, δυστυχώς διαπίστωσα πολύ νωρίς πως ακόμα και απλές αρχές μας, όπως αυτές που αφορούν τη στρατιωτική θητεία των υποψηφίων βουλευτών μας, επιχειρήθηκε να παρακαμφθούν με ευτελή επιχειρήματα. Αποφάσεις της Εθνικής Επιτροπής αγνοήθηκαν και καταστρατηγήθηκαν, ενώ το καταστατικό ευτελίστηκε τόσο στον τύπο όσο και στην ουσία. Επιστέγασμα όλων αυτών ήταν η συγκρότηση λιστών κατά παράβαση των αποφάσεων της Εθνικής Επιτροπής και η επιλογή προσώπων που δεν είχαν ποτέ καμία σχέση με τον πολιτικό μας φορέα, με αποτέλεσμα την ένταξη εντός αυτών «αλεξιπτωτιστών» και γόνων πολιτικών. Φαινόμενα που τόσο έντονα καταδικάζαμε με τις «μεταρρυθμιστικές» θέσεις και απόψεις μας.

Εντάσσω επίσης στο ίδιο πλαίσιο την απόφαση για τη συνεργασία, την ευθύνη της οποίας φέρει εις το ακέραιον και η ίδια η Εθνική Επιτροπή με την ψήφο της. Ήταν μια απόφαση που άλλαξε εντελώς τη φυσιογνωμία του κόμματος, εξέθεσε ανεπανόρθωτα στους ψηφοφόρους μας τα μέλη, τους υποψηφίους βουλευτές, τα στελέχη και, κυρίως, ήταν μια απόφαση που πάρθηκε παρασκηνιακά με άγνωστους μέχρι σήμερα όρους. Υπενθυμίζω πως η απόφαση αυτή ουδέποτε συζητήθηκε με τα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου, αλλά ούτε και με τους υποψήφιους βουλευτές, οι οποίοι την πληροφορήθηκαν μέσω του Facebook αργά το βράδυ της Κυριακής 20/5. Ίσως δεν γνωρίζουν ακόμα όλοι οι υποψήφιοι βουλευτές μας (των εκλογών της 6ης Μαΐου), πως οι συζητήσεις για την επίμαχη συνεργασία ξεκίνησαν το Σάββατο 19/5, και δεν τους ανακοινώθηκε τίποτα στην ημερίδα, όπου είχαν κληθεί για να εκθέσουν την εμπειρία τους και να ακουστεί η φωνή τους! Πολύ πιθανόν να μην ζητείτο ούτε η γνώμη της Εθνικής Επιτροπής, εφόσον ουδέποτε υπήρξε πρόθεση να συγκληθεί. Η Εθνική Επιτροπή συνεκλήθη με πρωτοβουλία των μελών της, όταν διαπίστωσε πως σημαντικές αποφάσεις για το κόμμα θα λαμβάνονταν ερήμην της.

Χαρακτηριστικό δε είναι πως, ενώ η κύρια επιχειρηματολογία για τη συνεργασία με τη Δράση ήταν η καλλιέργεια μιας κουλτούρας συνεργασιών, στο ίδιο το κόμμα καλλιεργήθηκε ακριβώς το αντίθετο! Ο Πρόεδρος έπαιρνε και παίρνει όλες τις αποφάσεις μόνος του, συνεπικουρούμενος από τον Σοφέρ και τη Γραμματέα του, οι οποίοι συμμετέχουν σε όλες τις διαπραγματεύσεις, τη στιγμή που ο ίδιος ο Αντιπρόεδρος του κόμματος και τα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου έχουν παντελή άγνοια.

Πολλοί θα θεωρήσουν ότι απλά έγιναν λάθη και ότι δεν υπάρχει άλλη σκοπιμότητα. Αυτή ήταν ομολογώ και η δική μου αντιμετώπιση, όπως και πολλών άλλων χιλιάδων φίλων και ψηφοφόρων της δημιουργίας,ξανά! Και, σίγουρα, τέλειος δεν είναι κανείς. Σήμερα όμως, μετά από όλα όσα έχω δει, είμαι πεπεισμένος πως ό,τι γίνεται, δεν οφείλεται τόσο στο γεγονός ότι ο Πρόεδρος υπερεκτίμησε τις ικανότητές του, όσο σε ένα προμελετημένο σχέδιο για μια άνευ όρων είσοδο στη Βουλή, σχέδιο που επιχειρήθηκε πολλές φορές να υλοποιηθεί, αλλά εμποδίστηκε τελευταία στιγμή μετά από παρέμβαση του Πολιτικού Συμβουλίου. Η τελευταία ευκαιρία για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου ήταν η συνεργασία με τη Δράση, μια συνεργασία που θα γινόταν ίσως αδιαμαρτύρητα αποδεκτή, αν είχε συζητηθεί ανοιχτά και έγκαιρα. Εκτελέστηκε όμως με έναν εντελώς λανθασμένο τρόπο και την προκλητική απαίτηση συμμόρφωσης μελών και στελεχών με μια απόφαση η οποία δεν ωρίμασε ποτέ στους κόλπους της βάσης και της ηγεσίας του κόμματος που σκοπίμως παρακάμφθηκαν. Τα δε ιδεολογικά χαρακτηριστικά που επιχειρήθηκε να αποδοθούν στη συνεργασία αυτή, ακυρώθηκαν αυτοστιγμεί με τη δήλωση περί «συστημικής στήριξης» από συγκεκριμένα επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα, αποκαλύπτοντας θεαματικά πόσο χαλαρές ήταν οι αντιστάσεις του Προέδρου στους πειρασμούς της εξουσίας!

Η αρχική ιδέα της δημιουργίας,ξανά!, περί σχηματισμού ενός μεταρρυθμιστικού πολιτικού φορέα που θα είχε σκοπό να εξυγιάνει το πολιτικό σύστημα και να θεραπεύσει σταδιακά τα προβλήματα της Ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, δυστυχώς προδόθηκε πολύ γρήγορα από τον εμπνευστή της. Αποδείχτηκε πως για τον ίδιο δεν ήταν παρά ένα προϊόν επιθετικού μάρκετινγκ. Μια επιτυχημένη συσκευασία που το μόνο που χρειαζόταν πλέον ήταν ένα «έτοιμο» περιεχόμενο και μια αρχική «συστημική στήριξη». Οι «οδηγίες κατασκευής γι´αυτό που δεν ξανάγινε» υπήρχαν. Και βρέθηκαν και τα υλικά. Η Δράση-ΦΙΣ ήταν το «περιεχόμενο», η «συστημική στήριξη» ήταν το «κεφάλαιο», και η δημιουργία,ξανά! η «σούπερ συσκευασία», η σούπερ διαφήμιση. Απλά δεν έγινε το Μάη, διότι πριν γίνει η τελική συμφωνία έπρεπε να αποδειχτεί η αξία της «συσκευασίας». Έτσι εξηγείται η αδιαφορία του Προέδρου να καλλιεργήσει μια πολιτική κουλτούρα μέσα στο κόμμα, να εισάγει έναν μηχανισμό επεξεργασίας θέσεων να αναπτύξει δομές και να αναδείξει στελέχη, αφού ως επί το πλείστον τις θέσεις τις έγγραφε ο ίδιος και στα κανάλια εκπροσωπούσε πάντα το κόμμα ο ίδιος γεγονός που καταδεικνύει έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπο ακόμα και των στενών συνεργατών του. Όλα αυτά θα τα έβρισκε έτοιμα στη Δράση ή στη ΔΗΣΥ.

Το 2,15% που πέτυχε η δημιουργία,ξανά! στις εκλογές της 6ης Μαΐου οφείλεται όχι μόνο στο όραμα που γέννησε, αλλά και στο πρωτόγνωρο πάθος που ένωσε χιλιάδες ανθρώπους σε έναν πραγματικά ηρωικό αγώνα ενάντια στη σήψη του πολιτικού συστήματος. Οι 135.952 συμπολίτες μας που εμπιστεύτηκαν τη δημιουργια,ξανά!, γρήγορα μετατράπηκαν σε επιταγή προς εξαργύρωση και σε νούμερα μιας άθλιας αριθμητικής.

Ωστόσο, η Ελλάδα χρειάζεται να διαφυλάξει κάθε υγιές κύτταρό της, προκειμένου να ξαναχτίσει πάνω στα συντρίμμια που αφήνουν πίσω τους οι πολιτικοί μας. Κλείνω, με την ελπίδα οι συμπολίτες μας να διαφυλάξουν τις δυνάμεις τους και να μην τις σπαταλήσουν σε άλλη μια απατηλή επιλογή.

Με ιδιαίτερη τιμή

Εμμανουήλ Επιτροπάκης»

Υπενθυμίζεται ότι πριν από λίγες ημερες υπήρξαν κι άλλες παραιτήσεις μελών της εθνικής επιτροπής που διαφωνούσαν με την τακτική του κ. Τζήμερου.

πηγή : ΗΜΕΡΗΣΙΑ ONLINE

Σεβ.Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου

«Ο ταύρος και η Ευρώπη»

Καθώς βαδίζουμε σε νέες εκλογές, γίνονται πολλές συζη­τήσεις για την οικονομική κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα και τις σχέσεις της με την Ευρώπη, στην οποία ανήκει και από την οποία εξαρτά το παρόν και το μέλλον της.

Οι επάλληλες συζη­τήσεις δημιουργούν σκέψεις, προβληματισμούς και ως προς το μέλλον της Πατρίδας μας και ως προς τους πολίτες της.

Πρέπει να δούμε τις σχέσεις μεταξύ της Ελλάδος και της Ευρώπης.

1. Ο μύθος της Ευρώπης

Σύμφωνα με την μυθολογία η Ευρώπη ήταν η ερωμένη του Δία, ο οποίος την είχε απαγάγει. Υπάρχουν πολλές παραδόσεις για το θέμα αυτό.

Η βάση όλων αυτών είναι ότι η καταγωγή της Ευρώπης «ανάγεται σε μια γενιά φοινικικών ηρωϊκών μορφών που πολιτογραφήθηκαν νωρίς στον ελληνικό χώρο».

Προκει­μένου ο Δίας να απαγάγη την Ευρώπη μεταμορφώθηκε σε ταύρο, πήγε στις ακτές της Τύρου ή της Σιδώνας, όπου η Ευρώπη έπαιζε με τις φίλες της.

Μιά άλλη παράδοση λέγει ότι ο Δίας έστειλε έναν μυθικό ταύρο από την Κρήτη στην Τύρο, τον οποίο δάνεισε ο Ποσειδώνας, προκειμένου να αρπάξη την Ευρώπη.

Η Ευρώπη μάζευε λουλούδια με τις φίλες της, ενθουσιάσθηκε από την ομορφιά του ταύρου, ξεπέρασε τον δισταγμό και τον φόβο της, τον πλησίασε και έπαιζε μαζί του, τον στεφάνωσε με λουλούδια, ανέβηκε επάνω του και τότε ο ταύρος-Δίας πέταξε πάνω από την θάλασσα και την έφερε ή στην Κρήτη ή στην Θήβα.

Η παράδοση που αναφέρεται στην Κρήτη λέγει ότι η Ευρώπη γέννησε με τον Δία τρεις γιούς, τον Μίνωα, τον Σαρπηδόνα και τον Ραδάμανθυ. Πάντως, η αρπαγή στην ελληνική μυθολογία σχετίζεται με μια μορφή «ιερού γάμου».

Ο μύθος είναι εκφραστικότατος. Η Ευρώπη δεν είναι αυτό που σήμερα θεωρούμε ως Ευρώπη, δηλαδή οι δυτικές Χώρες της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, αλλά συνδέεται με την Ανατολή και τα αρχαία ελληνικά φύλα.

Εκφράζει έναν λαμπρό πολιτισμό, με λεπτοτάτη παράδοση και αρχοντική συμπεριφορά, έχει σχέση με όσα εκλεκτά στοιχεία διαθέτει το περιβάλλον, διαθέτει αγνά αισθήματα και απονήρευτη διάθεση και διακρίνεται από μια φιλοσοφική ερμηνεία της ζωής.

Δυστυχώς, όμως, αυτό το κορίτσι παραπλανάται από μια «μαγική θεϊκή» δύναμη που συμπεριφέρεται ως όμορφος ταύρος, αλλά διακρίνεται από την πονηρία. Η δύναμη αυτή παντρεύεται την ωραία κόρη, χρησιμοποιώντας την μέθοδο της αρπαγής.

Μπορεί να γίνη αναφορά στα σύγχρονα γεγονότα, αφού Ευρώπη είναι η Ελλάδα με τον λαμπρό πολι­τισμό, την εκλεπτυσμένη φιλοσοφία, την ξέγνοιαστη συμπεριφορά, η οποία όμως «βιάζεται» και αρπάζεται από την ταυρική δύναμη των αγορών, την σκοπιμότητα, την εκμετάλλευση, την αγριότητα.

Σε αυτήν την σχέση η Ελλάδα θα έπρεπε να έχη τον πρώτο λόγο με τον πολιτισμό, την φιλοσοφία, την ορθόδοξη θεολογία που διαθέτει οικουμενικό πνεύμα και εσωτε­ρική πνευματικότητα. Άν και τα καλύτερα στοιχεία του δυτικού πολιτι­σμού έχουν επηρεασθή από την αρχαία Ελλάδα και τον ορθόδοξο Χριστιανισμό, εν τούτοις όμως πολλές φορές τα στοιχεία αυτά αναμειγνύονται στην Δύση με την δύναμη και την βιαιότητα του ταύρου, δηλαδή των παθών.

Για να πούμε την αλήθεια ότι δεν πρέπει και εμείς οι Έλληνες να μα­γευό­μαστε από το πνεύμα της δυνάμεως και να αφήνουμε την δύναμη του Πνεύματος.

Αυτό τονίζεται γιατί, η πραγματικότητα διδάσκει ότι πολλοί και από τους συγχρόνους Έλληνες έχουν αλλοτριωθή, αφού αντήλλαξαν την ομορφιά της δικής μας παράδοσης με την βία και την άλογη δύναμη του ταύρου, που σημαίνει αντικατέστησαν την πνευματικότητα του πολιτισμού της με την αλογία των συμφερόντων, των σκοπι­μοτήτων και της χρησιμοθηρικής αντιμετωπίσεως της ζωής.

Πάντως, η Ελλάδα είναι Ευρώπη, δεν χωρίζεται από αυτήν και μάλιστα έδωσε στην σύγχρονη δυτική Ευρώπη νόημα, πολιτισμό, που διατηρείται ακόμη και σήμερα, αν και με την κάθοδο των βαρβαρικών φύλων μεταξύ 5ου και 8ου αιώνος μ.Χ., όπως γράφει ο γάλλος καθηγητής Jacques Le Goff, ότι οι ρωμαϊκές μάζες της δυτικής Ευρώπης «εκβαρβαρίζονται».

Η φιλοσοφία, η επιστήμη, η παιδεία, η δημοκρατία κ.ά. των δυτικών χωρών έχουν επηρεασθή από τον ελληνικό πολιτισμό ποικιλοτρόπως είτε από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, είτε από τους Ίωνες φυσικούς, είτε από τους κλασσικούς μεταφυσικούς είτε από την επικούρεια φιλοσοφία. Επομένως, οι δυτικοί λαοί μας χρωστούν πολλά.

Οι άλλοι μπορούν να φύγουν από την Ευρώπη, αλλά η Ελ­λάδα δεν μπορεί να το κάνη, γιατί αυτή είναι η αληθινή Ευρώπη.

2. Οι αρχές της σύγχρονης Ευρώπης

Ερμηνεύοντας λίγο τον μύθο, άς έλθουμε στην ωμή πραγ­μα­τικότητα της σύγχρονης Ευρώπης. Στην εποχή μας ο νέος Δίας μεταμορφώνεται σε ταύρο και δελεάζει την Ελλάδα για να κάνη έναν νέο «γάμο» και γίνονται συμφωνίες-μνημόνια.

Όμως είναι αλήθεια ότι την έως τώρα ευημερία στην χώρα μας με δανεικά μας την δίδαξε ή την ανέχτηκε αυτός ο νέος Δίας με τους δικούς του σκοπούς.

Πάντως, η σχέση του νέου Δία και της Ελλάδος καθορίζεται από βασικές αρχές οι οποίες πρέπει να τηρούνται, όπως γίνεται σε κάθε γάμο και σε κάθε σχέση και συναλλαγή.

Τελευταία διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο του καθηγητού Παναγιώτη Ιωακειμίδη, ο οποίος γνωρίζει πάρα πολύ καλά τα ευρωπαϊκά πράγματα.

Στο άρθρο αυτό επισημαίνει τις τρεις αρχές που επικρατούν σήμερα στην Ευρώπη, οι οποίες πρέπει να τηρούνται από τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν θέλουν να παραμένουν στον σχηματισμό αυτό.

Η πρώτη αρχή είναι «ο σεβασμός των κανόνων του συστήματος». Η Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίζεται σε κανόνες, το ίδιο ισχύει και για την Ευρωζώνη.

Οι κανόνες αυτοί πρέπει να τηρούνται. Όμως, συνήθως η Ελλάδα δείχνει αδυναμία να λειτουργήση σύμφωνα με το ευρωπαϊκό δίκαιο.

Ίσως και εδώ υπάρχει το σύνδρομο της ωραίας κόρης-Ευρώπης που παίζει ανέμελα με τα λουλούδια, έχει έναν άλλο πιο φιλοσοφικό τρόπο ζωής, την μάγεψε ο σύγχρονος ταύρος και την άρπαξε, οπότε δεν μπορεί να συντονισθή με τον μηχανοκρατικό σύστημα, στην λεγόμενη «ευρωκρατία».

Η Ελλάδα από την αρχή της ένταξής της ήθελε «εξαιρέσεις», «διαφοροποιήσεις» και «μετα­βατικές ρυθμίσεις».

Συχνά χαρακτηρίζεται ως «εκκεντρική Χώρα». Από την αρχή ζητούσε «ειδική μεταχείριση» και εμφανίζεται ως «ειδική περίπτωση».

Η δεύτερη αρχή είναι η «αμφίδρομη αλληλεγγύη». Βάσει του θεσμικού συ­στή­ματος της Ενώσεως πρέπει οι χώρες-μέλη να δείχνουν έμπρακτα την αλλη­λεγ­γύη τους στα ασθενέστερα μέλη του συστήματος. Αυτή η αλληλεγγύη πρέπει να εί­ναι αμφίδρομη, που σημαίνει «ότι και η Ελλάδα οφείλει να επιδεικνύει αλληλεγ­γύη προς τους άλλους εταίρους της».

Όμως, πολύ συχνά παρατηρείται ότι η Ελλάδα διαφοροποιείται «από τις αποφάσεις της Ενώσεως πάνω σε κεντρικά θέματα της εξωτερικής πολιτικής, ορισμένες φορές καθαρά για ιδεολη­πτικούς λόγους».

Η τρίτη αρχή είναι η «μή δαιμονοποίηση των Εταίρων, των άλλων Κρατών-μελών». Η Κοινότητα έχει στόχο να καλλιεργή την ενότητα, να ξεπερνά τις αντιπαλότητες, τις προκαταλήψεις και τις ιδεοληψίες.

Έτσι, ούτε οι ηγέτες των δυτικών Κρατών πρέπει να επιτίθενται στην Ελλάδα, χρησιμοποιώντας βαρείς χαρακτη­ρισμούς, αλλά ούτε πρέπει να γίνεται από τους Έλληνες προς τους Ευρωπαίους ηγέτες.

Όταν δεν εφαρμόζονται οι τρεις αυτές βασικές αρχές δημιουργούνται προβλήματα. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν μπορούν να καταλάβουν την Ελλάδα και διάφορες ενέργειές τους «έχουν συσσωρεύσει κόπωση και οργή για τη Χώρα».

Από την άλλη όμως πλευρά «η Ένωση δεν μπορεί να εκφρασθεί με θεσμικά συντεταγμένο τρόπο πάνω στην ελληνική κρίση» και γι’ αυτό φλυαρούν μερικές Πρωτεύουσες (όπως το Βερολίνο) «μέ έναν κακόφωνο λόγο που κάνει τεράστια ζημιά».

Γι’ αυτό ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης συνιστά: «Καιρός είναι οι Πρωτεύουσες "νά το βουλώσουν" και να μιλήσουν συντεταγμένοι οι θεσμοί, όπως το επιβάλλει η συν­ταγματική τάξη της Ευρώπης».

Έτσι, στην σύγχρονη πραγματικότητα, στον νέο γύρο μεταξύ Δία και Ευρώπης πρέπει να υπάρχη εκλογίκευση της δύναμης και σεβασμός στην Ελλάδα που έδωσε στους δυτικούς λαούς το όνομά της. Φυσικά, και η Ελλάδα πρέπει να προσαρμοσθή στην νέα κατάσταση, για να μη χάση τον ρόλο της. 

3. Η άλλη Πολιτεία

Αφήνοντας την ερμηνεία του ταύρου που εκφράζεται με την «αρπαγή» της Ευρώπης, μπορούμε να πάμε σε μια αναγωγική ερμηνεία, που έχει σχέση με τους Χριστιανούς, οι οποίοι ζουν σε έναν κόσμο άκοσμο και δεν πρέπει να χάσουν την ευγένεια της ψυχής τους, αν και μετέχουν στα κοινά.

Ο σύγχρονος «ταύρος» της δυνάμεως του κόσμου προ­σπαθεί να μαγέψη την «Ευρώπη», δηλαδή τον Χριστιανό που ασχολείται με τα άνθη του Παραδείσου, παίζοντας με τους φίλους του Χριστού, και να τον αρπάξη για να τον χρησιμοποιήση στις δικές του επιδιώξεις. Όμως, οι Χριστιανοί δεν πρέπει να αποπλανώνται, να «βιάζονται» από το πνεύμα του κόσμου.

Βεβαίως, όλοι ζούμε σε μια ιδιαίτερη Πατρίδα και πρέπει να ενδιαφερόμαστε για όλα τα προβλήματα που την απασχολούν. Δεν είμαστε ούτε απάτριδες ούτε μονοφυσίτες για να αρνού­μαστε την ιστορία και το παρόν, αλλά δεν μπορούμε και να «βιαζόμαστε» από τις κοσμικές δυνάμεις και να αιχμαλωτι­ζό­μα­στε από αυτές.

Ο Απόστολος Παύλος δεν αρνήθηκε τα ιστορικά δεδομένα της εποχής του, έζησε μέσα σε αυτά, αλλά τα αντιμετώπισε θεολογικά, με άλλο πνεύμα και τελικά τα υπερέβη.

Έδινε οδηγίες στους Χριστιανούς να σέβωνται το status quo της εποχής τους, τους παρήγγειλλε να προσεύχωνται γι’ αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία, αλλά τελικά τους συνιστούσε να αποβλέπουν σε μια άλλη ζωή.

Έγραφε: «ημών γάρ το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει, εξ ού και σωτήρα απεκδεχόμεθα Κύριον Ιησούν Χριστόν», ο οποίος θα μετα­μορφώση το σώμα της ταπεινώσεως «εις το γενέσθαι αυτό σύμμορφον τώ σώματι της δόξης αυτού κατά την ενέργειαν του δύνασθαι αυτόν και υποτάξαι αυτώ τα πάντα» (Φιλ. γ', 20-21).

Επίσης, γράφοντας μέσα από την φυλακή στους Κολασσαείς τους έλεγε: «Ει ούν συνηγέρθητε τώ Χριστώ, τα άνω ζητείτε, ού ο Χριστός εστιν εν δεξιά του Θεού καθήμενος, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γής» (Κολ. γ', 1-2). Και ο ίδιος Απόστολος στην επιστολή του προς Εβραίους γράφει: «τοίνυν εξερχώμεθα προς αυτόν έξω της παρεμβολής τον ονειδισμόν αυτού φέροντες ου γάρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. ιγ', 13-14). Όλοι οι άγιοι και ιδίως οι μάρτυρες θυσίασαν και την ζωή τους για να ζήσουν στην «μέλλουσαν» και όχι στην «μένουσαν πόλιν».

Ο ανώνυμος συγγραφέας της προς Διόγνητον επιστολής (2ος αιώνας μ.Χ.), παρουσιάζοντας την νοοτροπία των Χρι­στιανών της εποχής του, γράφει: «Πατρίδας οικούσιν, αλλ’ ως πάροικοι μετέχουσι πάντων ως πολίται, και πάνθ’ υπομένουσιν ως ξένοι πάσα ξένη πατρίς εστιν αυτών, και πάσα πατρίς ξένη... Επί γής διατρί­βουσιν, αλλ’ εν ουρανώ πολιτεύονται. Πείθονται τοίς ωρισμέ­νοις νόμοις, και τοίς ιδίοις βίοις νικώσι τους νόμους».

Ζούμε σε ιδιαίτερες Πατρίδες, τις αγαπάμε, ενδιαφε­ρόμα­στε για το σπίτι μας, αλλά δεν πρέπει η ψυχή μας να αιχμαλωτίζεται από τον σύγχρονο ταύρο του κόσμου.

Πρέπει να ζούμε την πνευματική ελευθερία από το κοσμικό σύστημα, και τελικά δεν πρέπει να μας υποδουλώνη το σκληρό και μερικές φορές απάνθρωπο πνεύμα του κόσμου.

Δεν πρέπει να μαγευόμαστε από την δική του ομορφιά, γιατί γρήγορα θα ταπεινωθούμε από την βιαιότητα και την αγριότητά του.

Ο ελληνικός μύθος της αρπαγής της Ευρώπης από τον Δία που μεταμορ­φώθηκε σε ταύρο έχει μεγάλη σχέση με την σύγχρονη πραγματικότητα, που δηλώνει ότι ο σύγχρονος «ταύρος» δεν μπορεί να γίνη Ευρώπη, όσα μέσα και αν χρησιμοποιήση, αν σπάση τον δεσμό του με την αληθινή Ευρώπη, την Ελλάδα, αλλά και το δικό μας πνεύμα πρέπει να παραμείνη ελεύθερο από την πονηρία κάθε άλογης αρπαγής.–

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ

Η συνάντηση του π.Σεραφείμ Ρόουζ με τον νεοφανή Άγιο Ιωάννη τον Μαξίμοβιτς

 Ό Ευγένιος ένιωσε αμέσως την αλλαγή. Όταν πήγαινε στις Ακολουθίες στον καθεδρικό ναό, έβλεπε το νέο επίσκοπο να συμμετέχει με όλη την καρδιά του- μερικές φορές μάλιστα, αφιέρωνε Λειτουργίες σε σχετικά άγνωστους άγιους, ειδικά δυτικοευρωπαίους. Υπήρχε κάτι απόκοσμο σ’ αυτόν τον μικροσκοπικό σκυφτό άνδρα, ό όποιος σύμφωνα με τα κοσμικά κριτήρια δεν έμοιαζε τόσο «αξιοσέβαστος».

 Τα μαλλιά του αρχιεπισκόπου Ιωάννη ήταν ακατάστατα, το κάτω χείλος του προεξείχε και είχε μια αισθητή δυσκολία στην άρθρωση πού καθιστούσε τον λόγο του σχεδόν ακατάληπτο για τούς ακροατές του. Μερικές φορές μάλιστα κυκλοφορούσε ξυπόλητος, γεγονός για το όποιο δεχόταν δριμεία κριτική.

Αντί της λαμπερής και διακοσμημένης με πολύτιμους λίθους μίτρας πού έφεραν άλλοι επίσκοποι, εκείνος φορούσε ένα καπέλο «πτυσσόμενο» και στολισμένο με εικόνες κεντημένες από τα ορφανά του. Το ύφος του ήταν μερικές φορές αυστηρό, αλλά συχνά έβλεπες να λάμπει στα μάτια του ένα παιχνίδισμα χαράς, ιδίως όταν βρισκόταν κοντά σε παιδιά.

Παρά το πρόβλημα ομιλίας του, είχε απίστευτη επικοινωνία με τα παιδιά, τα όποια τού ήταν απολύτως αφοσιωμένα. Υπήρξαν περιστάσεις πού οι κληρικοί ένιωθαν άβολα βλέποντάς τον στην μέση τής ακολουθίας, να σκύβει και να παίζει με κάποιο μικρό παιδί (ποτέ όμως μέσα στον ιερό).

Ό Ευγένιος, σχολιάζοντας μετά από χρόνια τις φαινομενικά παράξενες κινήσεις τού αρχιεπισκόπου, έγραφε: «Αν και δεν τις καταλάβαινα, διέβλεπα σ’ αυτές κάτι βαθύτερο- και μού δίδαξαν να μην είμαι ικανοποιημένος μόνο με την τέλεση τού τυπικού μέρους των ακολουθιών… ».’ Τέτοιες κινήσεις είχαν σχέση μ’ αυτό πού είναι γνωστό στην ορθόδοξη Παράδοση ως «διά Χριστού σαλότητα»: ή αποκήρυξη τής «σοφίας τού κόσμου τούτου» προς χάριν τής σοφίας τού Θεού.

Ό αρχιεπίσκοπος Ιωάννης έκρυβε πολλά περισσότερα χαρίσματα από όσα φανέρωνε το παράξενο παρουσιαστικό του. Ό Ευγένιος και ό Γκλέμπ άκουσαν από το ποίμνιο του ιστορίες που άφηναν να φανεί καλύτερα ή αφανής εν Θεώ ζωή του.

Οι ιστορίες αυτές έμοιαζαν σαν να έβγαιναν κατευθείαν μέσα από τις Πράξεις των Αποστόλων κι όμως συνέβαιναν τώρα στους εσχάτους καιρούς.

Ό αρχιεπίσκοπος Ιωάννης ήταν ένας αυστηρός ασκητής, πάντα άγρυπνος και γρηγορών ενώπιον του Θεού και αδιάλειπτα προσευχόμενος. Έτρωγε μια φορά το εικοσιτετράωρο – τα μεσάνυχτα – και ποτέ δεν ξάπλωνε σε κρεβάτι.

Τις νύχτες τις περνούσε συνήθως προσευχόμενος και όταν απόκαμε εξουθενωμένος, έκλεβε λίγες ώρες ύπνου πριν το χάραμα καθισμένος στην καρέκλα ή κουλουριασμένος στον πάτωμα στην γωνία του δωματίου, κάτω από το εικονοστάσι. Με το πού ξυπνούσε, έριχνε κρύο νερό στον πρόσωπο του και άρχιζε την Θεία Λειτουργία την όποια τελούσε ανελλιπώς κάθε μέρα χωρίς ποτέ να απουσιάζει.

Το γεγονός ότι ήταν θαυματουργός ήταν ευρύτερα γνωστό.

Οπουδήποτε κι ανελλιπώς είχε πάει – Κίνα, Φιλιππίνες, Ευρώπη, Αφρική και Αμερική – αμέτρητες θεραπείες πραγματοποιήθηκαν μέσα από τις προσευχές του. Έσωσε πολλούς ανθρώπους από επικείμενο κίνδυνο, χάρις στην πληροφορία πού του αποκάλυψε ό Θεός.

Ορισμένες φορές είχε εμφανιστεί σε ανθρώπους πού τον είχαν ανάγκη όταν, σύμφωνα με τούς φυσικούς νόμους, ήταν αδύνατο να βρεθεί κοντά τους εκείνες τις στιγμές. Επίσης τον είχαν δει στο ιερό να αιωρείται πάνω από το έδαφος στην διάρκεια της προσευχής, περιβαλλόμενος από ουράνιο φως.

Όπως σημείωσε αργότερα ό Ευγένιος, τέτοια θαύματα δεν ήταν από μόνα τους άξια προσοχής: «Όλα αυτά μπορούν εύκολα να τα μιμηθούν απατεώνες θαυματοποιοί… Στην περίπτωση του αρχιεπισκόπου Ιωάννη, όσοι πίστεψαν μέσα από εκείνον συγκινήθηκαν όχι κυρίως από τα θαύματά του, όσο από κάτι σ’ αυτόν πού μιλούσε στις καρδιές τους».

Ό Ευγένιος άκουσε ιστορίες για τη βαθύτατη συμπόνια του αρχιεπισκόπου: πώς είχε πάει στις πιο επικίνδυνες περιοχές της Σαγκάης για να σώσει παραμελημένα παιδιά από οίκους ανοχής και άλλα εγκαταλελειμμένα σε κάδους σκουπιδιών- για περιπτώσεις συναισθηματικά τραυματισμένων παιδιών πού κλείστηκαν στον εαυτό τους αφότου έγιναν αυτόπτες μάρτυρες βιαιοπραγιών, πολέμων, επαναστάσεων κι όμως άνθιζαν με μια μόνο λέξη από τα χείλη του- για τις επισκέψεις πού έκανε πάντα σε αρρώστους στα νοσοκομεία μετά από’ τις oποιες, πιστοί και άπιστοι θεραπεύονταν με τη χάρη πού ανέβλυζε από’ αυτόν για περιπτώσεις σκληρόκαρδων εγκληματιών πού ξαφνικά και ανεξήγητα ξεσπούσαν σε λυγμούς, μόλις τον έβλεπαν να τούς επισκέπτεται έναν προς έναν στη φυλακή,  και δεν τον είχαν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους. Συνήθιζε πάντα να κάνει βόλτες όλη τη νύχτα, σταματώντας μπροστά στα δωμάτια των ανθρώπων για να τούς ευλογήσει και να προσευχηθεί γι’ αυτούς, ενώ εκείνοι συνέχιζαν τον ύπνο τους δίχως να τον αντιλαμβάνονται.

Όπως στην παραβολή του Χριστού για τον άνθρωπο πού ρίχνει σπόρους στη γη και αργότερα βλέπει να βλασταίνουν φυτά και να μεγαλώνουν με τρόπο πού και ό ίδιος δεν ξέρει («και ό σπόρος βλαστάνη και μηκύνηται ως ουκ οιδεν αυτός» Κατά Μάρκον 4:27), έτσι οι γενναίες πράξεις αγάπης και ελέους τού αρχιεπισκόπου Ιωάννη συνέχισαν να φέρνουν αναπάντεχες ευλογίες του Θεού στις ζωές των ανθρώπων.

Έναν από’ τα παιδιά πού είχε σώσει ό αρχιεπίσκοπος από τις παραδομένες στην εγκληματικότητα τρωγλοσυνοικίες της Σαγκάης, ό Βλαδίμηρος Τένκεβιτς, ήταν τον πρόσωπο πού χρόνια αργότερα έγινε αφορμή να συναντηθούν ό Ευγένιος με τον Γκλέμπ.

Τί ωφελεί τους νεκρούς

Τί ωφελεί τους νεκρούς

Στη μετά θάνατο ζωή οι νεκροί βρίσκονται σε μια στάση αναμονής…. Σ’ αυτό το χρόνο της αναμονής, παρ΄ όλο ότι γνωρίζουν πολλά και επικοινωνούν και ποθούν τη σωτηρία, τίποτε δεν μπορούν να προσφέρουν στον εαυτό τους. Γι΄ αυτό κι έχουμε χρέος εμείς να τους προσφέρουμε βοήθεια μέσω της Εκκλησίας, για να βρουν άνεση, ανάπαυση και σωτηρία. Για το σκοπό αυτό, ο φιλάνθρωπος Θεός, πού ποτέ δε θέλει την καταδίκη και του αμαρτωλού, παραχώρησε στην Εκκλησία τα μέσα εκείνα πού ενεργώντας τα ανακουφίζονται οι κεκοιμημένοι. Τα μέσα αυτά είναι η Θεία Λειτουργία, τα μνημόσυνα, τα τρισάγια, η προσευχή και η ελεημοσύνη. Ιδιαίτερα παρέχεται άνεση και ανακούφιση στους νεκρούς όταν τελείται γι’ αυτούς η Θεία Λειτουργία, η οποία είναι η πιο ευπρόσδεκτη θυσία στο Θεό. Κατ’ αυτήν θυσιάζεται ο αγαπητός του Υιός υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας.

Όταν θυσιάζεται για το Θεό ένας άνθρωπος (κι έτσι αναδεικνύεται Άγιος), σώζεται αυτός και μόνος. Στη θεία Λειτουργία θυσιάζεται ο Θεός για σωτηρία και αγιασμό όλων των ανθρώπων, του σύμπαντος κόσμου. Γι’ αυτό και η Θεία Λειτουργία αποτελεί την πιο σημαντική προσφορά υπέρ των κεκοιμημένων. Γι αυτό και η Εκκλησία όρισε να γίνονται Λειτουργίες υπέρ των πιστών. Ειδικά την τρίτη, εννάτη σαρακοστή ημέρα από την κοίμησή τους, και κατ’ επέκταση στους τρεις μήνες, στους έξι, στους εννιά και στο χρόνο και όποτε οι συγγενείς το θελήσουν. Έτσι καθιερώθηκαν τα Σαρανταλείτουργα.

Κ.Πλεύρης (Βουλευτής επικρατείας του ΛΑ.ΟΣ): «Όλα τα πρόσωπα που αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη δεν υπήρξαν»

Κ.Πλεύρης (Βουλευτής επικρατείας του ΛΑ.ΟΣ): «Όλα τα πρόσωπα που αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη δεν υπήρξαν»

Σε τηλεοπτικο μονόλογο που προβάλλεται σε ιστοσελίδα του διαδικτύου ο κ.Κ.Πλεύρης επανέλαβε τις γνωστές αντιχριστιανικές απόψεις περί Παλαιάς Διαθήκης διανθισμένες με απίστευτες ανακρίβειες, χωρίς κανέναν αντίλογο. Ο έμπειρος κ.Πλεύρης από τη στιγμή που κατάλαβε ότι ο συνομιλητής του έχει παντελή άγνοια στα Βιβλικά θέματα, άρχισε να τον βομβαρδιζει με τις γνωστές νεοπαγανιστικές μπαρούφες περί Π.Δ, Αβραάμ, Αυνάν με αποκορύφωμα να φτάσει στο σημείο να πει ότι ακόμα και ο Χριστός καταδικάζει την Παλαιά Διαθήκη(!!!) ή ότι ο Χριστός δεν ήταν Εβραίος και δεν περιετμήθη!

Επειδή το θέμα της Παλαιάς Διαθήκης όπως το παρουσιάζει η νεοπαγανιστική πλευρά έχει απαντηθεί δεν κρίνουμε σκόπιμο να ασχοληθούμε σε αυτή την ανάρτηση.  Ο αναγνώστης που θέλει να μάθει την θέση της Εκκλησίας ας διαβάσει τα εξής άρθρα:

Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Του καθηγητή Νικολάου Μπρατσιώτη

http://www.egolpion.com/palaia_dia8hkh.el.aspx

Ποιοί παραμερίζουν και υποτιμούν την Παλαιά Διαθήκη;

http://www.egolpion.com/palaia_dia8iki.el.aspx

H ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

Ιερεμίας Φούντας Μητροπολίτης Ι. Μ. Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως

http://www.egolpion.com/syggeneia_palaiasdiathikis.el.aspx

Η αυθεντία της Παλαιάς Διαθήκης

Αρχιμανδρίτη ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

http://www.egolpion.com/2B1B990D.el.aspx

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

κ. Εδμόνδου Βαλμά

http://www.egolpion.com/old_tstmnt.el.aspx

Η Π.Δ. περί του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: Χριστολογικά χωρία, μεσσιανικές προφητείες

Λεωνίδου Ι Φιλιππίδου Καθηγητού και Πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Αθηνών

http://www.egolpion.com/5C3FEE8B.el.aspx

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του μακαριστού π.Δανιήλ Γούβαλη

http://www.egolpion.com/8eia_filan8rwpia.el.aspx

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως ο κ.Κ.Πλεύρης πολιτεύεται με το ΛΑ.ΟΣ, κόμμα το οποίο από την ημέρα της ιδρύσεώς του προσπαθεί να μας πείσει για τις Ορθόδοξες θέσεις του και τις σχέσεις του με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Πως λοιπόν ο ΛΑ.ΟΣ μας προτείνει, και μάλιστα στη θέση του επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας κάποιον με αντιχριστιανικές απόψεις, ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη Εκκλησία; Ο χριστιανός ψηφοφόρος ας είναι προσεκτικός στις επιλογές του…

Χρυσή Αυγή: Ιστορίες εξαπάτησης

Χρυσή Αυγή: Ιστορίες εξαπάτησης

Είμαστε παγανιστές, είμαστε ναζιστές

«Είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι και Έλληνες πατριώτες», επαναλαμβάνουν τα παπαγαλάκια της Χρυσής Αυγής όταν ερωτώνται για την ιδεολογία της οργάνωσης. Αυτό δείχνει πόσο μεταμορφώνει μερικούς ανθρώπους το κυνήγι των ψήφων. Για να δούμε τι έλεγε το περιοδικό Χρυσή Αυγή στο τεύχος 5 (Μάιος-Ιούνιος 1981) σε κείμενο με τον τίτλο «Εμείς».

«Είμαστε παγανιστές γιατί η ύπαρξις μας σέβεται και πορεύεται πάνω στους τόνους της μουσικής των φυσικών νόμων χωρίς να αγνοεί την μαγεία του απρόβλεπτου, την μοναδικότητα της στιγμής και το θετικό υποκειμενισμό του ανθρώπου-στοιχείου της φύσεως. [...] Είμαστε παγανιστές γιατί στη θέσι των ηρώων και των φιλοσόφων μας δεν θα μπορούσαμε ποτέ να βάλουμε προφήτες σκοτεινούς και βασιλιάδες αιμοσταγείς ενός άξεστου νομαδικού λαού».
Στην επόμενη παράγραφο διαβάζουμε: «Είμαστε ναζιστές εάν αυτό δεν σας ενοχλεί γλωσσικώς (εμάς μας ενοχλεί), γιατί μέσα στο θαύμα της Γερμανικής Επαναστάσεως του 1933 είδαμε την Δύναμη που θα μας οδηγήσει σε μια καινούργια Ευρωπαϊκή αναγέννησι». Την «δύναμη» αυτή την είδαν και την ένιωσαν και οι παππούδες μας κατά την γερμανική εισβολή και κατοχή.
Αυτά τα έγραφε η οργάνωση, πάντα υπό την ηγεσία του Νίκου Μιχαλολιάκου, όταν δεν ενδιαφερόταν τόσο για τις ψήφους και τις εκλογές. Τώρα τα πράγματα άλλαξαν και στο κυνήγι της βουλευτικής έδρας (και της παχυλής αποζημίωσης), «ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει». Σπεύσατε «ελληνορθόδοξοι» και «ελληνοκεντρικοί» της πλάκας να ψηφίσετε Χρυσή Αυγή. Το δούλεμα πάει σύννεφο, αλλά τι να κάνουμε; Αυτά παθαίνουν στις εκλογές τα κορόιδα.


«Σεβόμαστε την Ορθοδοξία και τον Χριστιανισμό» λένε ορισμένοι..  Είναι άραγε έτσι; Για να δούμε όμως τι έγραφαν, όταν δεν είχαν ανάγκη τις Χριστιανικές ψήφους. Έλεγαν άραγε τα ίδια;
Στο τεύχος 37 (Ιούλιος 1988) του περιοδικού «Χρυσή Αυγή» σε ανυπόγραφο άρθρο με τίτλο «Η Άρια θρησκευτικότητα» αναλύεται η θέση της οργάνωσης για τον Παγανισμό και τον Χριστιανισμό.
Το άρθρο δεν αφήνει πολλά περιθώρια: «Θρησκεία της Ευρώπης είναι ο παγανισμός που είναι η έκφραση του αισθήματος θρησκευτικότητας του Αρίου Ανθρώπου. Στον παγανισμό επιβιώνει η αρχαία θρησκεία με την αρχέγονη της αγνότητα, τα έθιμα, τις παραδόσεις, τις εορτές, τους μύθους και μία διαρκή και γόνιμη επαφή με τη φύση».
Όσο για τον Χριστιανισμό, η απόφαση είναι μάλλον αρνητική για το άρθρο, που τον παρουσιάζει ως αδυναμο: «Τον Χριστιανισμό χαρακτηρίζει η μεσσιανική ελπίδα, η πίστη σε μία εσωτερική αναγκαιότητα της Ιστορίας, η πρωταρχία της ιδέας της ελεημοσύνης έναντι της ιδέας της Δικαιοσύνης, η προκατάληψη υπέρ των «καταπιεσμένων», μία διαδικασία υποτιμήσεως του κόσμου. Γι’ αυτό ο Χριστιανισμός είναι ο μπολσεβικισμός της αρχαιότητας».
Νομίζουμε τα σχόλια περιττεύουν. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο και κρίνετε…
Επίσης, ρίξτε και μία ματιά στα παρακάτω:

1. http://www.apologitis.com/gr/ancient/nazi_pagan.htm
2. http://xa-watch.blogspot.co.uk/2012/04/blog-post_19.html
3. http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6430
4. http://www.klassikoperiptosi.blogspot.co.uk/2012/04/blog-post_8312.html

Η ΑΡΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ

1. Θρησκεία της Ευρώπης είναι ο παγανισμός που είναι η έκφραση του αισθήματος θρησκευτικότητας του Αρίου Ανθρώπου. Στον Παγανισμό επιβιώνει η αρχαία θρησκεία με τη αρχέγονη της αγνότητα, τα έθιμα, τις παραδόσεις, τις εορτές, τους μύθους και μία διαρκή, γόνιμη επαφή με τη φύση.
Για τον Παγανισμό, ο Κόσμος είναι αιτία του εαυτού του και οι θεοί, όντας κέντρα αξιών, είναι το σκαλοπάτι που έπλασε ο άνθρωπος για να υπερβεί τον εαυτό του. Ο παγανισμός θεωρεί ότι ο άνθρωπος  γεννιέται κατ’ αρχήν κληρονόμος μιας παραδόσεως και κηρύσσει την απελευθέρωση από την τυραννία του ορθολογισμού και την επιστροφή στον «μύθο» και την «ζωή». Γι’ αυτόν δεν υπάρχει η έννοια της ροπής της Ιστορίας. Το παρελθόν είναι μια προοπτική δεδομένη μέσα σε πλήρη επικαιρότητα. Αντιθέτως για τον Ιουδαιοχριστιανισμό ό,τι είναι παρελθόν δεν μπορεί να επιστρέψει.
Η εποχή μας ολόκληρη είναι βαθειά ιουδαιοχριστιανική, έστω κι αν οι εκκλησίες και οι συναγωγές αδειάζουν. Είναι βαθειά ιουδαιοχριστιανική με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την ιστορία, με τις βασικές αξίες στις οποίες αναφέρεται.
Η διαφορά μεταξύ μονοθεϊσμού και πολυθεϊσμού δεν είναι ποσοτική αλλά ποιοτική, είναι θέμα οντολογίας. Κατά τον μονο0είσμό ο κόσμος είναι θέατρο γεγονότων που το έπαθλο και το νόημα τους βρίσκονται σ’ άλλο κόσμο. Στην ιουδαιοχριστιανική θεολογία, υπάρχει ουσιώδης διάκριση μεταξύ χτιστού και άχτιστου όντος: Η πηγή της Γνώσεως διακρίνεται ριζικά από τη φύση. Για τον παγανισμό, το σύμπαν είναι έμψυχο και θεϊκό. Η θεογονία είναι και Κοσμογονία, ο θεός πραγματώνεται «δια» και εντός του Κόσμου. Η ψυχή είναι μέρος της θεϊκής ουσίας.

Αξίες του Παγανισμού:

I.       Αριστοκρατική αντίληψη της ανθρώπινης προσωπικότητας.

II.    Ηθική συμπεριφορά θεμελιωμένη στην Αξία της Τιμής.

III. Ηρωική αντιμετώπιση των προκλήσεων της υπάρξεως.
IV. Έξαρση και ιεροποίηση του Κόσμου, του κάλλους, του σώματος, της δυνάμεωςκαι του ‘Έρωτα.
V.    Άρνηση των «άλλων Κόσμων» και άρνηση του δυαδισμού.
VI. Ενότητα αισθητικής και ηθικής.

 
Κατά τον Spegler, ο παγανισμός τείνει στην αντικατάσταση της αιτιοκρατικής αρχής (της θεϊκής δημιουργίας των πάντων) με την «ιδέα του πεπρωμένου». Κατά τον Φίχτε, η ιδέα της εκ θεού δημιουργίας του Κόσμου είναι το βασικό απόλυτο λάθος κάθε «μεταφυσικής».θητικής και ηθικής.
Κατά τον Heiddegger, το απόλυτο  ον, είναι το ριζικά αδημιούργητο, αιτία του εαυτού του. Ο Nietzsεhe λέγει ότι η δυαδική φαντασιοπληξία αλλοίωσε τον Κόσμο σε εχθρό της ζωής ενώ είναι έξαρση και επιδοκιμασία του.
Για τον παγανισμό, η Γη είναι μητέρα-Πατρίδα. Για τον μονοθεϊσμό, είναι τόπος εξορίας.
Η ψυχή-Κόσμος μορφοποιεί το υλικό περίβλημα μέσα στο οποίο θέλει να εκδηλωθεί. Ο Άνθρωπος γίνεται Θεός κάθε φορά που υπερβαίνει τον εαυτό του, κάθε φορά που αγγίζει τα όρια του καλύτερου μέρους του εαυτού του.

Για τον παγανισμό, το πεπρωμένο μπορεί να αποφευχθεί δια της πραγματοποιήσεως του άθλου, που είναι η υπέρβαση της φύσεως του ανθρώπου. ‘Έτσι αντιδιαστέλλεται από το αναπόφευκτο. Ο Παγανισμός διακρίνεται για την αγάπη του πεπρωμένου (Αmοr Fati: ερασιθάνατος). Το αδύνατον πρέπει να επιχειρηθεί ιδίως όταν είναι πραγματικά αδύνατον.
Στον παγανισμό, η ανθρώπινη Θέληση συνδιαλέγεται ισότιμα με την Θεϊκή. (Sρegler: Φαουστιανή θρησκεία).
Στους Έλληνες η θρησκεία ήταν συγχωνευμένη μέσα στο πολιτιστικό οικοδόμημα. Το να προσηλυτισθεί κανείς, να περάσει από μία θρησκεία σε άλλη, ισοδυναμούσε με απάρνηση της πατρίδας του. Στα μάτια των αρχαίων λοιπόν μία οικουμενική θρησκεία προϋπόθετε ένα πολιτικό κοσμοπολιτισμό και την εγκατάλειψη των ειδικών και λαϊκών χαρακτηριστικών.
Αντίθετα για τον Χριστιανισμό η ουσία του Κόσμου, βρίσκεται εκτός του Κόσμου. Μεταξύ του ατόμου ως ανθρώπου και της Υπερβατικής Αρχής λείπει η μεσολαβούσα ιστορική διάσταση της Λαϊκής Κοινότητας. Τον Χριστιανισμό χαρακτηρίζει η μεσσιανική ελπίδα, η πίστη σε μία εσωτερική αναγκαιότητα της Ιστορίας, η πρωταρχία της ιδέας της ελεημοσύνης έναντι της ιδέας της Δικαιοσύνης, η προκατάληψη υπέρ των «καταπιεσμένων», μια διαδικασία υποτιμήσεως του Κόσμου. Γι’ αυτό ο Χριστιανισμός είναι ο μπολσεβικισμός της αρχαιότητος.
Αυτό που σήμερα κρατεί κλειστό το στόμα τον μαντείου των Δελφών, δεν είναι η αποκάλυψη μιας δήθεν απάτης, παρά η εξαφάνιση του πνεύματος των Ελλήνων.
Σημ. ΟΟΔΕ: Είδαμε σε διάφορα μπλογκ να αναφέρεται πως ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, τάχα, στηρίζει πνευματικά την ψευδοπατριωτική οργάνωση. Επειδή όμως δεν μπορούμε εύκολα να πιστέψουμε κάτι τέτοιο απλά από “φήμες” θα παρακαλούσαμε τον Σεβασμιώτατο να διευκρινίσει ξεκάθαρα με μία από τις πολλές ανακοινώσεις του, πριν από τις εκλογές, αν πραγματικά ενισχύει τέτοιου είδους νεοναζιστικούς πολιτικούς σχηματισμούς ή αν χρησιμοποιούν ορισμένοι το όνομά του εν αγνοία του.

Εθνικοσοσιαλισμός είναι το επίσημο όνομα του Ναζισμού. Προσέξτε και την Ημερομηνία

Το 1990 η Χρυσή Αυγή πραγματοποιεί το πρώτο της συνέδριο. Όπως μας ενημερώνει το τεύχος 52 (Μάρτιος 1990) του περιοδικού «Χρυσή Αυγή»: «Το 1ο Συνέδριο του Λαϊκού Συνδέσμου έλαβε χώρα στα γραφεία της Κ.Δ. το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 1990 [...] Ακολούθησε η εκλογή του Νικόλαου Γ. Μιχαλολιάκου, με φανερή ψηφοφορία, στη θέση του Γ.Γ. του Λαϊκού Συνδέσμου».Από τις φωτογραφίες του Συνεδρίου διαπιστώνουμε πως τα γραφεία κοσμεί μία πολύ ωραία (ελληνοπρεπής βεβαίως) σβάστικα στα δεξιά. Έμβλημα της οργάνωσης ήταν τότε ένας ρούνος, όμοιος με το έμβλημα της 2ης μεραρχίας των SS «Das Reich». Τι πιο φυσικό για Έλληνες πατριώτες; Ρούνοι ή ρούνες οναμάζεται το αρχαίο αλφαβητικό σύστημα γραφής των βόρειων λαών της Ευρώπης, το οποίο η μυθολογική παράδοση αποδίδει στους θεούς και είναι κελτικής καταγωγής. Το χρησιμοποιούσαν οι Γερμανικοί λαοί, πριν αποκτήσουν το δυτικό αλφάβητο, οι Τεύτονες, οι Βίκινγκς και φυσικά οι Κέλτες. Αποτελούσαν ένα πλήρες σύστημα φιλοσοφίας και μαγείας.Η λέξη ρούνος (rune), με βάση την ινδοευρωπαϊκή ρίζα ru, σημαίνει ψίθυρος, μυστικό. Αυτό συνεπάγεται και από την πρωταρχική χρήση που είχαν: η παράδοσή τους ήταν προφορική και μεταδιδόταν από το σαμάνο ή το δρυίδη στο μαθητευόμενο και μόνο. Έτσι η χρήση των ρουνικών συμβόλων ως μέσο απομνημόνευσης των εννοιών και των δοξολογιών παρέμενε σε έναν κλειστό ιερατικό κύκλο.